Tης Ηλιάννας Πεσσάρη
Ψυχολόγος, ειδικευμένη στην βιωματική ψυχοθεραπεία μέσω ψυχοδράματος, καθοδηγήτρια yoga
Μένοντας με τον εαυτό μου μαθαίνω, κάνω μία υπέρβαση. Υπέρβαση σε μία καθημερινότητα που μας ζητάει πολλά και μας απομακρύνει από το κέντρο μας. Υπέρβαση σε μία κουλτούρα που απαιτεί να είμαστε κοινωνικοί και περιστοιχισμένοι συνέχεια από παρέες. Υπέρβαση στον συναισθηματικό μας κόσμο που ψάχνει χώρο για να εκφραστεί.
Μένοντας με τον εαυτό μου ανακαλύπτω κομμάτια του που μπορεί να μην τα ήξερα, ακούω σκέψεις μου που δεν προλαβαίνω να τις ακούσω μέσα στον γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας. Μαθαίνω να βιώνω τα συναισθήματα μου και να μένω με όσα έχω μέσα μου, να με συνοδεύω, μαθαίνω να με φροντίζω και το κυριότερο μαθαίνω να περνάω καλά με μένα.
Μένοντας με μένα, η αρχική σιωπή και ησυχία μπορεί να έχει πολύ εσωτερικό θόρυβο, πολλές σκέψεις και πολλά συναισθήματα που ήταν καταπιεσμένα το προηγούμενο διάστημα και μπορεί να βρίσκουν άνοιγμα τώρα να βγουν. Μπορεί να μην είναι ευχάριστο στην αρχή, να φέρει μία αμηχανία. Η ένταση που κουβαλάμε όλον τον προηγούμενο καιρό θα έρθει και θα μας συνοδεύσει τις πρώτες στιγμές.
Εδώ χρειάζεται να μείνω. Να αντέξω αυτό που έρχεται. Να το αφήσω να εκφραστεί. Για να ανακαλύψω την ομορφιά της μοναχικότητας, περνάω μέσα από την αμηχανία. Είναι ο πρώτος δρόμος.
Μπορεί να νιώσω πολύ αμήχανα στην αρχή χωρίς να ξέρω τι να με κάνω. Σαν να είμαι ένας ξένος για μένα την ίδια. Μπορεί να είμαι ένας ξένος γιατί σταμάτησα να με αναγνωρίζω και να με ακούω μέσα στο θόρυβο της καθημερινότητας. Αυτός που είμαι θα αναδυθεί μετά από λίγο. Η μοναχικότητα θα μου δείξει τι σχέση έχω με τον εαυτό μου. Αν είμαστε φίλοι, αν είμαστε οικείοι, αν συμπαθούμε ο ένας τον άλλον…
Η αρχική αμηχανία μας μπορεί να μετατραπεί σε μία ανακάλυψη προς τα μέσα. Μπορεί να βρούμε ησυχία στο μυαλό και τις σκέψεις μας, μπορεί να βρούμε ομορφιά μέσα μας και γύρω μας στα πιο απλά, σε όλα όσα καθημερινά παραβλέπουμε, στα μικρά.
Αν δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να ξεδιπλωθεί, να αφουγκραστεί, να ζητήσει, να παρατηρήσει, τότε ίσως αυτός ο αρχικά ξένος γίνει γνωστός. Μπορεί να γίνουμε φίλοι, μπορεί να ξανασυστηθούμε.
Ο χρόνος με τον εαυτό μας, μπορεί να μας ανοίξει έναν νέο κόσμο, τον όποιο μπορούμε να τον διαφυλάξουμε. Μπορεί να ανακαλύψουμε έναν χώρο μέσα μας που να είναι ήσυχος και ασφαλής όπου θα μπορούμε να γυρνάμε όποτε θα υπάρχει ανάγκη, όταν θα χανόμαστε μέσα στον γρήγορο ρυθμό ή στα δύσκολα της καθημερινότητας, αυτός ο χώρος θα είναι πάντα εκεί, σαν ένα εσωτερικό καταφύγιο έτοιμο να μας υποδεχτεί και να μας αγκαλιάσει.
Όλα όμως θα ξεκινήσουμε από αυτήν την αρχική υπέρβαση, από αυτό το πρώτο βήμα που θα κάνουμε για να μείνουμε με μας τους ίδιους, στην ησυχία μακριά από τα πολλά ερεθίσματα του κόσμου για λίγο.
Κι όταν γεμίσουμε από τον εαυτό μας, επιστρέψουμε στους ανθρώπους μας, είμαστε οι ίδιοι αλλά είμαστε και καινούριοι έτοιμοι να μοιραστούμε με νέα οπτική τον ίδιο μας τον εαυτό.
