Γράφει η Ήλια Ιατρού
Πεζοδρόμιο σημαίνει η λωρίδα του δρόμου για αποκλειστική χρήση των πεζών. Είναι λογικό: μόλις κλειδώσω, δεν έχω ούτε κράνος, ούτε αερόσακο. Αφού είναι επικίνδυνο να κινούμαι ανάμεσα στα οχήματα, θα πηγαίνω χώρια. Πού όμως; Στα πεζοδρόμια της πόλης μας; Εκείνα τα στενά, γεμάτα σπασμένες πλάκες, ΚΑΦΑΟ, κολώνες και νεραντζιές; Ή τα άλλα, με τραπεζοκαθίσματα, παρκαρισμένα αμάξια και μηχανάκια;
Ένα μόνο λείπει από τα πεζοδρόμια: ο πεζός. Εμείς δηλαδή. Έχουμε εγκαταλείψει το πεζοδρόμιο και περπατάμε στην άσφαλτο, δίπλα στ’ αμάξια. Έχουμε συνηθίσει τόσο, που δεν χαμπαριάζουμε τον κίνδυνο.
Αυτό, μέχρι που ν’ αποκτήσουμε παιδί. Τότε το πράγμα δυσκολεύει. Ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι το καρότσι δεν χωρά στα πεζοδρόμια. Και, εκεί που δεν τρέμαμε για πάρτη μας, τρέμουμε όταν βλέπουμε τον θησαυρό μας δίπλα σε οχήματα που περνούν τραντάζοντας το καρότσι. Κι οι οδηγοί φωνάζουν, όλο αγανάκτηση: «Πού πας, ρε *, με το παιδί;» Πού θες να πάω; Στο πεζοδρόμιο που έχεις παρκάρει; Ή στο άλλο, με τα σκαλιά και την κολώνα;
Γι’ αυτό όλοι παίρνουμε το αμάξι παντού: στη βόλτα, στην παιδική χαρά, στο πάρτι, στα αγγλικά. Κάθε μέρα περνάμε ώρες στους δρόμους κι επειδή δεν βρίσκουμε θέση πουθενά, παρκάρουμε σε στροφές και πεζοδρόμια. Έτσι, ο επόμενος γονιός δε χωρά και παίρνει κι εκείνος αμάξι. Κι όσο πληθαίνουν τα αμάξια, τόσο η ζωή μας περνά σε ένα διαρκές μποτιλιάρισμα. Κι όσο τα νεύρα μας τεντώνονται, τόσο αυξάνονται τα τροχαία, που κάθε χρόνο κλείνουν σπίτια.
Ας το πάρουμε απόφαση: κάνοντας τις πόλεις μας εφιάλτη για τους πεζούς, τις κάναμε εφιάλτη και για τους οδηγούς. Για όλους. Είναι καιρός να κοιτάξουμε γύρω μας και να πούμε «Ως εδώ». Τρόποι υπάρχουν να κάνουμε τις πόλεις μας πιο ανθρώπινες. Ας τους βρούμε κι ας αρχίσουμε, φτιάχνοντας πεζοδρόμια για να περπατάμε. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να φτιάξουμε μια καλύτερη πόλη για τα παιδιά μας.
