Του Βασίλη Παπαστεργιόπουλου
Έχω την παραξενιά, να με ενοχλούν οι βάρβαρες και αυθαίρετες πράξεις στάθμευσης. Σε ορισμένα σημεία, εννοείται, σημεία που δείχνουν παντελή έλλειψη παιδείας, πολιτισμού, και κοινής λογικής, ακόμα. Η πράξη της στάθμευσης, πάνω σε πεζοδρόμιο, σε γωνία, σε διάβαση, σε…όπου να ‘ναι, όπου μας βολεύει, ρε αδερφέ. Και γιατί;
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ. Και τι δεν έχω ακούσει, όταν κάνω ευγενική σύσταση. Και τι σε νοιάζει εσένα. Δικό σου είναι το πεζοδρόμιο. Κάνω, ότι κάνουν όλοι. Κι εσύ το κάνεις (μπα, με είδες, και με ξέρεις, και το λες. Μπα.)
Μα, δύο λεπτά, θα το αφήσω. Ναι, αλλά, εγώ ΤΩΡΑ, θέλω να περάσω, όχι σε δύο λεπτά.
Και το καλύτερο όλων. ΜΑ ΚΑΛΑ, ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΓΥΡΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ.
Η ευκολία σου, αγαπητέ μου συμπολίτη, δείχνει επίσης και την έλλειψη ευαισθησίας. Χώρια την τεράστια παρανομία, αφού, τι να κάνουμε, οι διαβάσεις και τα πεζοδρόμια, είναι για τους ανθρώπους. Από ότι θυμάμαι, δηλαδή.
Η 3η Δεκέμβρη, δεν είναι γιορτή, ούτε κάποια επέτειος, έτσι για να θυμόμαστε κάτι. Είναι η ημέρα, ελάχιστου σεβασμού και συνειδητοποίησης. Για τους συνανθρώπους μας, ανθρώπους με ειδικά αισθήματα. Που πονάνε και υποφέρουν, από την στάση και την αδιαφορία, ορισμένων συμπολιτών μας.
Ιδιαίτερα, στην αγαπημένη μας γειτονιά, με την έλλειψη ρυμοτομίας, στις παλιές γειτονιές, τα μικρά πεζοδρόμια, τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, τις ελάχιστες οριοθετημένες διαβάσεις, τις επίσης ελάχιστες και συνήθως ακατάλληλες και εκτός προδιαγραφών, διαβάσεις πεζών με ράμπες ΑΜΕΑ. Η συνειδητοποιημένη στάση μας, είναι απαραίτητη και σημαντική. Είναι κυρίως, θέμα ανθρωπισμού και πολιτισμού.
Υστερόγραφο, με 2 προσωπικές ιστορίες. Μεγάλωσα, το παιδί μου, 7 χρόνια τώρα, με τον γείτονά μου, εδώ πιο κάτω, στην αρχή της Δηλβόη, δεξιά στο ακατοίκητο, να παρκάρει το ωραίο γαλάζιο του αυτοκίνητο, ΠΑΝΩ, στο πεζοδρόμιο. Πρώτα, πέρναγα, με την ψυχή στο στόμα, με το μωρό αγκαλιά, γρήγορα να μη με χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο. Μετά, τα ίδια, στο δρόμο, με το καροτσάκι, Τώρα, χέρι με χέρι. Το ωραίο γαλάζιο αυτοκίνητο, πάντα στην ίδια θέση παραμένει, πάνω στο πεζοδρόμιο, πάντα καθαρό, και συνήθως σκεπασμένο.
Η άλλη ιστορία, είναι με τη διάβαση, με φανάρι, που ανάβει με κουμπί, ανάμεσα στις τράπεζες Πειραιώς και Εurobank, στην κάθοδο. Δοκιμάστε να πιέσετε το κουμπί, να ανάψει το πράσινο, για τους πεζούς. Και παρατηρείστε, πόσα αυτοκίνητα, θα περάσουν με κόκκινο. Το κάνω, χρόνια τώρα. Μαγικό, οι πιο πολλοί οδηγοί, αδιαφορούν για το σήμα.
Μην ξεχνάς, όποιος δεν έχει σπρώξει καροτσάκι, παιδιού ή ηλικιωμένου, όποιος δεν έχει συνοδέψει γέροντα/ γερόντισσα, με μπαστούνι ή πι, δεν ξέρει τι σημαίνει αγωνία και ανάγκη. Θυμήσου, μια ημέρα, θα είσαι στη θέση τους, είναι βέβαιο. Θυμήσου, μια ημέρα, κάποιος από εμάς, θα μετακινείται, σε αναπηρικό καρότσι.
