Καλό καλοκαίρι φίλες και φίλοι!
Ας το θυμόμαστε κι’ αυτό, γιατί έτσι όπως πάνε τα πράγματα μπορεί και να μας ξεφύγει!
Πόλεμοι, ακρίβεια, αρρώστιες και όλες οι καθημερινές δυσκολίες, μπορεί να κάνουν τη ζωή μας μονοδιάστατη: με έναν και μοναδικό στόχο δηλαδή, να επιζήσουμε! Και να «ξεχάσουμε» καλοκαίρια και χειμώνες, αγάπες κι έρωτες, προγόνους κι’ απογόνους, χορούς και τραγούδια, να «ξεχάσουμε» πως είναι να ζούμε τη ζωή. Τη ζωή μας!
Να μην χάσουμε τη μνήμη μας! Χαμένη μνήμη σημαίνει χαμένο παρόν και χαμένο μέλλον!
Και δεν αρκούν τα πανηγύρια και οι μεγαλόστομες «απαγγελίες» για τα 100 χρόνια της προσφυγιάς. Την προσφυγιά τη ζούμε καθημερινά. Και δεν εννοούμε μόνο τα κύματα προσφύγων που γράφουν την σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης και του πλανήτη ολόκληρου.
Προσφυγιά δεν είναι η οικονομική ανέχεια και η φτώχεια που βαθαίνει στη χώρα; Προσφυγιά δεν είναι η ανεργία; Προσφυγιά δεν είναι η συνεχιζόμενη μείωση των θέσεων στα πανεπιστήμια και η υποβάθμιση της παιδείας; Προσφυγιά δεν είναι η έλλειψη προστασίας της υγείας μας και οι χιλιάδες νεκροί απ’ τον κορωνϊό; Προσφυγιά δεν είναι η «αγνόηση» του πολιτισμού μας, ακόμη κι’ αυτού του σμυρναίϊκου πολιτισμού, που, τώρα με την ευκαιρία των 100 χρόνων, κάποιοι «ηγέτες του έθνους» θα εκθειάζουν; Προσφυγιά δεν είναι το κακό χάλι των συγκοινωνιών, των επικοινωνιών, των μετακινήσεων εντός των μεγάλων πόλεων;
Προσφυγιά δεν είναι που δεν μπορούμε να ονειρευτούμε, να «σχεδιάσουμε» το μέλλον των παιδιών μας, να «ταξιδέψουμε» με ποιήματα και μουσική, να γευτούμε τη γλύκα της ζωής;
Επειδή λοιπόν η προσφυγιά δεν είναι καλή, ας κάνουμε ότι μπορούμε, ξεκινώντας απ’ το σπίτι μας, απ’ τους Δήμους μας για να φέρουμε στη ζωή μας ξανά τις Κυριακές!
