Του Γιώργου Αληθινού
Ζωή να’ χουμε, κλείνουμε έναν χρόνο «συμβίωσης» με τον κορωνοϊό και η ζωή μας έχει αλλάξει άρδην. Οι φωστήρες που διαχειρίζονται το θέμα-πρόβλημα με την εξάπλωση του covid-19 έχουν μετατρέψει τη ζωή όλων μας σε ακορντεόν, μία μας ανοίγουν, μία μας κλείνουν! Πολύ φοβάμαι όμως, ότι μας «παίρνουν» μέτρα για να μετατρέψουν τη ζωή μας σε κλειστό, άρα άχρηστο ακορντεόν.
Δυστυχώς, αγαπητοί αναγνώστες μας, πέρα απ’ το αστείο με το ακορντεόν, όλοι μας βιώνουμε μια καθημερινή χειροτέρευση της ζωή μας απ’ όποια πλευρά και να την κοιτάξεις, έτσι δεν είναι; Δεν θα σας κουράσω με νούμερα και αριθμούς, αλλά θα σταθώ σε καταστάσεις που όλοι μας ζούμε.
Πρώτον, όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας βλέπουμε και ζούμε στο πετσί μας την μείωση των εισοδημάτων μας και κατά συνέπεια τη χειροτέρευση του βιοτικού μας επιπέδου. Χιλιάδες συνανθρώπων μας έχουν χάσει και χάνουν τις δουλειές τους αυξάνοντας την ανεργία σε αριθμούς μεγαλύτερους του εκατομμυρίου, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ.
Προσθέστε εδώ όσους βρίσκονται σε αναστολή και αναγκάζονται να ζούν με 500 ευρώ τον μήνα, όσους, παρότι βρίσκονται σε αναστολή, εξαναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, όσους έχουν εξαναγκασθεί στο όνομα της πανδημίας να κλείσουν μαγαζιά και μικρές επιχειρήσεις, όσους εξαναγκάζονται να δουλεύουν απ’ το σπίτι ολόκληρα δωδεκάωρα, όσους ψάχνουν δουλειά σε μια νεκρωμένη οικονομία.
Δεύτερον, χιλιάδες συνταξιούχοι περιμένουν χρόνια να πάρουν τη σύνταξή τους, ζώντας με δανεικά, ενώ όσοι παίρνουν ήδη σύναξη την βλέπουν να μειώνεται. Την ίδια στιγμή με πρόσχημα τον covid-19 αλλάζουν ολόκληρο το ασφαλιστικό σύστημα, «σπρώχνοντάς» το στα νύχια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, με ότι αυτό συνεπάγεται. Και τι αυτό συνεπάγεται; Σύνταξη θα παίρνουν όσοι έχουν να πληρώσουν ή όσοι αναγκαστικά θα περιορίζουν την κάλυψη των καθημερινών αναγκών τους για να πληρώσουν για μια σύνταξη στα 70 και βάλε. Εάν βέβαια ζουν τότε!
Τρίτον, εν μέσω πανδημίας, στα γρήγορα και στα μουλωχτά αλλάζουν τους όρους και τις συνθήκες εργασίας. Ουσιαστικά καταργείται το 8ωρο, νομοθετούνται απλήρωτες υπερωρίες, με πρόσχημα τις νέες τεχνολογίες (ψηφιοποίηση της οικονομίας) αλλάζουν τους όρους εργασίας μεγάλου τμήματος εργαζομένων, εντατικοποιώντας την εργασία τους και ελαχιστοποιώντας τα δικαιώματά τους, περικόπτουν δαπάνες για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων, περιορίζουν συνδικαλιστικές ελευθερίες στους χώρους εργασίας.
Τέταρτον, συστηματικά και απροκάλυπτα, εν μέσω υγειονομικής κρίσης, μειώνονται οι δαπάνες για την υγεία, παρά το ότι η προστασία και η προάσπιση της υγείας του λαού αποτελεί συνταγματική υποχρέωση του κράτους. Περικόπτονται ασφαλιστικές εισφορές που αφορούν την υγειονομική και φαρμακευτική περίθαλψη των εργαζομένων και των οικογενειών τους, αυξάνεται η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα, υποχρηματοδοτούνται και υποστελεχώνονται τα δημόσια νοσοκομεία, ενώ παράλληλα πριμοδοτούνται τα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα. Αποτέλεσμα αυτών των μέτρων θα είναι να γιατρεύονται όσοι έχουν να πληρώσουν, οι άλλοι, δηλαδή όλοι εμείς, δεν πειράζει μωρέ, ας πεθάνει και κανένας. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος!
Απόδειξη όλων αυτών αποτελεί το γεγονός ότι, ενώ γίνονται όλα αυτά για την προστασία του λαού από την πανδημία του covid-19, οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν απ΄την τσέπη τους τα τεστ. Κι όσοι δεν έχουν; Διάβασε την παραπάνω παράγραφο.
Πέμπτον, συστηματικά και απροκάλυπτα μειώνονται οι δαπάνες για την παιδεία. Όλοι μας είμαστε μάρτυρες της κατάντιας, στην οποία έχει οδηγηθεί η δημόσια παιδεία. Πρόκειται για εθνικό έγκλημα εκ προμελέτης προς όφελος της ιδιωτικής εκπαίδευσης, που πατρονάρεται από μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Φυσικά όλοι αντιλαμβανόμαστε για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Όποιοι έχουν μορφώνονται, όποιοι δεν έχουν… Και ποιοι δεν έχουν; Όλοι εμείς και όλοι αυτοί που αναφέραμε παραπάνω.
‘Εκτον, για να γίνουν και να περάσουν όλα αυτά που σας περιέγραψα σύντομα παραπάνω, χρειάζεται ο κόσμος, όλοι εμείς δηλαδή, να βρίσκεται υπό το κράτος του φόβου και της καταστολής. Και αυτό είναι το μόνο για το οποίο δεν τσιγκουνεύονται χρήματα και πόρους.
Εξαγοράζουν την σιωπή πολλών μέσων επικοινωνίας μέσω διαφημιστικών πακέτων, φοβίζουν με επιδημιολογικά σημεία και τέρατα και κυρίως εντείνουν την καταστολή. Αστυνομία παντού! Αστυνομία στο μετρό, αστυνομία στα Πανεπιστήμια, αστυνομία στους δρόμους και στις διαδηλώσεις, αστυνομία στα σπίτια μας. Τα νέα μέτρα πρέπει να επιβληθούν!
‘Εβδομον. Εμείς τι κάνουμε; Θα κοιτάμε απαθείς και άβουλοι τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας να χειροτερεύει καθημερινά; Απλά θα παρακολουθούμε τη ζωή μας να χάνεται; Εμείς τι κάνουμε; Θα περιμένουμε να γίνει κάποιο θαύμα;
Ερωτήσεις που περιμένουν απαντήσεις απ’ τον καθένα μας.
