Γράφει η Άννα Δημάκη
«…κι όμως δεν ξέρω ποιο στενό να πάρω
Οι γειτονιές δεν είναι γειτονιές…»
Ή μήπως είναι;
Αυτό το ερώτημα έχει σφηνωθεί στο μυαλό κάθε κατοίκου των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Μέσα στην αλλοτριωμένη καθημερινότητα με το άγχος, τη ρουτίνα και τις κάθε λογής ανησυχίες, το υπαρξιακό πρόβλημα είναι συνεχώς παρόν: ποιος είμαι, ποιος ήμουν και πού βαδίζω; Ποια είναι η γειτονιά μου, η ρίζα μου, η ιστορία μου;
«Μες στους προσφυγικούς συνοικισμούς» προβάλλει η ξεχωριστή Καισαριανή! Τοπικισμός, θα πείτε. Ίσως… Μπορεί, όμως, να είναι και απλώς ρεαλισμός. Αυτή η προσφυγική συνοικία με τα χαμηλά σπιτάκια, τις λιγοστές εναπομείνασες τετρακατοικίες με τις εσωτερικές αυλές, με τα απογεύματα της παρέας στα πεζούλια με καφεδάκι, κρατά ακόμα και φέρνει κάθε τόσο στην επιφάνεια ένα κομμάτι από το παρελθόν! Από ένα παρελθόν που δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρέλθει, γιατί είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα του μέλλοντος.
Η συναισθηματική αξία της περιοχής, μεγάλη! Όχι μόνο για τους κατοίκους που προέρχονται από τον μεγάλο ξεριζωμό αλλά και για τους καινούργιους. Αυτούς που την επέλεξαν ως μόνιμη κατοικία, και που, θέλοντας και μη, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Δεν υπάρχει εξαναγκασμός… όλα ακολουθούν την φυσική πορεία των πραγμάτων και την φιλοσοφία του τόπου. Έτσι, δεν μπορείς παρά να είσαι αλληλέγγυος… Καμιά φορά λίγο φωνακλάς, ζόρικος αλλά και καλοπροαίρετος ταυτόχρονα, άνθρωπος των αντιθέσεων με λίγα λόγια.
Αυτών των αντιθέσεων που δημιουργούν την σύνθεση, μια συνταγή που είναι ακόμα νόστιμη μετά από εκατό χρόνια, έναν αιώνα!
Αξίζει, λοιπόν, μια γενναιόδωρη αναφορά σε μια ιστορική περιοχή που του χρόνου συμπληρώνει εκατό χρόνια ζωής! Εκατό χρόνια ακατάπαυστης δημιουργικότητας στις τέχνες και στα γράμματα, στον πολιτισμό και στην πολιτική, στην ανθρωπιά και στην κουλτούρα! Εκατό χρόνια αγάπης για τη ζωή!
