Του Βασίλη Παπαστεργιόπουλου, µέλους της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου
Διάβασα λοιπόν, την πρόσφατη ιστορία. Με τη δικαστική απόφαση, για την περιοχή, γύρω από το θέατρο βράχων. Που ξαφνικά, κάποιος δικαστής, αποφάσισε ότι ανήκει σε μερικούς κληρονόμους. Μετά, από….80 χρόνια, δημόσιας χρήσης. Μάλιστα. Και σκέφτηκα, να κάνω ένα μικρό οδοιπορικό, πάνω ψηλά, στο πληγωμένο μας βουνό.
Πέρασα τα διάφορα στρατόπεδα, με την αμφιλεγόμενη χρησιμότητα/ αναγκαιότητα τους. Πολυκατάστημα, πρατήριο καυσίμων, εστιατόριο, καφετέρια, ελικοδρόμιο, εσχάτως, και περίεργες (αυθαίρετες) κατασκευές. Μέσα στο δάσος. Που, σήμερα, ίσως τους δίνουν χρήση σαν αποθήκη, ή στρατιωτική εγκατάσταση. Κι αύριο, με το καλό, σαν σταματήσουμε να ασχολιόμαστε, μεταμορφώνονται σε πολυτελείς κατοικίες αξιωματικών.
Πέρασα κι από το παλιό μοναστήρι. Που όλο και επεκτείνεται, αυθαίρετα, δεξιά, αριστερά, εμπρός, περιφράσσοντας τους διπλανούς χώρους, για ίδιον όφελος. Κάποιοι, κόβουν ξύλα εκεί, νόμιμα, να υποθέσω;
Ο δασικός δρόμος, γεμάτος με πεσμένα κλαδιά, από την πρόσφατη χιονόπτωση, που κατέστρεψε αρκετές δεκάδες δέντρα. Ελπίζω να μαζευτούν, πριν το καλοκαίρι, αποτελούν κίνδυνο, για πιθανή εστία φωτιάς.
Κι ανέβηκα ψηλά, στον δασικό δρόμο, που βγάζει πάνω από τα φρικτά τσιμέντα της Εργάνης. Από μακριά, τα ερείπια φαντάζουν ακόμα πιο εφιαλτικά, απομεινάρια μιας πρόσφατης εποχής, βάρβαρου βανδαλισμού στο βουνό και τη Φύση.
Και λίγο πριν την κορυφή, ο δρόμος τελειώνει, στο μεγάλο πλάτωμα, που έχει καλυφτεί από πλούσια βλάστηση. Εκεί, η σημερινή του χρήση, εκτός από βόλτα, σε δρόμο εξαιρετικά δύσβατο, είναι κατάλληλος τόπος, και για τους θιασώτες του μηχανοκίνητου- εκτός δρόμου- αθλητισμού. Μηχανές εντούρο, συχνά πυκνά, κάνουν τις βόλτες τους εκεί. Τα τελευταία χρόνια, ο χώρος, είναι η χαρά του… παιδιού.
Από την μια μεριά, ένα πανέμορφο τοπίο. Κι από την άλλη, κάτι σάπιοι καναπέδες, ξύλα και σκουπίδια, στο -άτυπο- σημείο συνάντησης, των…εντουράδων μοτοσυκλετιστών. Να σημειώσω, ότι στο συγκεκριμένο μέρος, ΔΕΝ ανεβαίνει ποτέ αυτοκίνητο του Δήμου, για να μαζέψει σκουπίδια. Βασικά, δεν μαζεύει σκουπίδια ή άχρηστα αντικείμενα, καμιά δημόσια υπηρεσία, εκεί. Οπότε, οι εποχούμενοι εκδρομείς, παρακαλούνται, να σέβονται το βουνό και τη Φύση. Δεν αφήνουμε τίποτα στο δάσος, δεν παίρνουμε τίποτα. Ούτε κλαδιά, φυτά, λουλούδια. Αυτό το μέρος, ίσως άγνωστο στους πολλούς, έχει μείνει σχετικά καθαρό.
Εύχομαι, να μείνει έτσι. Καθώς, μέχρι σήμερα, ούτε δρόμος σχεδιάζεται να περάσει, ούτε κάποια… ήπια χρήση ή διεκδίκηση κυριότητας. Όπως πιο κάτω, μετά τα τσιμέντα της Εργάνης, που καμαρώνει η ταμπέλα, περί ιδιοκτησίας, από την εκκλησία. Με τους διάσημους, πλέον, ανύπαρκτους, οθωμανικούς τίτλους ιδιοκτησίας.
Και καλό είναι να θυμόμαστε, κι ετούτο. Η Φύση και το δάσος, δεν ανήκουν, σε κανένα. Δεν έχουν ιδιοκτήτη. Απλώς, τα χρησιμοποιούμε, με την υποχρέωση να τα παραδώσουμε στους επόμενους, καλύτερα από ότι τα βρήκαμε.
Υ.Γ. Σκόπιμα, χωρίς πολλές φωτογραφίες, το άρθρο. Το μέρος ενδείκνυται, μόνο για περιπατητές.
