Γράφει η Άννα Δημάκη
Καθηγήτρια φιλόλογος
Πάνε χιλιάδες χρόνια από τότε που στηλιτεύτηκε η υποκρισία! Ανοιχτά, ξεκάθαρα, με το όνομά της! Μάλιστα, απέκτησε και άλλο: Φαρισαϊσμός! «Ουαί, υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί!» αναφώνησε ο Ιησούς, και ξεστόμισε έναν πολύ μεγάλο λόγο, που το νόημά του ισχύει μέχρι και σήμερα, χαρακτηρίζοντας μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Μήπως γιατί μόνο εκεί εντοπίζεται η υποκριτική συμπεριφορά; Όχι! Απλώς, εκεί πονάει πιο πολύ…
Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι εκεί που βρίσκεται το Καλό, εκεί πολεμιέται από το Κακό, σε αυτή την αιώνια διαμάχη μεταξύ τους… Θα τους δώσει υπερφυσικές διαστάσεις – με προβάδισμα στο Κακό, όπως φαίνεται – λες και αυτά βρίσκονται έξω από εμάς τους ανθρώπους και είμαστε πολύ αδύναμοι και για τα δύο… Θα αισθανθούμε για άλλη μία φορά ανίκανοι να υποστηρίξουμε το ένα ή το άλλο, αφού το Κακό, με το απίστευτο θράσος του, προς στιγμήν κυριαρχεί, αλλά το Καλό… Α, αυτό στο τέλος, θριαμβεύει…
Και ο άνθρωπος; Πού στέκεται αυτός ο μετέωρος άνθρωπος; Με το ένα πόδι στο ένα και με το άλλο στο άλλο! Δυσκολεύεται να παραδεχθεί ότι το Κακό τον γοητεύει και το Καλό δεν έχει ασκηθεί να το υιοθετήσει… Γιατί είναι δύσκολο το Καλό! Θέλει προσπάθεια και κριτική σκέψη… Θέλει ουσιαστικό διάβασμα των αράδων που διδάσκονται ή μαθητεία κοντά σε έναν απλό, αγνό άνθρωπο, με ουσιαστική καλλιέργεια, κάτι που δεν παρέχει η ωφελιμιστική γνώση… Θέλει αποφασιστικότητα να πατάξεις τη διαφθορά, ειδικά μέσα στους χώρους του «εξ ορισμού Καλού»…
Και όλα αυτά είναι δύσκολα, γιατί θέλουν κόπο! Πιο εύκολη είναι η κακοπροαίρετη κριτική μέχρις ισοπεδώσεως του αντιπάλου μας, παρά η πρόοδος με την αξία μας… Για αυτό, πολύ συχνά, πιάνω τον εαυτό μου να αναφωνεί : ουαί ημίν… Μόνο ημίν…
