Του Γιώργου Βούλγαρη, Ηθοποιού-Θεατρικού Σκηνοθέτη
Ζούμε στα χρόνια της απόλυτης ισοπέδωσης αξιών, στα χρόνια του απόλυτου τίποτα. Το άδειο, το επιδερμικό, το αντιαισθητικό ανάγεται σε στάση ζωής, σε τέχνη, σε μουσική, σε επιλογή. Το αδιανόητο τεχνολογικό τρεχαλητό μας οδήγησε στο να απομακρυνθούμε από την ουσία της ύπαρξής μας: Την εν- συναίσθηση, την αντίληψη, τη νόηση.
Εξελίσσεται η τεχνολογία και εμείς μένουμε στάσιμοι σαν άνθρωποι, σαν Έθνος. Η αλήθεια είναι ότι με τα θετικά ή και τα αρνητικά του, ο υπόλοιπος κόσμος προχωράει γιατί οραματίζεται και αποζητά ένα μέλλον περισσότερο απ’ όσο εκστασιάζεται με το παρελθόν του. Σε εμάς, στην Ελλάδα, συμβαίνει το αντίθετο. Το ένδοξο παρελθόν μας ορίζει όπως ο ήλιος την ημέρα.
Σε όλη αυτή την παρωχημένη παρακμιακή αντίληψη, έρχεται η τηλεόραση να γίνει καθρέφτης της κοινωνίας μας και της κουλτούρας μας, χωρίς να μένει ανεπηρέαστη. Η ελληνική τηλεόραση στο σύνολό της (πολύ μικρές οι εξαιρέσεις) είναι γεμάτη από προϊόντα που προκαλούν αμηχανία έως και εμετό. Στην ουσία της δεν εξελίσσεται, γιατί αποτελείται από ισόβια στελέχη μιας άλλης εποχής και κουλτούρας, που έχουν πάψει να εξελίσσονται. Τους ενδιαφέρει μόνο η «εξέλιξη» της τσέπης τους, αδιαφορώντας για το τι παράγουν. Προβάλλουν σαν δικαιολογία την αισχρότητα-διαπίστωση ότι «ο Έλληνας θέλει αυτό» ή «το κοινό θέλει εκείνο». Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι μέσα σε αυτήν με αισθητική, με γνώση, με αντίληψη του σήμερα, που προσπαθούν να ορθώσουν τη φωνή τους για τηλεοπτικά προϊόντα που δεν θα αποχαυνώσουν το δύσμοιρο τηλεθεατή. Αλλά θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη γνώμη του ισόβιου ρυτιδιασμένου πνεύματος-στελέχους, που θα αφορίσει κάθε τι όμορφο, καινούργιο, εξελίξιμο και θα το κάνει σαν τα μούτρα του!
Να τονίσω εδώ ότι αγαπώ την τηλεόραση και αυτό που στην ουσία πρεσβεύει. Μπορεί η καλλιτεχνική μου ουσία να ξεκινάει και να τελειώνει στο θεατρικό σανίδι, αλλά αγαπώ την τηλεόραση και τα οφέλη-δώρα που μου προσέφερε το μεγάλο διάστημα που δούλεψα σε αυτήν ως ηθοποιός. Για αυτό είμαι και τόσο καυστικός απέναντί της. Γιατί δεν μπορώ να βλέπω άλλο πρόχειρα κατασκευάσματα που πλασάρονται ως αριστουργήματα, με υποτυπώδη σενάρια, χωρίς να έχουνε αντίκρισμα στην πραγματικότητα και στο σήμερα. Σενάρια που γελοιοποιούν τη νοημοσύνη του τηλεθεατή. Ερμηνείες από συναδέλφους που ανταγωνίζονται επάξια σχολικές παραστάσεις, σκηνικά τελάρα-προσόψεις βγαλμένες λες από θέατρο σκιών.
Ονειρεύομαι μια τηλεόραση μακριά από την αισθητική της αρένας και του κανιβαλισμού. Μια ελληνική τηλεόραση που θα εμπιστευτεί νέες γενιές στην κατάστρωση περιεχομένου και στρατηγικής. Που θα εμπνεύσει επιμόρφωση και -επί της ουσίας- θα ψυχαγωγήσει και θα εξελίξει την ποπ κουλτούρα, μακριά από αλαζονικά στελέχη και τηλεοπτικές περσόνες που μεταφέρουν την «ρόμπα» ζωή τους. Μια τηλεόραση μακριά από την αντίληψη «Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος».
Ζητάω πολλά;
