Ένα οδοιπορικό στα Δημοτικά Αναψυκτήρια
Του Βασίλη Παπαστεργιόπουλου, µέλους της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου
Το πάρκο Κουταλά, με τις αθλητικές εγκαταστάσεις στα στρατόπεδα Σακέτα, στο βουνό. Τα στρατόπεδα, άλλη φρίκη και βαρβαρότητα, μέσα σε δασική έκταση, 1η ζώνη προστασίας, και άλλες τέτοιες χαρούμενες έννοιες. Με πολυκατάστημα, βενζινάδικο, ελικοδρόμιο κλπ, πλέον κατάλληλες εγκαταστάσεις για την αντιμετώπιση του… εχθρού. Και ήταν και το μικρό ξύλινο κιόσκι του Δήμου. Μια μικρή και λογική εγκατάσταση, που δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα μέσα στο δάσος, ούτε προκαλεί καταστροφή ή υποβάθμιση του τοπίου. Αλλά είναι μέσα στο δάσος, κι έτσι, μια ημέρα, έκλεισε. Και τι πιο φυσικό, παρέμεινε, ως έχει, έρημο, μέχρι να καταστραφεί πλήρως και να γίνει σκουπίδι.
Λίγο πιο πάνω, βρίσκεται το Σκοπευτήριο, μια ομολογουμένως εντυπωσιακή κατασκευή, με τεράστιο τσιμεντένιο προαύλιο χώρο. Το σκοπευτήριο, όλα αυτά, πάνω στο βουνό, δάσος κλπ… Και ακριβώς δίπλα του, το πρώην αναψυκτήριο Άρτεμις, ένα ερείπιο, μισογκρεμισμένο, παρατημένο, λεηλατημένο. Τι γράψαμε και προηγουμένως… μέχρι να καταστραφεί και να γίνει σκουπίδι. Αυτό ακριβώς, ο επόμενος, πρώην, χώρος αναψυχής του Δήμου Βύρωνα. Σε ένα όμορφο σημείο, με πλούσια βλάστηση, η οποία, ναι, σωστά μαντέψατε, κάηκε πριν από λίγο καιρό. Όπως και όλα τα τριγύρω σημεία, συστηματικά, μεθοδικά, κομμάτι το κομμάτι. Σαν κάποιος αόρατος δάκτυλος συμφερόντων, να στοχοποίησε το βουνό. Αυτοί που διεκδικούν το μισό βουνό, με ανύπαρκτα οθωμανικά φιρμάνια. Μα θα ασχοληθούμε, άλλη στιγμή, με αυτό. Το ερείπιο, πλέον, πρώην, αναψυκτήριο, αφέθηκε, και αυτό στη μοίρα του.
Κατεβαίνουμε στην άλλη πλευρά, στο Θέατρο Βράχων, με τις πολύτιμες και πλούσιες εγκαταστάσεις του. Το νέο κλειστό γήπεδο και τον χώρο που δεντροφύτεψε ο Δήμος, και σώθηκε, προς το παρόν, από την καταπάτηση και την οικοπεδοποίηση. Αν και το θεατράκι μας πάλιωσε λίγο, και ανησυχώ, κάθε φορά που ανεβαίνω εκεί, είναι μια όαση πολιτισμού. Και δίπλα του, οι εγκαταστάσεις από τα Άστρα. Το αναψυκτήριο και το πολυτελές μας Μέγαρο συνεστιάσεων και εκδηλώσεων. Τα οποία δούλευαν για αρκετά χρόνια με επιτυχία και ξαφνικά, κάποιος, κάπου, κάποτε, αποφάσισε ότι ήταν… παράνομα. Τον μόνο ασύμμετρο παραλληλισμό, που μπορώ να κάνω για το θέμα αυτό, είναι οι τακτοποιήσεις και νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, υπερβάσεων, ημι-υπαίθριων και γενικά, αδήλωτων και στερουμένων οικοδομικής άδειας οικοδομών, ανά την επικράτεια. Θυμάμαι, το κοντινό μας 1983, με τους πρώτους νόμους περί αυθαίρετης δόμησης. Και μετά, και συνέχεια και πάντα. Άσχετο, αλλά αυτά τα δόλια και σατανικά μυαλά, που πρόσθεσαν στον οικοδομικό κανονισμό τις παρλαπίπες, περί ημι-υπαίθριων χώρων, έδρασαν σκόπιμα και με σχέδιο, και με βεβαιότητα αποκόμισαν τεράστια οικονομικά οφέλη. Ακόμα και σήμερα, δηλώνονται τα επιπλέον τετραγωνικά δόμησης, με… τακτοποίηση, άρα, πλήρωσε πρόστιμο, και κράτα το. Με συγχωρείτε, αλλά η γνώμη μου είναι, ότι στο συγκεκριμένο θέμα, ζω σε «Κράτος Μαφιόζων». Σκάστα και το σώζεις…
Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα Άστρα μας. Το αναψυκτήριο, άδειο, κλειστό, γεμάτο σκουπίδια. Το γειτονικό, εστιατόριο, ευτυχώς, το χρησιμοποιεί ο Δήμος μας για τις Κοινωνικές υπηρεσίες του. Και κάτι το τόσο απλό, χρονίζει. Όπως όλα στην Ελλάδα. Δεν μπορεί, λοιπόν, να βρεθεί μια λύση στα όρια της νομιμότητας. Αν ήμουν εργολάβος, θα μηχανευόμουν 100 λύσεις, με υπερβάσεις, μεταφορά συντελεστή δόμησης, τακτοποίησης αυθαιρέτου, υπέρβασης, νομιμοποίησης, σαλαμοποίησης, και σελιδοποίησης, για να ολοκληρώσω την οικοδομή μου, να την πουλήσω και να πλουτίσω. Δεν μπορούμε να βρούμε, έναν ΝΟΜΙΜΟ τρόπο, ώ αγαπημένε μου Δήμε Βύρωνα, να λύσουμε, το θέμα αυτό. Είναι κοινωνικός χώρος, το ρημάδι, και πονάω, να το βλέπω έτσι. Ζω, στη χώρα, της τακτοποίησης….
Στα δύο πάρκα, με τις εκκλησίες Αγία Τριάδα και Ανάληψη, οι εκεί εγκαταστάσεις λειτουργούν, εκτός ευθύνης του Δήμου. Καλό είναι που έχουν κάποια χρήση, μένει να εξετάσουμε, σε επόμενο άρθρο μας, τις πληροφορίες, σχετικά με τις συλλογικότητες που τις λειτουργούν. Τουλάχιστον, κάποιοι φροντίζουν αυτές τις εγκαταστάσεις, με την Συλλογικότητα Λαμπηδόνα, να προσφέρει πολύτιμο και σημαντικό έργο, στο χώρο και την γειτονιά, απ’ ότι βλέπω.
Το κυριότερο, τα πάρκα έχουν σημαντική χρήση, από τους περίοικους και όσους πηγαίνουν εκεί. Οι δημόσιοι χώροι, ανοιχτοί και προσβάσιμοι πάντα, ανήκουν στον λαό και όχι σε συμφέροντα ή επιχειρηματικά πλάνα αξιοποίησης. Λοιπόν, κάθε φορά που αναφέρω τον όρο αξιοποίηση, κάτι με κάνει να ανατριχιάζω, και να σκέπτομαι πολυτελή κέντρα διασκέδασης, με τεράστιους χώρους στάθμευσης, κάτι ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα, που χτίζονται με ταχυδακτυλουργίες και κόλπα, κάτι συνεδριακά κέντρα που ήθελαν να φυτέψουν κάποιοι στον Υμηττό, με το κερασάκι στην τούρτα, έναν αυτοκινητόδρομο, που, τελείως τυχαία, θα περνάει από δίπλα. Τυχαίο, θα μου πεις, και άσχετο.
Και στο μικρό κιόσκι, μέσα στην παιδική χαρά, στη Νέα Ελβετία, εικόνες εγκατάλειψης και καταστροφής. Εκεί τουλάχιστον, δεν πρόκειται για δασική έκταση.
Γκρίνια, πάντα μπορεί να υπάρχει. Αλλά και αυτή η καταραμένη σύμπτωση, που ξαφνικά, όλοι οι χώροι αναψυχής, σε δασικές ή περίπου δασικές εκτάσεις, στερήθηκαν την άδεια λειτουργίας, είναι ένα από τα περίεργα, της γειτονιάς μας.
Εύχομαι, να βρεθεί λύση. Κάτι, για παράδειγμα, σαν μια ήπια κατασκευή, ένα κιόσκι, χωρίς τσιμέντα και βάσεις, τροχοβίλα, όπως τα λένε, οι επαΐοντες. Μια ιδέα ρίχνω, για την Δημοτική Αρχή. Λύσεις υπάρχουν, αλλά πρέπει να ασχοληθεί κάποιος.
