Υποκριτής ο [ipokritís] θηλ. Υποκρίτρια [ipokrítria] στη σημ. I : I. αυτός που υποκρίνεται, που προσποιείται ανύπαρκτα συναισθήματα ή συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές διαθέσεις του. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της υποκρισίας είναι η επίδειξη. Έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ: “αγαπώ την υποκριτική γιατί είναι πολύ πιο πραγματική από τη ζωή”. Δηλαδή όλα γίνονται για το “φαίνεσθαι”.
Στις μέρες μας είναι πλέον όλο και πιο έντονο το φαινόμενο της υποκρισίας που διαπνέει όλες τις προεκτάσεις της καθημερινότητας μας και της προσωπικής μας ζωής. Δυο βασικές αιτίες που μας παγιδεύουν στον “δηλητηριώδη ιστό της” είναι ο φόβος και η ανασφάλεια για να μην χάσουμε τα όποια κεκτημένα μας. Φόβος να μην χάσουμε το όποιο βόλεμα σε μια σχέση, σε μια δουλειά, ή σε ένα τοξικό περιβάλλον που φαινομενικά σου προσφέρει τα βασικά, αλλά στην ουσία σου “ρουφάει το αίμα”. Και εκεί έρχεται και κουμπώνει η ανασφάλεια που ενισχύει το δηλητήριο που ήδη έχει περάσει στη σκέψη σου. Διότι ο μοχλός ενεργοποίησης της υποκρισίας είναι η σκέψη. Το αποτέλεσμα είναι να διευρύνεται συνεχώς η κοινωνική υποκρισία που έχει ως συνέπεια να περιορίζεται ραγδαία η κοινωνική αλληλεγγύη. Το “φαίνεσθαι” έχει πάρει τα σκήπτρα για τα καλά στη μάχη του κοινωνικού γίγνεσθαι και ο καθένας μας “φυλάει τα ρούχα του”. Μέσα σε όλα όμως είναι και κάποια “ξωτικά” που επιμένουν να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα και να μας θυμίζουν το πραγματικό μας πρόσωπο …για λίγο!
Υποκρισία είναι όταν ακούμε συνεχώς για κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοκρατία και την ίδια στιγμή να “πέφτουν κορμιά” στο όνομα του όποιου κέρδους. Η Υποκρισία του ελληνοχροστιανικού ιδεώδους όπως παρουσιάζεται στην καθημερινότητα από την μερίδα “εκείνων” που το εκπροσωπούν και με τους “άλλους” να κάνουν ότι δεν ακούν και δεν βλέπουν. Για την ιστορία το μεγαλύτερο ποσοστό πορνογραφίας στις ΗΠΑ καταναλώνεται στις συντηρητικές πολιτείες του χριστιανικού Νότου…
Η Υποκρισία του πολιτικού κόσμου που τάζει λαγούς με πετραχήλια για να γευτούν την εξουσία και μετά υποδύονται ρόλους ανάλογα με την περίσταση ρίχνοντας στάχτη στα μάτια…
Η υποκρισία είναι να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα και την ίδια στιγμή να καταρρακώνουμε οτιδήποτε έχει σχέση με αξίες και αξιοπρέπεια… Όλα για την μάχη των εντυπώσεων …
Ο Ντέιβιντ Ράνσιμαν είναι Καθηγητής Πολιτικής στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικής και Διεθνών Σπουδών. Είναι ο συγγραφέας τού βιβλίου «Έτσι τελειώνει η Δημοκρατία;» (Εκδόσεις Πατάκη) όπου πολύ εύστοχα αναφέρει μεταξύ άλλων :
«Η ώριμη δυτική δημοκρατία είναι πια κάποιας ηλικίας. Η ακμή της έχει παρέλθει. Οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε αυτό: Μια εξαιρετικά επιτυχημένη και δυναμική μορφή πολιτικής με μια αξιοθαύμαστη εκατονταετή πορεία εμφανίζει σημάδια παρακμής στα μέρη όπου γνώρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Η συγκυρία επιτρέπει πληθώρα ουσιαστικών επιλογών. Αν το τελευταίο μέρος αυτής της ιστορίας έπεται, θα μπορούσαν να συμβούν πολλά ακόμη. Μερικές φορές μετά τη μέση ηλικία ζούμε τα πιο μεστά νοήματος χρόνια μας. Όμως αυτό θα συμβεί μόνο αν καταφέρουμε να αποβάλουμε τον πανικό μας και να πάψουμε να σπαταλούμε χρόνο, προσπαθώντας να ξαναβρούμε τα χαμένα μας νιάτα…»
Εύλογα και δίκαια θα μπορούσε κάποιος να μου τραβήξει το μανίκι και να μου πει: Μιλάς εσύ; Η απάντηση είναι απλή: Ναι!
Μέρες που έρχονται αφήστε τα “ξωτικά” σας να μπουν στο χώρο σας και να σας ταρακουνήσουν… για λίγο… το πολύ δεν αντέχεται…! Και κάτι ακόμη… Αυτή τη νέα χρονιά που ξεπροβάλει ζητείστε από τον δικό σας Santa Claus μαζί με τα λογής καλούδια, να μας φέρει λίγες στιγμές αλήθειας… λίγες!
Καλά Χριστούγεννα & Καλή Χρονιά…
Μας αξίζει!
Αντώνης Ι. Αντωνόπουλος
aantonopoulos10@gmail.com
