Του Βασίλη Παπαστεργιόπουλου*
Τον Πανεπιστημιακό Κο Παναγιώτη Τσακλόγλου, δεν έτυχε να τον έχω ακούσει. Άλλωστε, δεν ασχολήθηκα ποτέ, ιδιαίτερα, με τα μέλη κάποιου Κυβερνητικού σχήματος, πλην των πολύ γνωστών πολιτικών, που τους βλέπουμε, για δεκαετίες, στην πολιτική σκηνή, αναγκαστικά, μπροστά μας.
Άλλωστε, ποτέ δεν υπήρξα οπαδός, της παρούσας Κυβέρνησης, ούτε θα υπάρξω ποτέ στη ζωή μου, από ότι φαίνεται. Άσχετο αυτό, θα μου πεις. Μα, να συνεχίσω.
Ο Κος Τσακλόγλου ανέλαβε υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Και τον Αύγουστο του 2020, είχε αναλάβει αντίστοιχη θέση, ως υφυπουργός. Επίσης, από ότι διαβάζω το διάστημα 2010- 2011 είχε διατελέσει σύμβουλος του τότε Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου και το 2011- 2012 του Πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου.
Ο νέος υφυπουργός, είναι ένας εξωκοινοβουλευτικός Πανεπιστημιακός, καθηγητής, με σοβαρές και σημαντικές σπουδές, και βαρύ, αξιόλογο βιογραφικό. Προφανώς, είναι ένας μη επαγγελματίας πολιτικός, ο οποίος στο χώρο του, δεν χρειάζεται και δεν έχει καμιά ανάγκη, να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.
Κι όμως, ο Πανεπιστημιακός Κος Τσακλόγλου, ήταν ο μόνος ,από τα νέα μέλη της παρούσας Κυβέρνησης, ο οποίος είχε το θάρρος να ορκιστεί, ενώπιον της Προέδρου της Δημοκρατίας, με πολιτικό όρκο, στις 27/6. Όπως είχε πράξει, και στις 5/8/2020, στην ανάλογη θέση του.
Η αναγκαστική δήλωση θρησκεύματος, κατά την ανάληψη μιας πολιτικής θέσης, είναι ένας αναχρονιστικός και περιττός θεσμός. Όπως και η θρησκευτική ορκωμοσία των Βουλευτών.
Βέβαια στην Ελληνική Βουλή, είναι αρκετοί οι βουλευτές, που αποφεύγουν τον θρησκευτικό όρκο, και επιλέγουν, συνειδητά, τον πολιτικό. Η ουσία είναι ,πως, η υποχρεωτική δήλωση θρησκεύματος είναι μια αναχρονιστική, αντιδημοκρατική και περιττή, πλέον, συνήθεια, που πρέπει κάποτε να περιοριστεί αν όχι να σταματήσει.
Στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία, η ανεξιθρησκεία και ο διαχωρισμός Κράτους -Θρησκείας (άρα και Εκκλησίας) είναι επιτακτικά και απαραίτητα θέματα. Ο κάθε πολίτης, έχει νόμιμο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, περί δήλωσης ή μη, του θρησκεύματος του. Έχω την επιλογή, να δηλώνω το θρήσκευμα μου ή μπορώ να το κρατάω για τον εαυτό μου, και να μην το εμφανίζω, σε κανένα δημόσιο έγγραφο ή ενώπιον κρατικής Αρχής. Έχω το δικαίωμα, να ζητήσω, από το Ληξιαρχείο, την διαγραφή ή απόκρυψη του δηλωθέντος θρησκεύματος μου. Το οποίο, άλλωστε, μου επιβλήθηκε, σε ηλικία κατά την οποία δεν είχα καμιά αντίληψη ή γνώση, περί Θεού . Αντίστοιχα, έχω το αυτονόητο δικαίωμα, να επιλέξω θρησκεία, να αλλάξω θρησκεία ή να δηλώσω άθεος.
Στους πολιτικούς ή δημόσιους θεσμούς και φορείς, είναι απαράδεκτο, να …προΐσταται ένας θρησκευτικός λειτουργός, κατά συνήθεια ή κατά παράδοση. Είναι αντιδημοκρατικός αναχρονισμός. Εκτός, βεβαίως, των περιπτώσεων, όπου όλοι οι παριστάμενοι, δηλώσουν με σαφή τρόπο, ότι επιθυμούν, να πραγματοποιηθεί κάτι αντίστοιχο. Απόλυτα σεβαστό, το δικαίωμα και η βούληση, επιλογής και δήλωσης θρησκευτικής προτίμησης….
Η, υποτιθέμενη, Δημοκρατική ισότητα, η οποία και πρέπει να ισχύει, σε μια Δημοκρατία, μου επιβάλλει, να υπερασπίζομαι τις θρησκευτικές σου ελευθερίες, και το κατοχυρωμένο δικαίωμα, άσκησης της θρησκευτικής σου πίστης. Αυτονόητο θέμα.
Το αντίστοιχο νομικό και πολιτικό μου δικαίωμα, είναι το να δηλώνω ή να μην δηλώνω την θρησκεία μου, ούτε να αποδέχομαι την αναγραφή της σε δημόσια έγγραφα, αν δεν το επιθυμώ. Ή, αντίστοιχα, να είμαι υποχρεωμένος σε θρησκευτικό όρκο .
Είναι ένα κρίσιμο θέμα, το οποίο απαιτεί εκτός των άλλων, και θάρρος, για να επικρατήσει. Οι περισσότεροι πολίτες, κάνουν κάτι χειρότερο. Δεν ασχολούνται. Άστα, έτσι τα βρήκαμε.
Να κλείσω, αναφέροντας 2 παραδείγματα.
Ένας γνωστός μου, είχε παντρευτεί, με πολιτικό γάμο, στο Δημαρχείο Βύρωνα, προ 20ετίας. Όταν πήγε να παραλάβει, την σχετική, χειρόγραφη, τότε ,βεβαίωση, από το συστεγαζόμενο εκεί Ληξιαρχείο, είδε, με έκπληξη, να αναγράφεται, και στους 2 συζύγους, το γνωστό μας χ.ο. Η σύζυγος του, δεν αντέδρασε, δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα, το σημαντικό, ήταν ο γάμος τους. Αλλά, ο γαμπρός, ρώτησε, με έκπληξη, την Ληξίαρχο, γιατί συμπλήρωσαν, αυτόματα, θρήσκευμα, σε μια πράξη πολιτικού γάμου. Χωρίς, τουλάχιστον, να ρωτήσουν τους ενδιαφερόμενους. Και ξεκίνησε, ένας ενδιαφέρων διάλογος, μα γιατί σας πειράζει η αναγραφή, δεν είστε χριστιανός ορθόδοξος, δεν έχετε βαπτιστεί. Απάντηση, το θρήσκευμα μου, είναι προσωπική μου υπόθεση, και επιλέγω να μην το δημοσιοποιήσω, όπως έχω και νόμιμο αστικό δικαίωμα. Άλλωστε, είναι μια ληξιαρχική πράξη, πολιτικού γάμου, άρα, οφείλετε να ρωτήσετε τους ενδιαφερόμενους, περί της αναγραφής ή μη, θρησκεύματος. Ο άνθρωπος, ευγενικά, ζήτησε από την ληξίαρχο, να αφαιρέσει το δικό του θρήσκευμα, και στην αντίστοιχη θέση, να συμπληρώσει την φράση, δεν δήλωσε θρήσκευμα. Η ληξίαρχος αρνήθηκε, με την δικαιολογία, τώρα το έγραψα και δεν μπορώ να το διορθώσω. Του υπέδειξε, να πάει στον εισαγγελέα, και να ζητήσει την διόρθωση της πράξης της. Προφανώς, σκέφτηκε, ότι ο πολίτης, θα βαρεθεί όλη αυτή την διαδικασία, και θα το αφήσει ως έχει. Ο πολίτης πήγε στον εισαγγελέα υπηρεσίας, και δήλωσε ότι δεν επιθυμεί την αναγραφή θρησκεύματος, στον πολιτικό του γάμο. Όπως και έγινε, παρέλαβε αυθημερόν, την εισαγγελική παραγγελία, την πήγε στην ….επίμονη ληξίαρχο, η οποία διόρθωσε, στο κακογραμμένο και δυσανάγνωστο χειρόγραφο έγγραφο, την συμπλήρωση, αντί θρησκεύματος, δεν δήλωσε θρήσκευμα.
2ο παράδειγμα. Κατά την έναρξη του σχολικού έτους, στα δημοτικά σχολεία, πριν λάβει τον λόγο, ο Διευθυντής του σχολείου, ή οι δάσκαλοι, και ο εκπρόσωπος της Δημοτικής Αρχής, λαμβάνει τον λόγο, ο εκάστοτε ιερέας, ο οποίος ψέλνει σε μικρά παιδιά, κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνουν, και μετά μεταφέρει ευχές από τον τοπικό Μητροπολίτη. Υποχρεωτικά όλα αυτά, με εγκύκλιο του Υπουργείου. Χωρίς σχόλια.
Πριν από μερικά χρόνια, ρώτησα, διακριτικά, τον Διευθυντή του σχολείου, στο οποίο πηγαίνει το παιδί μου. Εσάς, ως εκπαιδευτικός με 25ετή προϋπηρεσία, και Πανεπιστημιακή παιδεία, δεν σας ενοχλεί το γεγονός, ότι στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο τοπικός ιερέας, λαμβάνει τον λόγο, πριν από εσάς. Τον έφερα, σε δύσκολη θέση, πράγμα το οποίο δεν επιθυμούσα. Ευγενικά μου απάντησε, ότι είναι οδηγία του αρμόδιου Υπουργείου, και το θέμα έκλεισε εκεί.
Και η θρησκεία μας, εδώ, καλά κρατεί. Αναγκαστικά.
*Βασίλης Παπαστεργιόπουλος
Δημοσιογράφος.
(ο οποίος και πιστεύει, αλλά, το κρατάει για τον εαυτό του…)
