Όταν είχε μπουγάδα δεν ήθελε να την ενοχλεί κανείς. Ούτε τα παιδιά που έβρισκαν ευκαιρία να πιτσιλίζονται με το λάστιχο, ούτε οι γειτόνισσες με τις σκοτούρες τους, αρκετές είχε κι από μόνη της. Το χειμώνα η πλύση γινόταν μέσα στο πλυσταριό. Όταν ζέσταινε όμως ο καιρός έβγαζε τη σκάφη έξω, σήκωνε τα μανίκια κι αρχίνιζε να τρίβει και να στύβει μέχρι να σκάσουν τα χέρια της από το λουλάκι. Καμιά φορά θυμόταν πότε το ένα, πότε το άλλο και την έπιαναν τα κλάματα, όμως η στεναχώρια της δεν κρατούσε πολύ. Τα ανακατεμένα με τα μπουγαδόνερα δάκρυα κυλούσαν έξω από το μικρό αυλιδάκι, περνούσαν από τα διπλανά φτωχόσπιτα, έπαιρναν μαζί τους κι άλλους καημούς και βάσανα κι όλα μαζί τα ρούφαγε το χώμα της προσφυγικής συνοικίας.
Χρόνια αργότερα, η Τασίτσα απέκτησε πλυντήριο που της το ‘φερε ο γιος της, ένα ΠΙΤΣΟΣ. Όλες οι γειτόνισσες μαζεύτηκαν γύρω του, το θαύμασαν και το κρυφοζήλεψαν. Την πρώτη (και τελευταία) φορά που έβαλε πλύση, κόντεψε να πάθει την καρδιά της!
-Καλέ αυτό είναι διάολος! έλεγε στις γειτόνισσες, είναι ο εξαποδώ! μπα πα! μπου πα! από τη γωνία που το είχα, κόντεψε να βγει έξω μόλις άρχισε το στύψιμο!
…το έβγαλε λοιπόν από την πρίζα, έβαλε πάνω τη σκάφη κι ησύχασε!
