Του Κώστα Ήσυχου
Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ φαίνεται να είναι αποφασισμένος να χτίσει ένα πολιτικό κίνημα έξω από το ισχυρό δικομματικό σύστημα των ΗΠΑ. Η συστημική ακροδεξιά στις ΗΠΑ απέκτησε μαζική βάση με την προεδρία Τραμπ, ενώ επηρέασε και ισχυροποίησε επίσης ακροδεξιά έως και νέο ναζιστικά μορφώματα, πρόσωπα και κινήματα σε πολλές χώρες.
Μπολσονάρο, Λεπέν, Σαλβίνι, Ντουάρτε, Ντούκε είναι ορισμένοι σημερινοί ηγέτες που εκφράζουν το πιο επιθετικό κομμάτι του κεφαλαίου στον καπιταλισμό του 21ου αιώνα.
Η νίκη Μπάιντεν, οφείλεται περισσότερο στις αντί Τραμπ κοινωνικές δυνάμεις, που περισσότερο αντιστάθηκαν στις πολιτικές Τραμπ, παρά στο λεγόμενο προγραμματικό προβάδισμα του ιδεολογικού πυρήνα του Δημοκρατικού κόμματος που παραμένει ένα «ασφαλές» καταφύγιο για τον σημερινό Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό που από τις αρχές του αιώνα μας δεν μπορεί να «χωνέψει» ότι ένας πολύ-πολικός κόσμος έχει αναδειχθεί.
Κούβα , Βενεζουέλα και Ιράν, ανάμεσα σε άλλες χώρες, συναποτελούν ένα επικίνδυνο αγκάθι για την παγκόσμια Αμερικανοκρατία . Η κάθε χώρα με τον δικό της πολιτικό, κοινωνικό και διεθνή προσανατολισμό αντιτίθεται στο να συμπεριληφθεί στα εδάφη του Αμερικανικού Ιμπέριουμ. Κάτι το οποίο δεν γίνεται ανεκτό από το Ευρωατλαντικό δόγμα.
Η πολιτική Τραμπ όπως και οι νέες πολιτικές Μπάιντεν στο τομέα της παγκοσμιοκρατίας των ΗΠΑ, δεν θα έχουν στρατηγικού τύπου διάφορες. Τακτικές και επαναπροσεγγίσεις θα υπάρξουν ώστε το Ιμπέριουμ να μην χάσει άλλο έδαφος. Κίνα και Ρωσία θα συνεχίσουν να βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα των ΗΠΑ ως οι βασικοί αντίπαλοι. Ενώ Ινδία και άλλες χώρες μέλη των G20 θα συνεχίζουν να διαφοροποιούνται, όπου είναι εφικτό, σε σειρά θεμάτων που αφορούν την ενέργεια, το εμπόριο, τις νέες τεχνολογίες, την απεξάρτηση τους από την ηγεμονία του δολαρίου, κλ.π.
Οι προσδοκίες για τη νέα προεδρία Μπάιντεν:
Μπορεί να φαίνεται σαν μάταια συμβουλή, αλλά πρέπει να θυμόμαστε το χείμαρρο των ψευδαισθήσεων που προκάλεσε ο θρίαμβος του Μπαράκ Ομπάμα το 2008.
Οι θριαμβευτικές «κραυγές» που εξέφρασαν εξέχοντες διανοούμενοι και «προοδευτικοί» της Ευρώπης και όχι μόνο, την παραμονή των εγκαινίων της προεδρίας Ομπάμα, σίγησαν πολύ γρήγορα μόλις ο νέος Αφρικοαμερικανός πρόεδρος έπιασε αμέσως δουλειά και κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για τη διάσωση των τραπεζών από την «κρίση ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων» ξεχνώντας τα εκατομμύρια των συμπολιτών του που είχαν εξαπατηθεί από τα αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα την εποχή εκείνη. Ακολούθησαν μετά βομβαρδισμοί και καταστροφή χωρών.
Δεδομένου ότι ορισμένες «ζητωκραυγές» παρόμοιες με αυτές του 2008 για την νέα προεδρία Μπάιντεν, αν και ακούγονται με πιο μετρημένο τόνο, εξακολουθούν να είναι ψευδαισθήσεις. Ιδιαίτερα ορισμένα συστημικά ΜΜΕ στην Ελλάδα, εκτιμούν ότι σχεδόν όλα θα διορθωθούν για την χώρα μας, κυρίως στις «φουρτουνιασμένες» Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αγνοούν την ουσία της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που κρατά σταθερές σε βασικές στρατηγικές, ανεξάρτητα από αλλαγές προέδρων.
Ο Μπάιντεν έρχεται στον Λευκό Οίκο με μια πιο «πολυφυλετική» ομάδα, με μια διαφορετική ανθρωπογεωγραφία από την ομάδα του Ντόναλντ Τραμπ, που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από λευκούς άνδρες.
Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις αυτοί είναι άνθρωποι που, πέρα από την καταγωγή τους και τον πολιτιστικό τους πλουραλισμό, συνδέονται στενά με τη μεγάλα συμφέροντα στην αμερικανική πρωτεύουσα.
Το υπουργείο Εξωτερικών θα διευθύνεται από τον Anthony Blinken, έναν «μετριοπαθές» γεράκι, αλλά γεράκι!, ο οποίος πιστεύει ότι η χώρα του έπρεπε να έχει ενισχύσει την παρουσία της στη Συρία για να αποτρέψει την βοήθεια στην κυβέρνηση Άσαντ από την Ρωσία, βοήθεια που στηρίζεται από συμφωνία των δυο χωρών από τις αρχές τις δεκαετίας του 80’.
Ο Blinken υποστήριξε δυναμικά την εισβολή στο Ιράκ το 2003 και την ένοπλη επέμβαση στη Λιβύη που κατέληξε στην απολυτη καταστροφή αυτής της χώρας. Είπε ότι «η στρατιωτική δύναμη πρέπει να είναι απαραίτητο συμπλήρωμα της διπλωματίας», σύμφωνα με την παραδοσιακή σκέψη και σταθερή πρακτική του αμερικανικού κατεστημένου μετα την λήξη του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
Ο προτεινόμενος αρχηγός του Πενταγώνου του Μπάιντεν είναι ο Αφροαμερικανός, Lloyd Austin, στρατηγός τεσσάρων αστέρων με 41 χρόνια θητείας στο στρατό και του οποίου η επικύρωση στη Γερουσία, το επόμενο διάστημα, μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο για δύο λόγους:
Πρώτον, επειδή ο νόμος ορίζει ότι αυτή η θέση μπορεί να καλυφθεί μόνο από στρατιωτικό που έχει αποχωρήσει από την υπηρεσία τουλάχιστον επτά χρόνια πριν, και ο Austin το έκανε μόνο το 2016.
Δεύτερον, επειδή μέχρι πρόσφατα ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Raytheon, έναν από τους γίγαντες του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ , ένα μεγάλο προμηθευτή των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων.
Επιπλέον, ο Austin, ένας άντρας με εξαιρετική «όσφρηση» για επιχειρηματικές δραστηριότητες στον τομέα της στρατιωτικής βιομηχανίας, είναι επίσης συνεργάτης σε ένα επενδυτικό ταμείο, αφιερωμένο στην πώληση στρατιωτικού εξοπλισμού σε τρίτες χώρες. Μικρές ασυμβατότητες, τα ηγεμονικά ΜΜΕ θα πουν, πάντα τόσο εφησυχασμένα με αυτό που συμβαίνει στην Ουάσινγκτον, σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικά στον «ναό της Δημοκρατίας».
Η δεύτερη γραμμή «μάχης» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει ως «αστέρι», στη θέση του υφυπουργού Πολιτικών Υποθέσεων, την Βικτώρια Νουλάντ. Η περίπτωσή της, μας πάει σε ένα σούπερ γεράκι που έκανε το «ντεμπούτο» του στην πλατεία Μαινταν, του Κιέβου. Ενθάρρυνε και μοίραζε μαζί με τον πολύ γνωστό μας σημερινό πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, μικρά μπουκάλια νερό και μπισκοτάκια στις ορδές των ακροδεξιών και νεοναζί (παρόμοιες ορδές με εκείνες που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου στην Ουάσινγκτον) και που πολιόρκησαν την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2014. Ανέτρεψαν δε, τη νόμιμη κυβέρνηση αυτής της χώρας.
Μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ του τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουκρανία και της Nuland, που απροσδόκητα διέρρευσε στον Τύπο, θα παραμείνει για πάντα στα χρονικά της διπλωματικής ιστορίας, γιατί όταν ο τελευταίος την ενημέρωσε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν πολύ χαρούμενη με την ανατροπή της Ουκρανικής κυβέρνησης, τότε η Νούλαντ απάντησε με μια ιστορική βαθυστόχαστη διπλωματική έκφραση : «Γ….α την Ευρωπαϊκή Ένωση!» Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το «συμπαθητικό» άτομο είναι παντρεμένο με τον Robert Kagan, ακροδεξιό συγγραφέα πολλών βιβλίων, όπου αναδεικνύει το «manifest destiny», (το μανιφέστο του πεπρωμένου των Ηνωμένων Πολιτειών), υπερασπίζεται ανοιχτά την ισραηλινή κατοχή στην Παλαιστίνη και κατακρίνει συστηματικά τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για τη «δειλία» τους. Δηλώνει ένθερμος οπαδός, των ΗΠΑ ως ηγέτιδα δύναμη στην σημερινή παγκόσμια πολιτιστική σταυροφορία. Μια καθόλα συμπαθητική οικογένεια!
Σαν να μην ήταν αρκετά τα παραπάνω για να διαλύσει οποιαδήποτε ελπίδα σχετικά με την προεδρική αλλαγή φρουράς στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα τελειώσω με δύο αποσπάσματα από ένα άρθρο που δημοσίευσε ο Μπάιντεν στο περιοδικό Εξωτερικών Υποθέσεων με τίτλο : «Γιατί οι ΗΠΑ πρέπει να οδηγήσουν ξανά τον κόσμο, η διάσωση της εξωτερικής πολιτικής μετά τον Τραμπ», ενώ ξεκινά μια έξαλλη επίθεση εναντίον της Ρωσίας και την Κίνα. Γράφει λοιπόν ότι η ρωσική κοινωνία των πολιτών αντιστέκεται με θάρρος στην καταπίεση του «αυταρχικού συστήματος και της κλεπτοκρατίας του Βλαντιμίρ Πούτιν». Στην Κίνα, επιβεβαιώνει την ανάγκη «αυστηρότερης επιθετικής πολιτικής» απέναντι στον ασιατικό γίγαντα. Διαφορετικά, λέει, η Κίνα θα συνεχίσει να «κλέβει τεχνολογία και πνευματική ιδιοκτησία» και θα πρωτοπορεί στο παγκόσμιο εμπόριο». Ίσως κάποιος πρέπει να τον ενημερώσει, ότι μετά την βιομηχανική επανάσταση έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός…
Σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας νιώθει μεγάλη ανακούφιση από την ήττα Τραμπ και έχει τους σωστούς λόγους να νιώθει έτσι. Ίσως τα νέα αφυπνισμένα νέα αμερικανικά κοινωνικά κινήματα, αντι-ρατσιστικά και αντι-νεοφιλελεύθερα να έχουν να δώσουν πολλά ακόμα. Δεν πρέπει να συγχέονται αυτές οι πτυχές της εγχώριας αμερικανικής πραγματικότητας με τον αδυσώπητο, σκληρό και βάρβαρο αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που στην περιοχή μας θέλει να πρωταγωνιστήσει ξανά. Τα νέα σύνορα, οι νέες σφαίρες επιρροής, οι νέοι ενεργειακοί δρόμοι, οι νέες νατοϊκές, αμερικανικές, ισραηλινές και τουρκικές αναθεωρητικές προκλήσεις στην περιοχή μας, θα χαράζονται με αίμα και δάκρυα. Το βιώσαμε πρόσφατα στα Βαλκάνια με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και όχι μόνο… Δεν φαίνεται να τελειώνει αυτή η «ανακατάταξη» σφαιρών επιρροής…
Η ιστορία του λαού μας και των λαών της περιοχής μας το έχουν βιώσει με το πιο δραματικό τρόπο. Χρειάζεται λιγότερη χαρά για τα συμβαίνοντα στην Αμερικανική πολιτική σκηνή. Περισσότερη περισυλλογή, διερεύνηση, συλλογική αγωνία, και διαθεσιμότητα της μεγάλης μας κοινωνικής αριστεράς και του πολιτικού της κεφαλαίου σε συνδυασμό με ενωτικούς αγώνες για την Ειρήνη, τη λαϊκή κυριαρχία , την κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη, την Εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, αφού μπορούμε να βρούμε καλύτερους τρόπους για να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 21’ .
* Ο Κώστας Ήσυχος είναι πρώην Trβουλευτής και πρώην αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε συμπρόεδρος της Ελληνορωσικής διυπουργικής επιτροπής. Παραιτήθηκε από όλα τα αξιώματά του ψηφίζοντας κατά του 3ου Μνημονίου το καλοκαίρι του 2015.
