Του Βασίλη Παπαστεργιόπουλου.
(μέλους της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου)
23 του Φλεβάρη, Πέμπτη και κατηφόρισα, για να απολαύσω, ακόμα μια φορά τον αιώνιο έφηβο, μάγκα, μόρτη, ηθοποιό, τραγουδοποιό , ξεχωριστό άνθρωπο και καλλιτέχνη, τον Μήτσο μας. Στο φιλόξενο ΚΥΤΤΑΡΟ, που πάνω από 50 χρόνια ροκάρει στο Κέντρο της Πόλης.
Μαζί με τον αειθαλή μας καλλιτέχνη, οι “ Γειά σου Τάκη” , και οι “Σπυριδούλα”. Να σημειώσω ότι ήταν η 3η τους εμφάνιση στο χώρο, που ήταν όλα γεμάτα…
Τι να γράψει κανείς για τον Πουλικάκο. Όσοι ξέρουν, τον ξέρουν καλά. Όσοι δεν ξέρουν, ας γυρίσουν σελίδα. Αν δεν τον γνώρισαν, τα τελευταία 60 χρόνια που δημιουργεί, δεν πειράζει. Καλή καρδιά.
Περίμενα λοιπόν, να συναντήσω, ανθρώπους, της δικής μου ,τέλος πάντων, γενιάς. Πα να πει, 50αρηδες, 60άρηδες, και βάλε… Κι όμως, είδα με χαρά, και νέους ανθρώπους και γενικά, ανθρώπους, κάθε ηλικίας, να χορεύουν χαρούμενοι.
Ο Μήτσος μας, εμφανίστηκε και παρέμεινε, καθήμενος. Λογικόν, για έναν αιώνιο έφηβο, που διανύει το 80στό έτος της ύπαρξης του.
Οι μουσικοί, ομοίως άνθρωποι, κάθε ηλικίας, νέοι και…νεότεροι, καλή μουσική, πλούσια, δημιουργική, άνδρες και γυναίκες, κάπου πήρε το μάτι μου και τη Θέκλα….
Ο Πουλικάκος, μίλησε, απήγγειλε, τραγούδησε, μας είπε για πολλά. Ότι ζούμε σε ένα τέλειο κόσμο, με τέλειους ανθρώπους. Μας τραγούδησε το fucktheperfectpeople, για λόγους, που κι αυτός, κι όλοι εμείς, γνωρίζουμε καλά.
Μας θύμισε, ότι… Τετρακόσιες δραχμές ζητάς
Να μου παίξεις παλιά τραγουδάκια
Μου θρονιάστηκες σαν κερατάς
Σε αρτίστικα μπαρ στα κολωνάκια…..
Μας προκάλεσε, με αυτόν, που έφυγε πάνω στο βουνό, έγραψε γυναίκα και παιδιά, και τώρα κάνει της ψ.λής του τον χαβά….
Δεν νομίζω, ότι προκάλεσε κανέναν. Άλλωστε, όπως επανειλημμένα είχε πει κι ο άλλος ο αείμνηστος, μέγας Φιλόσοφος και τραγουδοποιός, ο Τζίμης Πανούσης, η σάτιρα, δεν έχει όρια, τα όρια, τα βάζει το κοινό, ούτε ο μπάτσος, ούτε ο δικαστής. Αν είσαι χυδαίος και προσβάλλεις, ο κόσμος θα σηκωθεί να φύγει.
Και κανείς, δεν έφυγε. Όλοι, τραγούδησαν χόρεψαν, γέλασαν, διασκέδασαν. Ήρθαν να απολαύσουν, αυτά ,που γνωρίζουν καλά. Μια κλασσική ροκ σκηνή.
Τον είχα ξαναδεί, πριν από καμμιά 15αριά χρόνια, σε ένα μικρό μπαράκι, στου Ψυρρή, τότε μαζί με τον άλλο μεγάλο, υπαρξιστή φιλόσοφο Ζωρζ Πιλαλί, ήμασταν ένα κοινό, όχι πάνω από 50 νοματαίοι, σε ένα μικρό χώρο. Φίνα περάσαμε, και τότε.
Και για να κουτσομπολέψω και λίγο, θυμάμαι, τη μία και μοναδική φορά, που τον συνάντησα και τον γνώρισα, τον Μήτσο, τυχαία, πριν από καμιά 25αριά χρόνια. Βράδυ, στη Μεσογείων, γύρναγα από ένα φοιτητικό πάρτι, και πήρα ταξί. Μπροστά, ήταν άλλος ένας. Μόλις μίλησε, και είδα λίγο τη φάτσα του, ξέσπασα χαρούμενος, ωχ Μήτσο εσύ, και πιάσαμε, μια σύντομη κουβέντα. Θαυμασμό κάργα εγώ, διάφορα, ναι αλλά γεράσαμε, μου απάντησε, τότε. Κατέβηκα, μετά από 15 λεπτά, χαρούμενος, για αυτή την αναπάντεχη συνάντηση. Πριν από μόλις 25 χρόνια….Τότε, του μίλησα, για τη δημιουργική του πορεία, όλα όσα χαρήκαμε από αυτόν, εμείς οι θεατές, την όποια Τέχνη του που αγαπήσαμε, και τα τραγούδια του, τον Πολιτισμό του που μας …σέρβιρε.
Και χτες, μυαλό ξουράφι ο Μήτσος μας. Αυτή η βραχνή και τόσο συμπαθητική φωνή, Αριστοφανική φιγούρα, με δημιουργικότητα και φαντασία. Αιώνιος έφηβος, σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και περισσότερο μουντός, απάνθρωπος, απρόσωπος, αφιλόξενος. Από τους παλιούς εκπροσώπους της Ελληνικής μουσικής, της γνήσιας και δημιουργικής, με ένα τρόπο, άμεσο και φιλικό. Ο Μήτσος μας.
Μέχρι την επόμενη φορά, θα περιμένουμε να συναντήσουμε ξανά τον Θείο Νώντα…
