“Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψε τους” (Χάρυ Τρούμαν, 1884-1972)
Του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου aantonopoulos10@gmail.com
Στα μονοπάτια της ιστορίας μας και δη σε εκείνα τα «κακοφωτισμένα», ο διχασμός ήταν η αιτία των μεγαλύτερων δεινών για τη φυλή μας. Τελικά το πιο εύκολο πράγμα είναι να χωρίσεις τους Έλληνες σε ένα, δυο, ενίοτε και τρία κομμάτια. Αυτή τη φορά καταφέραμε να χωριστούμε ανάμεσα στους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους. Αυτό δεν έγινε από μόνο του, βοήθησε και ο κυβερνητικός μηχανισμός καθώς προέταξε στην επικοινωνιακή του αιχμή τη λογική που θέλει τον «φόβο να φυλάει τα έρημα».
Μπροστά στην επέλαση του κορωνοϊού και υπό τον τρόμο της κατάρρευσης του ΕΣΥ καλλιεργήθηκε το έδαφος για την περιθωριοποίηση όλων όσοι γυρνούν την πλάτη στο πρόγραμμα εμβολιασμού. Ως εδώ σχετικά καλά. Η υγεία δεν είναι παιχνίδι και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πανδημία.
Ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι μας να είμαστε πρωταγωνιστές σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας όπου το τέλος ακόμη δεν έχει φανεί. Οι πολίτες μπροστά στον φόβο και την απόγνωση ψάχνουν ένα βρουν ένα «αποκούμπι» για να πάρουν μια βαθιά ανάσα. Μια σύγχρονη πολιτεία που θέλει να βάζει στα έργα και τις ημέρες της θετικό κοινωνικό πρόσημο, μετά τον πρώτο δικαιολογημένο αιφνιδιασμό, όφειλε να προσφέρει στους πολίτες της τέτοια «αποκούμπια» που θα τους απομάκρυναν από τα επικίνδυνα «χαντάκια» της συνωμοσιολογίας.
Στο σημείο αυτό καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει η τέχνη της επικοινωνίας. Για να μπορέσει όμως μια επικοινωνιακή καμπάνια να είναι αποτελεσματική και να εκπληρώσει τους στόχους της, πριν «τρέξει στη κοινή γνώμη» θα πρέπει πρωτίστως να έχει αφουγκραστεί τον παλμό και τις αγωνίες της. Το δεύτερο σκέλος είναι ο κατάλληλος χρόνος που θα πρέπει να «βγει στον αέρα». Το τρίτο είναι το κόστος και ειδικά το κονδύλι που είσαι αποφασισμένος να διαθέσεις. Στην δική μας περίπτωση, η πίεση του χρόνου ήταν αδυσώπητη και τα κονδύλια ας μην ανοίξουμε την κουβέντα.
Στο πρώτο σκέλος όμως ήταν εμφανής η απουσία της κοινωνίας από ένα θέμα που την αφορούσε όσο τίποτα άλλο. Με επιεική διάθεση σχολιασμού θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν μια καμπάνια με μηνύματα «στεγνά», χωρίς συναίσθημα και με μια μαζικότητα που κάποιες στιγμές έφθανε στο σημείο της ενόχλησης. Θα μπορούσε κάποιος να πει και θα έχει δίκιο ότι η γνώμη μου είναι εντελώς υποκειμενική. Πολύ σωστά! Αντικρίζοντας όμως την εμβολιαστική καμπάνια των Γάλλων, ζήλεψα! Και σαν επαγγελματίας αλλά και σαν πολίτης. Κάθε «καρέ» ήταν ένα μήνυμα για την χαρά της ζωής και του έρωτα. Μια χαρά που θέλει να μας απαγορέψει αυτό το ύπουλο κακό που μας περιτριγυρίζει. Δεν υπήρχε πουθενά απαγόρευση. Τιμωρία. Εκβιασμός. Αυτή η καμπάνια υπενθυμίζει με ευφυέστατο τρόπο τη θέληση και την αγάπη για ζωή. Από τη δική μας καμπάνια γράφοντας αυτές τις λέξεις το μόνο που κατάφερα να θυμηθώ ήταν έναν ηθοποιό να μου επισημαίνει το πως θα πλένω τα χέρια μου…
Ζηλεύω … και «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…» Καλό καλοκαίρι!
