Ο Τούρκος πρόεδρος επιμένει να επικαλείται το «πεπρωμένο» ως… βασικό υπαίτιο της αδιανόητης -και ακόμα ανυπολόγιστης, καθώς δεν ξέρουμε καν πόσες χιλιάδες είναι οι αγνοούμενοι- τραγωδίας που προκάλεσαν οι δύο σεισμοί ● Βουνά από μπάζα, έντονη οσμή θανάτου και άνθρωποι που έχασαν σπίτια και οικογένειες, το μόνο που αντικρίζει κανείς στις πληγείσες περιοχές ● Κι όμως, οι ευθύνες είναι πρωτίστως πολιτικές, καθώς η ασυδοσία των κατασκευαστικών εταιρειών δεν οικοδομήθηκε χωρίς τις «πλάτες» κυβερνητικών αξιωματούχων…
Χιροσίμα θυμίζει κατά τόπους ένα μεγάλο κομμάτι της νότιας Τουρκίας, που ρημάχτηκε από τους τρομερούς σεισμούς της 6ης Φεβρουαρίου και σταδιακά εγκαταλείπεται από εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους του οι οποίοι επέζησαν μεν, έχασαν όμως τα πάντα και πρώτα απ’ όλα δικούς τους ανθρώπους. Μέσα σε χάος και σύγχυση, απομακρύνονται αναγκαστικά για να μεταφερθούν σε καταλύματα και καταυλισμούς άλλων περιοχών, αφού πολλά από τα μέρη τους έχουνε γίνει αβίωτα, χωρίς ηλεκτρισμό και νερό και βέβαια χωρίς τίποτα όρθιο.
Αυτό που δεσπόζει είναι απέραντα βουνά από μπάζα σε κονιορτοποιημένα οικοδομικά τετράγωνα και ισοπεδωμένες γειτονιές, μαζί με τη μυρωδιά του θανάτου που πλανάται, όπως καταμαρτυρούν απεσταλμένοι δημοσιογράφοι, από τα αμέτρητα πτώματα που είναι θαμμένα στα χαλάσματα κτιρίων-νεκροταφείων. Μετά τις απίστευτες ιστορίες επιβίωσης και διάσωσης 11 μέρες και πλέον μέρες -278 ώρες- από το διπλό χτύπημα του Εγκέλαδου, οι σπαρακτικές φωνές κι οι απελπισμένοι ήχοι παγιδευμένων που ζητούσαν βοήθεια έχουν σιγήσει, με τους αγνοούμενους να υπολογίζονται σε δεκάδες χιλιάδες και τους καταγεγραμμένους νεκρούς να έχουν υπερβεί προσωρινά τους 38.000.
Καθώς κατακάθεται η σκόνη και αποκαλύπτεται η κλίμακα του ολέθρου, η χώρα παλεύει να μαζέψει τα κομμάτια της και να ξανασταθεί στα πόδια της, μέσα σε γενικευμένη απόγνωση και πόνο. Παρά τη διεθνή αρωγή όσο και την έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, τεράστια είναι η ανθρωπιστική κρίση με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι πάνω από 13 εκατομμύρια σεισμοπαθείς, σε μια πελώρια ζώνη καταστροφής η οποία εκτείνεται σε δώδεκα επαρχίες -Καχραμάνμαρας, Χατάι, Αδανα, Οσμανίγε, Γκαζιαντέπ, Κιλίς, Αντιγιαμάν, Σανλιούρφα, Ντιγιάρμπακιρ, Μαλάτεια, Ελαζίγ, Σεβάστεια- όπου ζει το 15% του πληθυσμού της Τουρκίας και παράγεται γύρω στο 10% του εγχώριου ΑΕΠ.
Τεράστια είναι και η πρόκληση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο δεσποτικός Ταγίπ Ερντογάν και μάλιστα τρεις μήνες πριν από τις κρισιμότερες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της 20ετούς διακυβέρνησής του, οι οποίες έχουν προγραμματιστεί για τις 14 Μαΐου αν δεν τις αναβάλει τελικά, με άλλοθι τις υλικοτεχνικές δυσκολίες διεξαγωγής τους μετά τους σεισμούς. Ο Τούρκος πρόεδρος μιλάει για τη χειρότερη φυσική «καταστροφή του αιώνα» την οποία και αποδίδει βολικά στο «κισμέτ», το πεπρωμένο, ενώ παράλληλα αλιεύει ψήφους και τάζει στους σεισμοπαθείς την έναρξη κατασκευής 30.000 νέων σπιτιών από τον ερχόμενο μήνα.
Προφανής στόχος, να κατευνάσει την εντεινόμενη λαϊκή οργή και να αποτινάξει τις βαριές ευθύνες του ίδιου και της κυβέρνησής του, όχι μόνο για την αργόσυρτη και ανεπαρκή ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού -που αν είχε κινηθεί ταχύτερα και πιο οργανωμένα, θα είχαν σωθεί περισσότερες ζωές- αλλά κυρίως για το διαχρονικό έγκλημα της συστηματικής παραβίασης των αντισεισμικών και οικοδομικών κανονισμών σε μια σεισμογενή χώρα, γεμάτη ρήγματα.
Εγκλημα για το οποίο κατηγορείται ότι έκανε τα στραβά μάτια, αν δεν το ενθάρρυνε κιόλας για πολιτικό όφελος, στο πλαίσιο δούναι και λαβείν ελέω διαπλοκής και διαφθοράς με τον κατασκευαστικό κλάδο και δη με μεγαλοεργολάβους φίλα προσκείμενους στο ισλαμοσυντηρητικό κόμμα του AKP, οι οποίοι σε συνεργασία με τα αρμόδια υπουργεία και τις αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης ανέλαβαν την υλοποίηση -φαραωνικών και μη- οικοδομικών έργων ως κινητήρια δύναμη για οικονομική ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό της Τουρκίας. Ολα αυτά με τη συνδρομή και της ισλαμικής τραπεζικής, που βοήθησε με ευνοϊκούς όρους δανεισμού πολλούς Τούρκους της εργατικής και της μεσαίας τάξης να αποκτήσουν το δικό τους νεόδμητο -αλλά συχνά σαθρό- σπίτι.
Μεταξύ πλείστων άλλων «το μέγεθος του σεισμού», παρατηρούσε το Associated Press, «όξυνε τις προϋπάρχουσες ανησυχίες για την κατασκευή» του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου «στην άκρη ενός μεγάλου ρήγματος»… Αντικρούοντας ευθέως τον Ερντογάν, Τούρκοι ειδικοί μιλούν για «αμέλεια του αιώνα», καταγγέλλοντας ειδικά τις «χωροταξικές» ή «κατασκευαστικές αμνηστίες» που χορηγεί αφειδώς (και) η δική του κυβέρνηση, δίνοντας συγχωροχάρτι σε όσους έχτισαν ακατάλληλα και εν τέλει επικίνδυνα κτίρια που νομιμοποιούνται επί πληρωμή. «Ο λόγος που υπάρχει παράνομη δόμηση στη χώρα είναι όσοι δίνουν αυτές τις αμνηστίες, βασικά η κυβέρνηση», έλεγε στην Deutsche Welle ο Εγιούπ Μούγτζου, πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρχιτεκτόνων της Τουρκίας. «Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι αυτοί [τα θύματα των σεισμών] σκοτώθηκαν υπό την εποπτεία του ίδιου του κράτους» που όφειλε να τους προστατεύει.
«Η χωροταξική αμνηστία είναι πρόσκληση σε θάνατο», είχε προειδοποιήσει από την πλευρά της η Eνωση Επιμελητηρίων Τούρκων Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων, τονίζοντας ότι έχει θεσμοθετηθεί «για λόγους πολιτικού κέρδους» και πρέπει να σταματήσει. Τραγικά όψιμα, σαν στάχτη στα μάτια, οι τουρκικές αρχές αποδύονται τώρα σε μπαράζ συλλήψεων εργολάβων, που θα πληρώσουν στα δικαστήρια και πιθανότατα με φυλάκιση τις φονικές συνέπειες της ασυδοσίας και κερδοσκοπίας τους, με τις πλάτες της κυβέρνησης όμως και χωρίς να έχει μπει στο κάδρο των ευθυνών ούτε μισός αξιωματούχος. «Εχουν στα χέρια τους το αίμα ανθρώπων που πέθαναν εδώ. Δεν είναι σωστό να κατηγορείται ως αποδιοπομπαίος τράγος ο εργολάβος. Οσοι έδωσαν έγκριση για αυτό το κτίριο είναι υπεύθυνοι, μαζί με την κυβέρνηση και το κράτος», ξεσπούσε οργισμένος στο BBC o Γιουνούς Εμρε, που έχασε πέντε συγγενείς του στα συντρίμμια χλιδάτης πολυκατοικίας στην πιο ακριβή συνοικία του Γκαζιαντέπ. Εκανε λόγο όχι απλά για εθνική τραγωδία, αλλά για εθνικό σκάνδαλο.
Ενδεικτικά, στις δέκα από τις σεισμόπληκτες επαρχίες είχαν εκδοθεί πιστοποιητικά νομιμοποίησης για τουλάχιστον 294.165 κτίσματα. Σύμφωνα με τον Ερντογάν, τουλάχιστον 47.000 κτίρια που περιελάμβαναν 211.000 κατοικίες καταστράφηκαν από τους πρόσφατους σεισμούς. Ο ίδιος πάντως στο πρόσφατο παρελθόν, κάνοντας προεκλογική εκστρατεία στις περιοχές αυτές ενόψει τοπικών εκλογών το 2019, κόμπαζε ότι «λύσαμε το πρόβλημα 144.156 πολιτών του Μαράς [Καχραμάνμαρας] με τη “χωροταξική αμνηστία”» καθώς και ότι «λύσαμε το πρόβλημα 205.000 πολιτών του Χατάι».
«Αυτό είναι έγκλημα, είναι αμαρτία», κατήγγειλε ο Γκαρό Παϊλάν, αντιπολιτευόμενος βουλευτής του φιλοκουρδικού HDP, μιλώντας για εγκληματική αμέλεια σε βιομηχανική κλίμακα. «Οι επιστήμονες φώναζαν ότι αυτή η καταστροφή έρχεται, η κυβέρνηση ωστόσο δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Προειδοποιούσαμε τις πόλεις, τους προειδοποιούσαμε να προετοιμάσουν τις ομάδες διάσωσης, αλλά δεν έκαναν τίποτα και ζούμε τούτη την καταστροφή. Λένε ότι αυτό είναι το πεπρωμένο. Οχι, δεν είναι. Στις πολιτισμένες χώρες γίνονται μεν τέτοιου είδους καταστροφές, αλλά πεθαίνουν λιγότεροι άνθρωποι. Εδώ έχουμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους κάτω από τα ερείπια»… «Γιατί το κισμέτ δεν επισκέπτεται ποτέ την Ιαπωνία;» αναρωτιούνται σαρκαστικά πολλοί χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που βρίθουν από διαμαρτυρίες και καταγγελίες εναντίον των Αρχών, παρά τον κίνδυνο σύλληψης με πρόφαση τη διασπορά «παραπληροφόρησης».
Αναλυτές προβλέπουν ότι οι νέοι φονικοί σεισμοί θα επιφέρουν βαθύτατες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, την οικονομία, την κοινωνία, τη στέγαση, ακόμα και τη δημογραφία της Τουρκίας, που παραδέρνει ήδη μέσα σε οικονομική, πληθωριστική και νομισματική λαίλαπα λόγω των ανορθόδοξων πολιτικών του Ερντογάν. Μια πρώτη έκθεση της Τουρκικής Συνομοσπονδίας Επιχειρήσεων υπολογίζει το κόστος από τη βιβλική καταστροφή σε 84,1 δισ. δολάρια ή σχεδόν 10% του εγχώριου ΑΕΠ: 70,8 δισ. για την αποκατάσταση δεκάδων χιλιάδων σπιτιών, 10,4 δισ. για την απώλεια εθνικού εισοδήματος και 2,9 δισ. για την απώλεια εργάσιμων ημερών. Η συγκλονιστική απώλεια τόσων πολλών ανθρώπινων ζωών φυσικά δεν αποτιμάται.
Η «Αντιόχεια η Μεγάλη» και πάλι στα ερείπια
«Ο παππούς μου γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο πατέρας μου υπό γαλλική επικυριαρχία, εγώ γεννήθηκα ως Τούρκος πολίτης και ο γιος μου Ελληνας. Αλλά όλοι είμαστε εδώ και τέσσερις γενιές Αντιοχείτες».
Μ’ αυτόν τον εύστοχο τρόπο, που συμπυκνώνει την οικογενειακή του ιστορία, ο κ. Γιάννης Ντογαντζής περιγράφει ταυτόχρονα τη νεότερη ιστορία της μοιρασμένης σε δύο χώρες, Τουρκία και Συρία, ευρύτερης περιοχής της Αντιόχειας, και της διασπαρμένης σε πολύ περισσότερες χώρες ιστορικής κοινότητας των «Ρουμ Ορθοντόκς» ή Ελληνορθόδοξων Ρωμιών. Της ιδιαίτερης θρησκευτικής και εθνοτικής ομάδας με ιστορία και συνέχεια τουλάχιστον 1.000 χρόνων, που ένα μεγάλο τμήμα της βρέθηκε στο επίκεντρο του φονικότερου σεισμού του αιώνα μας.
Ο Γ. Ντογαντζής είναι πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αντιοχειτών, με έδρα τη Νέα Φιλαδέλφεια, και εκπροσωπεί τουλάχιστον 1.000 Ελληνορθόδοξους Ρωμιούς που έχουν έρθει στη χώρα μας σταδιακά, από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Εγκαταστάθηκαν κυρίως σε παραδοσιακές προσφυγικές συνοικίες, όπως η Νέα Φιλαδέλφεια, η Νέα Χαλκηδόνα, το Νέο Ηράκλειο όπου βρήκαν φιλικό κλίμα, αλλά κοινότητες Αντιοχειτών υπάρχουν και στη Χαλκίδα, στη Νέα Πέραμο, στη Θεσσαλονίκη. «Εχουμε όλοι ελληνική υπηκοότητα, αλλά ως αλλογενείς», μας λέει ο κ. Ντογαντζής με φανερό παράπονο και θυμάται ότι ο παππούς του, όταν κάθονταν στο τραπέζι για φαγητό, άρχιζε λέγοντας σε παιδιά και εγγόνια τρεις φορές: «Είμαστε Ρωμιοί, είμαστε Ρωμιοί, είμαστε Ρωμιοί!» Δεν έχει παράπονο, όμως, από την καλή υποδοχή και ένταξη των Αντιοχειτών στις τοπικές κοινωνίες, με σπάνιες εξαιρέσεις ρατσιστικής προκατάληψης γιατί, όπως λέει γελώντας, «χωριό χωρίς τρελό χωριό δεν είναι».
Αν και οι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί που δογματικά υπάγονται στο ομώνυμο Πατριαρχείο Αντιοχείας (αλλά με έδρα τη Δαμασκό της Συρίας από το έτος 1343) υπολογίζονται σε 1,5 εκατ. σε όλο τον κόσμο, με το μεγαλύτερο μέρος τους στις αραβόφωνες χώρες, στην ισοπεδωμένη από τον σεισμό Αντιόχεια (ή Αντάκια ή Χατάι) υπολογίζονται πια σε μόλις 10.000. Κανείς δεν ξέρει πόσοι έχουν σκοτωθεί, τραυματιστεί ή μένουν κάτω από τα ερείπια, αλλά στη δύσκολη επικοινωνία που έχουν οι Αντιοχείτες της Ελλάδας με συγγενείς και φίλους εκεί μαθαίνουν πως σχεδόν κάθε οικογένεια έχει κάποιο θύμα.
Ως πρόεδρος του Συλλόγου Αντιοχειτών, σε συνεργασία με τον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας, ο Γ. Ντογαντζής επεξεργάζεται ένα απλό αίτημα προς την πολιτεία: να δοθεί η δυνατότητα προσωρινής φιλοξενίας στη χώρα μας σε όσους σεισμόπληκτους Αντιοχείτες θέλουν να έρθουν για να φιλοξενηθούν σε συγγενείς και φίλους που είναι πρόθυμοι να τους στεγάσουν.
Εύλογο και δίκαιο αίτημα, αν και σταγόνα στον ωκεανό της ανθρωπιστικής καταστροφής που έχει υποστεί ίσως η πιο πολυπολιτισμική περιοχή της Τουρκίας, προϊόν της αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής συνόρων που ακολούθησε τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μέχρι το 1939 η ευρύτερη περιοχή της Αντιόχειας ήταν υπό γαλλική κυριαρχία. Το 1939 διχοτομήθηκε και το βασικό τμήμα της έγινε το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας (το σημερινό Χατάι), του οποίου το τοπικό Κοινοβούλιο αποφάσισε ότι σε 100 χρόνια, δηλαδή το 2039 (!), οι κάτοικοί του θα αποφασίσουν με δημοψήφισμα αν θα μείνουν στην τουρκική επικράτεια ή θα προσαρτηθούν στη Συρία. Με τη Συρία διαλυμένη από τον 11ετή διεθνή πόλεμο και την Τουρκία να βρίσκεται ήδη σε μια απροσδιόριστου βάθους γεωπολιτική ανακατάταξη που πυροδότησε ο σεισμός, μάλλον δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αυτή η αποικιοκρατικής έμπνευσης δέσμευση θα τηρηθεί.
Εξάλλου, στα 80 χρόνια που μεσολάβησαν, το πολυ-πολιτισμικό, πολυ-εθνοτικό και πολυ-θρησκευτικό κράμα πληθυσμών από Ρουμ Ορθοντόκς, Μαρωνίτες, Ασσύριους, Αρμένιους, Σουνίτες, Σιίτες, Αλαουίτες, Δρούζους έχει αλλάξει ριζικά. Και το ισχυρό στοιχείο των Ρουμ, με το ιδιαίτερο αραβικό ιδίωμα (που έχει ενσωματώσει γαλλικά, τουρκικά και ελληνικά στοιχεία) και την αντιοχείτικη κουζίνα για την οποία είναι περήφανοι, σκόρπισε προς Κωνσταντινούπολη, Μερσίνα, Αττάλεια, Αγκυρα ή μετανάστευσε εκτός Τουρκίας.
Στη Συρία ωστόσο οι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί είναι εκατοντάδες χιλιάδες. «Η κατάσταση εκεί είναι πολύ χειρότερη, η πρόσβαση δύσκολη, η επικοινωνία σχεδόν αδύνατη στις περιοχές που είναι εκτός ελέγχου του καθεστώτος Ασαντ», λέει ο Γ. Ντογαντζής.
Στις φωτογραφίες που φτάνουν από συγγενείς και φίλους στον πρόεδρο των Αντιοχειτών Ελλάδας αποτυπώνεται η μετατροπή της «Αντιόχειας της Μεγάλης» ή «Θεούπολης», όπως ονομαζόταν στη βυζαντινή ακμή της, σε έναν απέραντο ερειπιώνα. Μια ταραχώδης ιστορία 24 αιώνων, από τότε που την ίδρυσε ο στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου, Σέλευκος Α’ ο Νικάτωρ, με τέσσερις αυτοκρατορίες και τουλάχιστον τέσσερις μεγάλους σεισμούς να καθορίζουν τις εναλλαγές ακμής και παρακμής, ισοπέδωσης και ανοικοδόμησης, βρίσκεται σε ακόμη μια κρίσιμη καμπή. Θα έχουν, άραγε, η Αντιόχεια και οι Αντιοχείτες άλλη μια ευκαιρία αναγέννησης;
Η «μαύρη τρύπα» της Συρίας και ο α λα καρτ ανθρωπισμός
Ρεσιτάλ υποκρισίας και επιλεκτικού ανθρωπισμού: μόνο έτσι μπορεί να περιγραφεί η χαρακτηριστική αδιαφορία με την οποία αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ αλλά και οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τη συνεχιζόμενη τραγωδία στη βόρεια Συρία, όπου οι εξοντωτικές κυρώσεις έρχονται να αποτελειώσουν όσους γλίτωσαν από τον Εγκέλαδο.
Κι αυτό γιατί, αν και αρκετές χώρες (Ρωσία, Κίνα και μεγάλο μέρος του αραβικού κόσμου) αξίωσαν στο πλαίσιο του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών την έστω και προσωρινή άρση του ασφυκτικού εμπάργκο, ώστε να βοηθηθούν οι Σύροι σεισμοπαθείς τόσο στις κυβερνητικές περιοχές, όσο και στην ελεγχόμενη από τους τζιχαντιστές αντάρτες Ιντλίμπ, το αίτημα αυτό δεν έγινε δεκτό, με το απάνθρωπο επιχείρημα ότι η όποια βοήθεια θα οδηγήσει στην περαιτέρω επιβίωση και μακροημέρευση του καθεστώτος Ασαντ…
Να σημειωθεί εδώ ότι ο επίσημος απολογισμός των νεκρών στη Συρία έχει «κολλήσει» εδώ και μέρες στους 5.800, εκ των οποίων οι 1.400 πέθαναν στο Χαλέπι και τις άλλες ελεγχόμενες από τη Δαμασκό περιοχές, ενώ υπάρχουν χιλιάδες ακόμη μη καταγεγραμμένοι αγνοούμενοι. Ο ΟΗΕ απηύθυνε έκκληση για τη συγκέντρωση 400 εκατομμυρίων δολαρίων για τη Συρία, αλλά ούτε αυτό έχει ώς τώρα επιτευχθεί.
Ετσι, και με δεδομένες τις τεράστιες ελλείψεις σε οχήματα, καύσιμα και εκπαιδευμένους διασώστες, δεκάδες χιλιάδες σεισμόπληκτοι πέθαναν εγκλωβισμένοι στα χαλάσματα, ενώ πολύ περισσότεροι έχουν μείνει πρακτικά αβοήθητοι σε πρόχειρους καταυλισμούς. Η κατάσταση έχει γίνει ακόμη τραγικότερη λόγω της επιδείνωσης των σχέσεων μεταξύ της Αγκυρας και των εξτρεμιστών πολέμαρχων της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ, της οργάνωσης-διαδόχου της αλ-Νούσρα/αλ Κάιντα, που δυστυχώς εξακολουθεί να ελέγχει δικτατορικά ολόκληρη την Ιντλίμπ, μια επαρχία όπου ζουν σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων είναι εκτοπισμένοι από άλλες περιοχές της Συρίας.
Οι τζιχαντιστές της HTS εκτιμούν (και όχι άδικα) πως ο Ερντογάν, με μεσολαβητή τον Πούτιν, ετοιμάζεται να τους «αδειάσει» και να τα βρει με τον Ασαντ, και γι’ αυτό απαιτούν να τους παραδοθεί απευθείας η όποια βοήθεια από τον ΟΗΕ και τους άλλους ξένους οργανισμούς και κυβερνήσεις, χωρίς «παρεμβολή» από την Αγκυρα ή, πολύ περισσότερο, από τη Δαμασκό. Μάλιστα η HTS μπλόκαρε προ ημερών ένα ολόκληρο κονβόι φορτηγών που επιχείρησε να περάσει από τον Νότο, δηλαδή τις κυβερνητικές περιοχές. Και στον Βορρά, όπου σημειώθηκαν και οι περισσότερες καταστροφές, η βοήθεια προς τις ανταρτοκρατούμενες περιοχές περνάει με το σταγονόμετρο, παρότι δόθηκε άδεια από τον ΟΗΕ και τη Δαμασκό για το άνοιγμα δύο νέων μεθοριακών περασμάτων μεταξύ της τουρκικής επαρχίας Χατάι και της Ιντλίμπ, αλλά και του ανταρτοκρατούμενου βόρειου Χαλεπιού. Για την ακρίβεια, μέχρι χτες είχαν περάσει μόλις 120 φορτηγά με βοήθεια.
Εννοείται πως αυτή η αδιάλλακτη στάση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον πολλαπλασιασμό των θυμάτων, όχι μόνο από τον σεισμό, αλλά και από τις ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα και τις επιδημίες. Οσον αφορά πάντως τις κυβερνητικές περιοχές, είναι σαφές ότι ο σεισμός οδήγησε αρκετές εχθρικές ώς τώρα αραβικές χώρες, όπως τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία, που ήταν από τους βασικούς σπόνσορες των ανταρτών στον εμφύλιο, να αλλάξουν στάση και να αποστείλουν μεγάλες ποσότητες βοήθειας προς τη Δαμασκό, χαλαρώνοντας κάπως τη διεθνή απομόνωση του καθεστώτος.
Πηγή: efsyn.gr
