Γράφει ο Σπύρος Τζόκας*
«Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε να ανασάνουμε, βλέπουμε να φωτίζονται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν….»
Μια ίσως αισιόδοξη εικόνα της Καισαριανής διαφάνηκε μέσα στη μαυρίλα, στην οργή και τη θλίψη των ημερών. Μια συνάντηση από τα παλιά στο φιλόξενο στέκι, στην «ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ» κάτω από τη βαριά σκιά του προδιαγεγραμμένου εγκλήματος του κεφαλαίου και των διαχειριστών του στα Τέμπη. Η εκδήλωση ξεκίνησε με ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των τραγικών θυμάτων και υπόσχεση ότι δεν θα αφήσουμε το έγκλημα ατιμώρητο.
«Σαν μια παρέα από τα παλιά για να συζητήσουμε αβίαστα και να οριοθετήσουμε πιθανόν την πολιτική μας στάση, χωρίς δεσμεύσεις και προαπαιτούμενα» είπε μεταξύ των άλλων ο Σπύρος Τζόκας, υποψήφιος βουλευτής στο Νότιο Τομέα με το ΚΚΕ, που είχε την πρωτοβουλία της συνάντησης. Απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, από διάφορα ιδεολογικά ρεύματα της Αριστεράς κατέκλυσαν ασφυκτικά το χώρο και παρενέβησαν στον πλούσιο διάλογο που ακολούθησε. Παρών και συντονιστής ο Ηλίας Σταμέλος πρώην δήμαρχος με τη Λαϊκή Συσπείρωση και επικεφαλής της παράταξης. Η εισήγηση του Σπύρου Τζόκα κινήθηκε κυρίως στην σημερινή αναγκαιότητα της συμπόρευσης με το ΚΚΕ.
Συνοπτικά, η έννοια της συμπόρευσης περιγράφηκε ως μια συμπόρευση του πολιτικού υποκειμένου που κάνει την υπέρβαση, που ανοίγει μια τέτοια συζήτηση, που ανοίγει τις πόρτες της και από την άλλη ο κόσμος αυτός της αριστεράς που αγωνιά και δεν τα έχει βάλει κάτω δεν έχει παραδεχτεί καμία ήττα. Από τη μία πλευρά δηλαδή υπάρχει μια εμβληματική, οργανωμένη, πολιτικά και ιστορικά οριοθετημένη, συλλογική οντότητα που λέγεται ΚΚΕ, η οποία δείχνει να κάνει σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση μιας ειλικρινούς, ταξικής συζήτησης, από την άλλη υπάρχουν πολιτικές διαδρομές ανθρώπων/αγωνιστών που ανήκουν σε αυτό που ορίζεται ως «η από δω πλευρά».
Συμπόρευση γιατί παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, παρά τις πρόσκαιρες ήττες μας νίκες της αντεπανάστασης παρά την υποχώρηση του κινήματος το ΚΚΕ με γόνα και με στήθος μάχεται να βγάλει από τον βάλτο τον τροχό της ιστορίας και όπως λέει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης “πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίσαμε σκηνές από την αυριανή Ευτυχία του Κόσμου”
Συμπόρευση ακόμα και αν δεν συμφωνεί κάποιος με το σύνολο των θέσεων του ΚΚΕ. Ακόμα, όμως, και εκείνοι που θεωρούν το όραμα για λαϊκή – εργατική εξουσία ουτοπικό και, συνεπώς, ανέφικτο, θα πρέπει να αναλογισθούν ότι η πορεία προς το όραμα αυτό είναι σπαρμένη από καθημερινούς αγώνες που εξυπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες, καθώς τα νικηφόρα αποτελέσματα τους βελτιώνουν τη θέση του λαού. Είναι μια ασπίδα για το τώρα, για τις αντιλαϊκές πολιτικές.
Της εισήγησης ακολούθησε ένας πλούσιος διάλογος.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με έναν στίχο του Μανώλη Αναγνωστάκη «Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες» και μια υπόσχεση: Τη σπίθα αυτή να την κρατήσουμε αναμμένη και να την κάνουμε φωτιά.
*Πανεπιστημιακός – συγγραφέας
Υπ. Βουλευτής Νότιου Τομέα με το ΚΚΕ
