Καλοπροαίρετη κριτική από τον Γιώργο Βούλγαρη ηθοποιό-θεατρικό σκηνοθέτη –αρθρογράφο.
Πολλές φορές έχω πει ότι η τηλεόραση που έχουμε σαν λαός απευθύνεται σε εγκεφαλικά νεκρούς. Ειδικά στο σημείο που αφορά στην ελληνική μυθοπλασία. Σήριαλ που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ατάκες και σενάρια με τα οποία ο νοήμων τηλεθεατής δεν μπορεί να ταυτιστεί και ερμηνείες που αγγίζουν τα όρια του γκροτέσκου (βαρύγδουπες, θεατρικές, υπερτονισμένες, παλιακές ή κακοφορμισμένες, νηπιακής αντίληψης και αισθητικής, επιπέδου σχολικής παράστασης και βάλε). Μην αναφερθώ στη σκηνοθεσία των περισσοτέρων από αυτά – όλα στον αυτόματο πιλότο. Κι από ιστορίες; Λίγο απ’όλα: λίγες βεντέτες, λίγοι φόνοι, λίγοι έρωτες, λίγα εξώγαμα, λίγη τσόντα, λίγες αλλαξοκωλιές – όλοι οι ήρωες μεταξύ τους, λίγοι πρόσφυγες,λίγη ύπαιθρος, λίγη δικαιοσύνη, αρκετό μπότοξ και πολύ κλάμα. Μα πιο πολύ, αντιγραφή από προϋπάρχοντα concepts που έγιναν επιτυχίες αδικαιολόγητα. Στη δε κωμική μυθοπλασία, εκεί δυστυχώς το χάος. Το μαύρο, το κατάμαυρο, το έρεβος!
Σήριαλ χωρίς φρέσκες ιδέες, χωρίς τόλμη, χωρίς φαντασία, φτιαγμένα λες για να μας αποβλακώνουν περισσότερο. Κι εκεί που σιχτιρίζεις όλα αυτά τα ανοσιουργήματα μαζί με τις κλίκες των δημοσιογράφων (λέμε τώρα…) της αυλής κάθε σήριαλ που ανάγουν -ο καθείς τους έχοντας προσωπικά οφέλη γλυψίματος- σε αριστούργημα και γράφουν ατελείωτα άρθρα και μνείες παίζοντας συνεχώς με τη νοημοσύνη μας, αποφασίζεις να βρεις το φως σου σαν τηλεθεατής σε ξένες πλατφόρμες και τότε τσούουουπ… μια αχτίδα ελπίδας καλής ελληνικής μυθοπλασίας με τον τίτλο «Παγιδευμένοι» στον ΑΝΤ1, έρχεται να σου ανατρέψει τον αφορισμό στην ελληνική τηλεόραση. Μία παραγωγή φροντισμένη, με φρεσκάδα, με τόλμη και το βασικότερο, με σενάριο που δεν απευθύνεται σε ζόμπι αλλά σε ανθρώπους που «την ψάχνουν».
Είδα τα πρώτα 4 επεισόδια (σε επανάληψη γιατί με τις πρόβες στο θέατρο δεν προλαβαίνω – άσε που βολεύει να υπερπηδώ και τις διαφημίσεις) και ενθουσιάστηκα μπορώ να πω. Με ένα πανέξυπνο tagline του «Κανείς δεν είναι αθώος» και ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι (Μιχάλης Λεβεντογιάννης και Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ) που παίρνει στις πλάτες του ολόκληρη την σειρά και που ερμηνευτικά βάζει γυαλιά σε πολλούς συναδέλφους που θεωρούν εαυτούς μεγάλους ερμηνευτές. Αμεσότατοι, λαμπερότατοι, με υπέροχη άρθρωση, λεπτές ερμηνευτικές πινελιές που καταγράφονται στο σώμα τους, στο πρόσωπό τους, στο ηχόχρωμά τους και πάνω απ’όλα, φυσικότατοι, σημερινοί.
Ένα σενάριο καλοδουλεμένο που υπόσχεται πολλά, με αρκετά twists, που με ευκολία μπορεί να σε καθηλώσει. Σκηνοθετικά (Βίκυ Μανώλη και Δημήτρης Κιτσικούδης), διακρίνεις μια αριστοτεχνική δεξιότητα στον χειρισμό της κάμερας, κινηματογραφικής αισθητικής και αντίληψης και ένα εξαιρετικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα στο στήσιμο των πλάνων, χωρίς να καταφεύγουν σε υστερικές εμμονές εν είδει καλλιτεχνικού ψυχαναγκασμού. Βοηθά επίσης η πολύ καλή δουλειά σε φωτογραφικό και αισθητικό επίπεδο από τον Γιάννη Δασκαλοθανάση.
Υπάρχουν όμως και οι αστοχίες που θεωρώ ότι δεν είναι απόλυτα των δημιουργών, αλλά γραμμή του καναλιού για να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος για ευνόητους λόγους (αυτός ο γ@#*ος αδηφάγος ανταγωνισμός που κατακρεουργεί συναδέλφων προσπάθειες και δουλειές).
Θεωρώ ότι θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’όψην το μοντάζ, να γίνει πιο σφιχτοδεμένο σε σχέση με την εξέλιξη της ιστορίας. Δεν λειτουργούν όλα αυτά τα μακρόσυρτα καρέ των πρωταγωνιστών όταν περπατούν, όταν ψάχνουν στοιχεία, όταν πάσχουν, οι τόσες σιωπές, οι λεπτομέρειες στα πλάνα τους. Αποδυναμώνουν το δυνατό σενάριο και την εξέλιξή του. Όταν ένα σήριαλ χάνει το ρυθμό του μετατρέπεται σε σαπουνόπερα, κάτι που δεν αρμόζει στη θρίλερ αισθητική του συγκεκριμένου.
Άλλη αστοχία, η χρήση της μουσικής του Στέφανου Κορκολή (πραγματικά δυνατή, που δίνει μέγα αβαντάζ στις κορυφώσεις), που πολλές φορές σου δίνει την εντύπωση ότι μερικές σκηνές φτιάχτηκαν για να εξυπηρετήσουν το μουσικό θέμα, με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι παρακολουθείς βιντεοκλίπ του Κορκολή (ειδικά οι σκηνές με το τραγούδι της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, «Ο άγγελός μου», με έκαναν να μπήξω τα γέλια). Μήπως αν περιοριστεί όλο αυτό το tribute στον συνθέτη, σφιχτοδέσει το εγχείρημα; Μήπως δεν θα έβλαπτε λιγότερη μουσική;
Οι δεύτεροι/τρίτοι ρόλοι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:
α) Αξιοπρεπέστατοι Χτίζουν μεθοδικά και με εμπειρία (Λαγούτης – Μιχαηλίδη –Ξανθόπουλος-Τσουμάνης-Φαραζή)
β) Αγχωμένοι και σφιγμένοι Η έλλειψη θεατρικής πείρας και στήριξης του χαρακτήρα είναι ευδιάκριτη (Ασλανίδη-Κρικώνης – Τριανταφύλλου –Ράδου- Γερωνυμάκης)
γ) Ανεπαρκείς (Κουρής (επίπεδος)– Ορκόπουλος –(υπερβολικός και επαναλαμβόμενος)- Τσούνης(ερμηνέυει δεν ερμηνεύει το ίδιο μου φαίνεται)
Περιμένω ανυπόμονα την προσθήκη των έμπειρων Ταμίλα Κουλίεβα και Στέφανο Κυριακίδη και ελπίζω να μην κουβαλήσουν την ευκολία τους στον ρόλο….
Όμως η σειρά, πέραν των αστοχιών που μπορεί να έχει, αξίζει και με το παραπάνω και δεν έχει καμία σημασία το ότι βασίζεται σε τουρκικό φορμάτ. Έχει τόσο ελληνοποιηθεί που λειτουργεί καλύτερα από το πρωτότυπο, γιατί στο τιμόνι της έχει μια Βίκυ Μανώλη που ξέρει να οδηγεί την ομάδα της με υψηλά στάνταρ.
Δώστε του την προσοχή σας – θα με θυμηθείτε.
Η σειρά προβάλλετε κάθε Δευτέρα εως Τετάρτη στις 22.00 από την συχνότητα του ΑΝΤ1
Υ.Γ.: Λέτε κάτι να αλλάζει;
Υ.Γ2 Θεέ μου κάνε να μην εξελιχθεί σε ‘’Αγριες μέλισσες’’…..
