Γράφει η Στέλλα Μηχανετζή*
Για τις γυναίκες που τις σκοτώνουν αληθινά και συμβολικά
Ίπταμαι στη γη – δεν είμαι
βαριά τα βήματα
το φύλο μου βαρύ
βελόνα κεντήματος περνά το ύφασμα – περνά το δάχτυλο
Βαρυποινίτης σα ‘σερνικό – κατάντια σα θηλυκό
κρεμμύδια σφηνωμένα στο λαρύγγι μου
λεπτά κομμένα για τους καλεσμένους
χοντρά στο λαιμό
Η κύστη μου αίμα γεμάτη
κυοφορεί σήψη προχωρημένη 20ου και βάλε αιώνα
δεν αδειάζει -μόνο γεμίζει-μέχρι να εκραγεί από επιθυμία
φτάνουν στα μάτια τα δάκρυα κίτρινα
«γρανίτα λεμόνι φέρε μου/ είναι αντισηπτικό το λεμόνι»
Το φουστάνι μου είναι καλοσιδερωμένο
«ο άντρας είναι ο ίσκιος σου»
το φουστάνι μου καλοσιδερωμένο
«χωρίς αυτόν είσαι μισή, άνυδρη»
το φουστάνι μου καλοσιδερωμένο
«δεν θα καταλάβει κανείς»
«Καλώς τους, περάστε
δε σας χαιρετώ , έχω βρεγμένα χέρια»
το νωπό του εγκλήματος θα είναι
σαπίζουν σαν πληγή ανοιχτή που δεν ξεραίνει
Δανεικό το σώμα μου προς τέρψη αχόρταγη
βυθίζομαι σε κάποιο όνειρο που είδα μικρή
η μάνα μου 40 πάντοτε , η γιαγιά 60
«γαβ εδώ» – δεν δαγκώνει
«γαβ εκεί» – χαϊδέψτε την –
είναι καλή
«Da/yes/τακ/evet/po/nem/hai/ναι/igen»
μην το παίρνεις τοις μετρητοίς – σου γλιστράω
«niet/no/nemaye/Hayır/jo/la/bangō/όχι/nem»
σου εξαΰλώνομαι
Σ.Μ.
*Εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης & Κοινωνική Ανθρωπολόγος
Instagram: s_michanetzi
