Δεν ήταν εύκολο, ιδιαίτερα για μας που ταυτιστήκαμε με αυτόν τον χώρο (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ) από το 1992.
Τα μεγάλα προβλήματα είχαν φανεί μετά την «αναγκαστική» και θετική διακυβέρνηση του 2015-2019.
Η διαχείριση της ήττας του 2019 έγινε με προβληματικό τρόπο, με ευθύνη της πλειοψηφίας και με κυρία χαρακτηριστικά:
α) Την από τα πάνω διεύρυνση χωρίς καμία προσπάθεια κοινωνικής γείωσης.
β) Την απουσία ουσιαστικής αποτίμησης-απολογισμού της κυβερνητικής εμπειρίας, ενώ υπήρχε απολογιστική εισήγηση-κείμενο από Δραγασάκη, Μπαλτά, Δρίτσα.
γ) Την απονευρωμένη λειτουργία των οργανώσεων, με απουσία πολιτικής συζήτησης και παρέμβασης στην κοινωνία.
Μετά ήρθε το συνέδριο του 2022 όπου ψηφίστηκε ένα θετικό προγραμματικό πλαίσιο και ταυτόχρονα, πλειοψηφικά, ένα καταστατικό με προβληματικές διατάξεις, κύρια στο ότι προέβλεπε άμεση εκλογή προέδρου και κεντρικής επιτροπής από τα μέλη του κόμματος.
Αμέσως μετά και με την άμεση εκλογή του Τσίπρα Αλέξη για την προεδρία, δημιουργήθηκε μια νέα οργανωτική κατάσταση με τα νέα χιλιάδες μέλη που γράφτηκαν για την ψήφο και που δεν μπόρεσαν σε καμία περίπτωση να ενεργοποιηθούν στις οργανώσεις. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να δημιουργηθεί μια οργανωτική χαλάρωση, με συνεχή εκφυλισμό όλων των οργανωτικών λειτουργιών, με ανάθεση και διεκπεραίωση μόνο κεντρικών κατευθύνσεων, με απουσία ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης στην κοινωνία και μόνο από το 1/10 των μελών.
Σ’ αυτή την κατάσταση το κόμμα οδηγήθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2023 και ήρθε η διπλή σοκαριστική ήττα Μαΐου-Ιουνίου, με ευθύνη της ηγεσίας που είχε μετατρέψει ήδη το κόμμα σε αρχηγικό πολιτικό φορέα, χωρίς συλλογικότητα και κοινωνική γείωση. Τα ιδιαίτερα μεγάλα λάθη της εκλογικής τακτικής ήταν η μέχρι τέλους εμμονή στην προοδευτική συμμαχική διακυβέρνηση με την απλή αναλογική, χωρίς να υπάρχουν σύμμαχες δυνάμεις και άρα δεν ήταν πειστική στην μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών ψηφοφόρων και ταυτόχρονα η καταγγελτική επικοινωνία απέναντι στον Μητσοτάκη, η γκρίζα προπαγάνδα και η έλλειψη πειστικών εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων.
Μετά την ήττα στις βουλευτικές εκλογές ήρθε η παραίτηση του προέδρου Αλέξη Τσίπρα, που επιτάχυνε το κλίμα ρευστοποίησης και εκφυλισμού σε όλη την κομματική λειτουργία, βαθαίνοντας την απογοήτευση.
Η κατάσταση που είχε ήδη δημιουργηθεί ήταν πλέον πολύ δύσκολο να αντιστραφεί, ενώ μπροστά μας ήταν και η δύσκολη μάχη των δημοτικών εκλογών.
Σε μία προσπάθεια να καλυφθεί το κενό της προεδρίας, έγινε μία ακόμα λαθεμένη καθοριστικά επιλογή (με ευθύνη όλων): Να προηγηθούν δηλαδή μέσω προεδρικής (Σεπτέμβρης) εκλογής και μετά να γίνει συνέδριο (Νοέμβρης).
Στις υποψηφιότητες παρουσιάστηκε και ένας νέος άγνωστος επιχειρηματίας εξ ’Αμερικής (Στ. Κασσελάκης) που χωρίς κανένα φίλτρο-δικλείδα ασφαλείας-έλεγχο πόθεν έσχες (πολιτικά), έγινε υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στις εκλογές αυτές έγινε το δεύτερο μεγάλο σοκ μετά την ήττα στις εκλογές. Με βασικά στοιχεία την «αδιαμεσολάβητη» σχέση με το λαό και την βάση του κόμματος με «πρόεδρε άλλαξέ τα όλα», με «διώξε τα βαρίδια» της αριστεράς, με τη «συνεργασία κεφαλαίου-εργασίας» κ.α., χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι, με ένα δίευρο, πέρναγαν από τα εκλογικά τμήματα και ψήφιζαν, αναζητώντας τον νέο-άφθαρτο-μεσσία που θα τ ‘αλλάξει όλα – γιατί όπως δήλωσε, αυτός ήταν το «Φως» ενώ όλοι εμείς τα βαρίδια.. το σκότος.
Δεν θα αναφερθούμε στα τελευταία γεγονότα της Κεντρικής Επιτροπής και το τοξικό, χυδαίο και υβριστικό λόγο του προέδρου.
Αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι πλέον ο Σύριζα δεν είναι το κόμμα που εμείς ενταχθήκαμε. Ο πρόεδρος και το περιβάλλον του έχουν ήδη μεταλλάξει τον χώρο. Οι αποχωρήσεις πλέον είναι μονόδρομος. Οι χιλιάδες αγωνιστές που αποχωρούν, ανιχνεύουν πλέον νέους δρόμους ελπίδας για την Αριστερά.
