Οριστικά, αμετάκλητα γεγονότα και αλήθειες! Η κακοποίηση αποτελεί μια από τις πιο διαδεδομένες μορφές έμφυλης βίας παγκοσμίως. Οι εκφάνσεις της είναι πολλαπλές: λεκτική, ψυχολογική, συναισθηματική, σωματική, σεξουαλική και οικονομική. Στη συντριπτική πλειονότητα τα θύματα είναι… γυναίκες.
Η Ελλάδα κατατάσσεται στις 20 πρώτες χώρες στον κόσμο άσκησης οποιασδήποτε μορφής βίας στη γυναίκα. Μια γυναίκα στις δέκα κάθε χρόνο, πέφτει θύμα βίας στη συζυγική της ζωή. Το 25% των εγκλημάτων στην Ευρώπη αφορά την κακοποίηση της γυναίκας από τον σύντροφό της. Κι αν οι γυναίκες δεν φεύγουν από μια τέτοια σχέση, είναι γιατί έχουν παγιδευθεί σε ένα σχήμα ψυχολογικής καταδυνάστευσης.
Μια φοβερή πλάνη μεταφέρεται από μάνα σε κόρη: η γυναίκα είναι υπεύθυνη για τη συζυγική αρμονία.
Οι κακοποιητές, γαλουχημένοι ως κανακευμένα παιδιά της πατριαρχίας που ενθαρρύνει το νταηλίκι ως απόδειξη αρρενωπότητας, θεωρούν ότι τα γυναικεία σώματα τους ανήκουν. Ότι είναι πλασμένα για να εκπληρώσουν τις δικές τους επθυμίες κι έχουν απόλυτο δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω τους.
Ο φόβος του στιγματισμού, η ανασφάλεια της μοναξιάς, το άγχος του συναισθηματικού αποχωρισμού, το ενδεχόμενο της προσωπικής αστάθειας που προκαλείται από μια τέτοια κατάσταση, είναι μερικοί από τους λόγους που εμποδίζουν κάποια να καταγγείλει τη βία που της ασκείται. Η έμφυλη βία, παρ’ότι καθημερινό φαινόμενο, παραμένει αόρατο καθώς το ποσοστό καταγγελιών παγκοσμίως είναι μικρό.
Η πιο συχνή μορφή βίας προέρχεται από τον σύζυγο ή τον ερωτικό σύντροφο. Το 85% των γυναικείων θυμάτων οποιασδήποτε μορφής βίας… δεν καταγγέλλει το πρόβλημα. Δυστυχώς!
Έχοντας βιωματική εμπειρία βίας από τον πατέρα μου προς την μητέρα μου κατά τα παιδικά μου χρόνια (και χρόνια ψυχοθεραπείας για να αμβλύνω τις πληγές που προκλήθηκαν), πάντα ως καλλιτέχνης ήθελα να βρω έναν τρόπο να μπορέσω να τιμήσω και να δικαιώσω όλες αυτές τις γυναίκες που έζησαν, ζούν ή θα ζούν τέτοιες συνθήκες στη ζωή τους, μακριά όμως από φτηνούς μελοδραματισμούς και εκβιαστικό συναίσθημα. Ήθελα να αποτυπώσω την γυναικεία ψυχολογία ωμά, όπως βιώνεται σε μία τέτοια συνθήκη.
Η εποχή της καραντίνας και ο εγκλεισμός βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση. Αποστασιοποιημένοι συναισθηματικά μα με ουσιαστική ενσυναίσθηση, εγώ και ο συνεργάτης μου, Γιάννης Μακρυνόρης, βουτήξαμε στα βάθη της ψυχής μας, μελετήσαμε διεξοδικά την κακοποίηση ως μορφή βίας, φέραμε στην επιφάνεια φόβους και συναισθήματα και δημιουργήσαμε ένα θεατρικό κείμενο-φόρο τιμής και λύτρωσης στην γυναικεία ψυχολογία, μέσα από την συνθήκη άσκησης οποιασδήποτε μορφής βίας που της ασκείται.
Οι “ΚΡΑΥΓΕΣ” (έτσι ονομάστηκε το έργο) ευλογήθηκαν να ανέβουν για 2 σεζόν με απρόσμενη επιτυχία.
Ενα δύσκολο εγχείρημα, τόσο για μας που το δημιουργήσαμε (αφιερωμένο στη μητέρα μου, Ελευθερία) και το σκηνοθετήσαμε, αλλά και για τους ηθοποιούς μας που δεν ερμήνευσαν αλλά κλήθηκαν να βιώσουν τις συνθήκες που τους υποδείξαμε και αντιμετώπισαν “γυμνοί” τους ίδιους τους εαυτούς τους με την απόλυτη ειλικρίνεια των βαθύτερων συναισθημάτων τους και χωρίς φόβο τους εξέθεσαν στον κόσμο.
Η αποδοχή από το θεατρικό κοινό και οι κριτικές τόσο αποθεωτικές που εξέπληξαν ακόμα και εμάς τους ίδιους! Σκηνοθετημένο ως λιτή μεταμοντέρνα αρχαία τραγωδία με κινηματογραφική αισθητική που χαρακτηρίζει τις σκηνοθετικές μας δουλειές, το μόνο που γνωρίζαμε είναι ότι οι “ΚΡΑΥΓΕΣ” είναι ένα έργο πάντα επίκαιρο (δυστυχώς) και ότι μπορεί να παίζεται για χρόνια λόγω του θέματός του. Το εγχείρημα ενός τρίτου ανεβάσματος παρά την τεράστια επιτυχία των πρώτων δύο (μέχρι και κακούς μιμητές εμπνεύσαμε) το είχαμε αποκλείσει, γιατί όλο αυτό απαιτεί τρομερή ψυχική δύναμη για να αντιμετωπιστεί. Θέλαμε η επόμενη δουλειά που θα ανεβάσουμε να έχει κάτι πολύ δροσερό, ανάλαφρο, πιο κωμικό. Αλλά στον δρόμο μας βρέθηκε μία σπουδαία κυρία που έχει συμβάλλει τα μέγιστα για την ανάδειξη του πολιτισμού και των τεχνών στον όμιλο που προεδρεύει. Η Κυρία Λένα Ρούσσου. πρόεδρος του ιστορικού Φιλοπρόοδου Ομίλου που εδρεύει στον Υμηττό από το 1955 (τεράστιες μορφές της τέχνης και των γραμμάτων έχουν περάσει από εκεί – Χατζιδάκης, Μικρούτσικος, κλπ), έχοντας ακούσει για το έργο, μας προσέγγισε και μας ζήτησε να συνεργαστούμε με την προϋπόθεση να ξαναπαρουσιαστούν οι “ΚΡΑΥΓΕΣ” στον ιστορικό αυτό χώρο.
Όπερ και εγένετο. Αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε σε πυρετώδεις προετοιμασίες και πρόβες για το ολοκαίνουργιο ανέβασμα του έργου με ανανεωμένο καστ, νέες σκηνές και με μία ακόμα πιο τολμηρή σκηνοθετική προσέγγιση.
Το έργο θα ανέβει για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Φ.Ο.Υ. στον Υμηττό με προγραμματισμένη πρεμιέρα στις 10 Φεβρουαρίου 2024.
Είστε έτοιμοι να αφουγκραστείτε ακόμα μια φορά τις ιστορίες αυτών των γυναικών στην προσπάθειά τους να κλειδώνουν μια κόλαση και όλο η πόρτα να ανοίγει;
Μέχρι τότε,
καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους και όλες.
