“Δραπετεύουμε”… γράφοντας!
Με όχημα την πένα τους, 4 συνδημότες μας, εκφράζονται δημιουργικά, για τις μέρες του εγκλεισμού
Δήµητρα Γ.
Είναι δύο εκφράσεις με δύσκολη ερμηνεία αν το καλοσκεφτεί κανείς.
Από την κοιλιά της μάνας μας αρχίζουμε να απλώνουμε το σώμα μας και βλέπουμε ότι μπορούμε μέχρι εκεί.Μετά βγαίνουμε στον κόσμο και δεν υπάρχει το μέχρι εκεί. Eίμαστε εντελώς ελεύθεροι να κάνουμε όποια κίνηση θέλουμε.
Παλαιότερα μας φασκιώνανε για να «ξεκουραστεί» το σώμα του μωρού λέγανε, αλλά ουσιαστικά ο περιορισμός είναι αυτός που μας είναι γνώριμος: «μέχρι εκεί».
Και μεγαλώνουμε και προσπαθούv να μας πούνε οι γονείς μας το «έως εδώ» ή «μέχρι εκεί». Και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε και είμαστε πλέον στην αγορά εργασίας και το μέχρι εκεί καλούμαστε να το βάλουμε εμείς. Ο καθένας μας έχει το δικό του «μέχρι εκεί».
Έρχεται λοιπόν ο εγκλεισμός και κανένας μας δεν ξέρει πότε θα τελειώσει, πότε θα φτάσει το μέχρι εκεί. Και δεχόμαστε την «φασκιά» γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Όσοι προσπαθούν να μιλήσουν τους βάζουν πιπίλα και σταματάνε. Οι υπόλοιποι φοράνε την φασκιά τους και ηρεμούν γιατί είναι προστατευμένοι και περιμένουν υπομονετικά να βγουν και να τεντωθούν.
Το θέμα είναι τι θα κάνουμε όταν βγούμε από τον εγκλεισμό μας. Βαρύ ερώτημα γιατί από τη μία θέλουμε να δουλέψουμε για να μπορούμε να ζήσουμε αλλά πόσες ώρες, με ποιες απολαβές και τι σημαίνει για τον καθένα μας να ζήσει;
Δεν είμαστε όλοι στο ίδιο καζάνι, άλλοι μπορούν να ζήσουν με 300€ και άλλοι, δεν τους φτάνουν ούτε για τις τσίχλες τους και αυτό συμβαίνει γιατί ο καθένας μας έχει διανύσει μια πορεία στην ζωή του σύμφωνα με τους στόχους που έχει βάλει. Υπάρχουν κάποιοι – λίγοι ομολογουμένως – οι οποίοι ζουν στην εξοχή, τρώνε ότι βγάζει ο κήπος τους και ίσως τα 300€ τους είναι αρκετά. Οι περισσότεροι όμως από μας δεν έχουμε κήπους για να τρώμε ζαρζαβατικά ούτε έχουμε ζώα για να ζήσουμε και όλα αυτά πρέπει να τα αγοράζουμε. Αυτά ως επιβίωση. Εμείς όμως δεν θέλουμε να επιβιώσουμε θέλουμε να ζήσουμε. Μεγάλη διαφορά και η ανάλυσή της είναι μια άλλη ιστορία.
Στο θέμα μας λοιπόν και στο ερώτημά μας. Σεβόμενοι την πορεία του καθενός μας, τελικά πόσο μακρύ είναι το «μέχρι» και το «εκεί» θα είναι για όλους μας; Πότε αρχίζει το «έως» και που είναι το «εδώ»;
