Της Πέγκυς Καραμπάτου
Φιλόλογος, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Συγγραφέας, Εκπρόσωπος Συλλόγων Καρκινοπαθών Ελλάδα και Εξωτερικό.
Ασθενής με Χρόνια Μυελογενή Λευχαιμία.
Επιζήσασα και Ευγνώμων.
Ο καρκίνος στο διάβα του, με έφερε κοντά σε ανθρώπους που ποτέ μου δεν θα γνώριζα, αλλά και απομάκρυνε εκείνους που δεν ήταν για μένα. Δεν θα διαβάσετε για την νόσο, αλλά για την αγάπη με καρκίνο, εξαιτίας της νόσου, με αφορμή την νόσο.
Μαρίνα…έτσι λένε την ηρωίδα μου και η ιστορία της μπορεί να είναι και δική σας…με ή χωρίς καρκίνο…άλλωστε ο έρωτας είναι φάρμακο ή φαρμάκι.
«Πιστεύεις στα θαύματα;» με ρώτησε η Μαρίνα και πριν προλάβω να σκεφτώ πιο από όλα εννοούσε, με πρόλαβε εκείνη μην χαθώ σε λογισμούς άσκοπους. «Εννοώ το θαύμα της αγάπης, όπως το λένε οι σοφοί, οι Άγιοι και οι ιστορίες με καλό τέλος».
«Εξαρτάται τι ποικιλία είναι η κολοκύθα και από τι υλικό το μαγικό ραβδάκι», της απάντησα γελώντας για να τονίσω πόσο μου αρέσουν τα παραμύθια. «Σταχτοπούτα λοιπόν και δεν στο ΄χα», μου είπε η Μαρίνα και εγώ της έκλεισα το μάτι και χαμογέλασα συγκαταβατικά. «Τότε δεσποινίς Σταχτοπούτα, πάρε μολύβι και χαρτί και κράτα σημειώσεις, γιατί οι λέξεις θα είναι κοφτές και τα λάθη μου εις γνώσιν μου»
«‘Όταν νόσησα με καρκίνο, δεν περίμενα να με ξεγελάσω μέσα από την ανάγκη ενός μεγάλου έρωτα, για να πατάξω την νόσο μου. Στη πορεία ξενέρωσα με το συναίσθημα και δεν με ενδιαφέρει καν. Ο καρκίνος μηδένισε το κοντέρ των συναισθημάτων και με έβαλε ως Μαρίνα σε μια νέα διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης. Στις αρχές πίστευα, πως αν είχα έναν μεγάλο έρωτα, μια αγάπη, ένα πάθος και ας με κάψει ρε παιδί μου, δεν θα ασχολούμουν με τον καρκίνο μου και δεν θα με περιόριζα στα όσα είμαι. Σκέψου πως όσο έκανα χημειοθεραπείες ή σερνόμουν με τις αγωγές εγώ εκεί, περίμενα να ερωτευτώ για να μην πονάω και να μην φοβάμαι. Ευχόμουν να βρεθεί κάποιος να τον αγαπήσω έως θανάτου για να ξεχνιέμαι, για να σωθώ…..εδώ κολλάει το γνωστό, πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί το Σύμπαν ακούει…αλλά παρακούει επίσης και κάπως έτσι την πάτησα και εγώ.
Εκείνος γνώριζε πως είχα καρκίνο, αλλά ποτέ δεν μιλήσαμε για αυτό. Συγκεκριμένα ήμουν στην φάση αναδόμησης από την νόσο μου, μαλλιά, δέρμα, κιλά, σχεδόν κανονικά. Δεν ήμουν και στα καλύτερα μου εκείνη την εποχή, για να με περιποιηθώ ως γυναίκα όπως θα ήθελα, αλλά η καρδιά μου διψούσε για αγάπη. Ας με κάψει για να νιώθω ζωντανή και να μην φοβάμαι τον θάνατο, έλεγα. Τελικά με έκανε να φοβηθώ τους ανθρώπους για ένα μεγάλο διάστημα και να μπω σε μια συναισθηματική εξορία. Θα μου πεις…που πήγαινες άρρωστη γυναίκα ξυπόλητη στα αγκάθια; Γιατί σε έβαλες σε κίνδυνο για κάτι που δεν άξιζε και ήταν λάθος; Θα σου πω…το ήξερα πως ήταν σκοτεινός και αδίστακτος σε ό,τι έβαζε στόχο, αλλά τον προτιμούσα από τον καρκίνο. Η σχέση μας ήταν τοξική και απροσδιόριστη. Όσο ερχόμουν κοντά του, εκείνος έφευγε. Και σε περιόδους ανακωχής, χανόμουν εγώ. Τον γνώρισα σε μια εξίσου μεταβατική περίοδο της ζωής του. Υπό άλλες συνθήκες, ποτέ δεν θα τον κοιτούσα. Προ καρκίνου, με τίποτα. Δεν έχουμε κοινά στοιχεία, δεν έχουμε το ίδιο δέντρο αξιών. Παρόλα αυτά, έπεσα με τα μούτρα, εγκεφαλικά στην αρχή, εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως. Συναντηθήκαμε δίχως ουσία, κάναμε έρωτα δίχως χημεία, μοιραστήκαμε κάποιες λέξεις και ελάχιστες σκέψεις, δίχως αλληλεπίδραση. Δεν έχω όμορφες αναμνήσεις από εκείνον, δεν ένιωσα αγάπη, δεν πήρα αγάπη, δεν έζησα έναν έρωτα τρελό. Με ξεφτίλισε, με έπαιξε ξεδιάντροπα, δεν μου στάθηκε σε τίποτα και ποτέ δεν είχε τα κότσια να το τελειώσει όμορφα ή να το ξεκινήσει σωστά. Με μίσησε με πάθος γιατί ήμουν το φως στα σκοτάδια του. Με ζήλεψε δίχως να με αγαπάει. Μην θεωρήσεις πως είχα απαιτήσεις ή τον διεκδίκησα. Μια υγιή σχέση ζητούσα, στην πιο νοσηρή φάση της ζωής μου για να πάρω δύναμη και να αντέχω τον καρκίνο ελπίζοντας να γίνω καλά. Σαν να του έλειπε από την λίστα των κατακτήσεων του μια γυναίκα με καρκίνο σχεδόν του θανατά τότε, αυτή την εντύπωση μου άφησε λίγο πριν εξαφανιστεί. Το πλάνο του μεγάλου έρωτα πολύ νωρίς το εγκατέλειψα μαζί του. Μαζί του χάθηκε και το θαύμα που νόμιζα που θα γινόταν. Το θαύμα της ίασης μέσα από το μαγικό φιλί που ανασταίνει ζωές και ξυπνά από τον αιώνιο λήθαργο.
Η Ωραία Κοιμωμένη, το δικό μου παραμύθι. Η αγάπη που νικά τον θάνατο, η δική μου ουτοπία. Όσες φορές και αν με ρωτήσεις πως το επέτρεψα αυτό, άλλες τόσες θα σου πω δεν ξέρω. Αντί να ασχολούμαι με τις θεραπείες μου και να είμαι ήρεμη, υπερανέλυα την άσχημη συμπεριφορά του. Δεν τον ξαναείδα ποτέ, ούτε ήθελε, ούτε το επιδίωξα, ούτε και έτυχε. Παρόλα αυτά χρησιμοποιεί τον καρκίνο στην επαγγελματική του ανάδειξη, χειροκροτούν τα πλήθη και εκείνος στέφεται καλός άνθρωπος. Με αηδιάζει πολύ όλο αυτό, μα περισσότερο με θλίβει. Με λύτρωσε και με λυτρώνει κάθε μέρα δίχως να το ξέρει και δίχως να αντιλαμβάνεται πόσο καλό τελικά μου έκανε. Με αγάπησα, εγώ μόνη μου, με κανάκεψα, εγώ μόνη μου, μου στάθηκα εγώ και όχι ένα φάντασμα που περίμενα στην σιωπή. Θα ήθελα να σου έλεγα για έναν έρωτα που ήταν βάλσαμο στην αρρώστια μου, αλλά δεν είχα την τιμή. Υπάρχουν όμως τέτοιες ιστορίες και είναι υπέροχες, μοναδικές, παραδειγματικές. Τις χαίρομαι όταν τις ακούω, τις θαυμάζω. Δεν αποζητώ για μένα όμως κανένα παραμύθι πλέον, ούτε θαύμα. Ισορρόπησα μέσα μου, δεν αναπολώ, δεν ψάχνω, μόνο εξιστορώ. Χάνοντας εκείνον, βρήκα εμένα. Αυτό είναι το δικό μου θαύμα.»
Εις Μνήμην του αγαπημένου μου Σωτήρη.
