Του Αντώνη Μακρή
Ο όρος «Καλλιτέχνης» εκτιμώ ότι αποδίδεται ελαφρά τη καρδία, ειδικά την εποχή που οι Αξίες έχουν απωλέσει το ηθικό τους νόημα.
Ως εργαζόμενος τέχνης έχω συναναστραφεί με καλούς, λιγότερο καλούς, γνωστούς και αγνώστους και εκτιμώ τον-την καθένα-καθεμιά ξεχωριστά. Βέβαια, στον χώρο σπάνια εκτιμάται μόνο το ταλέντο. Το ποιος θεωρείται σπουδαίος ή ασήμαντος «Καλλιτέχνης» είναι σχετικό και καθορίζεται εν πολλοίς από την συγκυρία, αφού στην «πιάτσα» οι προσωπικές σχέσεις το πατρονάρισμα, η υπερπροβολή, το μάρκετινγκ, διαμορφώνουν μια πλασματική αξιολογική κλίμακα.
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν πρόσωπα που το έργο τους υπερβαίνει την παγιωμένη πραγματικότητα και αναδύονται απερίφραστα ως Καλλιτέχνες. Κάποιοι ανυψώνονται ως τους Κλασσικούς! Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Θοδωρής Κουρεντζής. Εκ των μεγαλύτερων μαέστρων συμφωνικής μουσικής του Κόσμου. Διευθυντής κορυφαίων μουσικών συνόλων στη Ρωσία. Μαθητής της μυθικής μορφής της συμφωνικής μουσικής, του Ίλια Μουσίν στο Θρυλικό Κρατικό Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης. Ο ίδιος ο Μουσίν τον αποκάλεσε διάνοια. Η χήρα του Σοστακόβιτς υποκλίθηκε μετά από παράσταση του. Προσφάτως με την ορχήστρα του έδωσε ένα εκπληκτικό κοντσέρτο σε ένταση και εκτελεστική αρτιότητα, παρουσιάζοντας Μπετόβεν στο Μέγαρο μουσικής στην Αθήνα και αποθεώθηκε. Ο τρόπος που διεύθυνε μνημειώδης. Ακόμα και η υπόκλιση προς το κοινό στο φινάλε, εξέπεμπε μεγαλοπρέπεια.
Μεγάλωσε στον Βύρωνα, κοντά στην πλατεία Φατσέα. Αστυνομικός πατέρας, μουσικός μητέρα. Αυτός στράφηκε στη μουσική. Αρχικά ήταν «φυσιολογικός». Μαθητής δημόσιου σχολείου, με μπάντα, παιδί της παρέας και όχι «φυτό», του άρεσε η ροκ και έπαιζε ποδόσφαιρο. Είχε απλές συνήθειες. Πριν ακόμα βγάλει το λύκειο άρχισε να εμβαθύνει πνευματικά και καλλιτεχνικά. Δεν τον ενδιέφερε πια να είναι επιτηδευμένα κοινωνικός χάνοντας άσκοπα χρόνο. Δεν αναλώθηκε σε πάσης φύσεως αγελαίες συμπεριφορές. Άρχισε να ντύνεται σαν Δανδής και να χάνεται στον κόσμο του. Υπάκουσε στα κελεύσματα της εσωτερικής του φλόγας με πάθος και ιερή προσήλωση. Παλιοί του γνωστοί τον είπανε ειρωνικά φευγάτο. Αυτός όμως βάδιζε σταθερά προς την εκπλήρωση του Πεπρωμένου του ως αληθινός Καλλιτέχνης, Δημιουργώντας ένα Θαύμα!
