Γράφει η Στέλλα Μηχανετζή*
Η θεραπεία ξεκινάει από το εγώ και κορυφώνεται στο εμείς.
Ο Ιούλιος που αποχαιρέτισα δεν ήταν σαν τους άλλους. Εν μέσω καταστροφών, φυσικών, κοινωνικών, προσωπικών, έζησα πέντε μέρες στην αγκαλιά μιας ομάδας ψυχοδράματος. Κάποια μέλη της ομάδας τα ήξερα από πριν, αφού συμπορευόμαστε σε αυτό το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι καιρό. Κάποια άλλα μέλη τα έμαθα μέσα σε εκείνες τις πέντε μέρες. Και ήταν αρκετές, για να “συνδεθούμε” ανάμεσα στα πεύκα και τις ελιές και στα τζιτζίκια που μας ανταγωνίζονταν στη φωνή.
Μαζευτήκαμε εκεί, σε ένα φιλόξενο κτήμα στη Μεσσηνία, γνωστοί και άγνωστοι, διαφορετικής ηλικίας και φύλου, με μιαν ανάγκη – αίτημα. Εκείνο της αληθινής σύνδεσης. Δημιουργήσαμε ασφαλείς χώρους, δεσμευτήκαμε σε υποσχέσεις σεβασμού και είδαμε το πώς είναι να φτιάχνουμε συλλογικά καταφύγια ο ένας για τον άλλον.
Πόσο επαναστατική ήταν η στιγμή που γκρεμίζαμε τις μεσοτοιχίες του “εγώ” και τις χτίζαμε στο “εμείς”. Σε εναν κύκλο που κλείνει, ώσπου να ξανανοίξει για να μεγαλώσει, για να χωρέσει κι άλλη αλήθεια κι άλλη σύνδεση, όλο τον πόνο, όλη την αγάπη που δε δόθηκε.
Κύκλος που έγινε δεξαμενή αγάπης και ευγνωμοσύνης και μπόρεσαν να χωρούν μέσα τα πουλιά, τα δέντρα και όλα τ’ αστέρια. Τα όνειρά μας και το πάθος μας. Οι φόβοι που φτάνουν στα χεράκια μας και τα αγκυλώνουν και οι κόμποι που φτάνουν στα λαρύγγια μας και τα κλείνουν.
Οι απολαύσεις οι γεμάτες “εκ των άνω” ενοχές. Γεμάτες δέρμα ανθρώπινο που σμίγει, αγκαλιάζεται, καταρρέει και ξαναγεννιέται δέντρο όρθιο. Με κλαδιά χεράκια ανοιχτά, ν’ αγκαλιάζουν τους ανθρώπους και τη ζωή.
Μάθαμε να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι οι “σημαντικοί άλλοι” και οι άλλοι για εμάς οι σημαντικοί. Ορίσαμε πως ο δρόμος μας είμαστε εμείς. Και ορκιστήκαμε πως θέλουμε να πατήσουμε μαζί τα μονοπάτια.
Να αφήσουμε πολύχρωμα αποτυπώματα.
Για εμάς. Για τους επόμενους. Αποτυπώματα που θα λένε, πως δεν πειράζει που αργήσαμε. Φτάνει που μάθαμε. Φτάνει που σμίξαμε.
Και στο ορκίζομαι μπορεί να συμβεί. Μπορεί να συμβεί στους ζοφερούς καιρούς, στα πικραμένα σώματα, η ένωση. Φτάνει να σηκώσουμε λιγάκι τα μάτια μας από το υγρό μαντηλάκι που τα κλείνουμε, να δούμε πως οι άλλοι είμαστε εμείς. Κι εμείς οι άλλοι.
Το “φως” έμαθα, είναι οι άνθρωποι, οι ιδέες, η αγάπη. Και σπίτι πως είναι το σώμα μας. Και φτάνει απλώς να θες, φτάνει απλώς να νιώσεις μπερδεμένος και φοβισμένος για να βρεθείς εκεί που ανήκεις. Στο φως.
Μέσα μας έχουμε όσα μάς χρειάζονται.
Το εκμαγείο της αγάπης.
*Στέλλα Μηχανετζή
Εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης & Κοινωνική Ανθρωπολόγος
Instagram: s_michanetzi
