Tης Ηλιάννας Πεσσάρη
Ψυχολόγος, ειδικευμένη στην βιωματική ψυχοθεραπεία μέσω ψυχοδράματος, καθοδηγήτρια yoga
Φθινόπωρο, μεταβατική εποχή που μας περνάει σιγά σιγά στον χειμώνα.
Η μέρα αρχίζει να μικραίνει σταδιακά ενώ ένα κομμάτι μας ζει ακόμα μέσα στο καλοκαίρι. Μετάβαση μεταξύ του φωτεινού καλοκαιριού και του πιο σκοτεινού χειμώνα αλλά και από τη ζέστη στο κρύο. Μετάβαση και μέσα μας από την χαλαρότητα και την έξω στροφή, στην εσωτερικότητα και τη συγκέντρωση.
Όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους και σιγά σιγά στρέφουν τη δύναμη τους προς τα μέσα, προς τη ρίζα, έτσι κι εμείς μετακινούμαστε εσωτερικά, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε.
Και όπως κάθε μετάβαση έχει και απώλειες!
Είναι καλή εποχή για να διερωτηθούμε τι θέλουμε να αφήσουμε; τι δεν μας χρησιμεύει πια, τι δεν θέλουμε να έχουμε μαζί μας για το επόμενο διάστημα…
Η ζωή μας είναι γεμάτη μεταβάσεις, όπου πολλά πράγματα αλλάζουν, μέσα μας ή και έξω μας, γύρω μας, όμως δεν έχουμε μάθει να παίρνουμε λίγο χρόνο για να δούμε τι μας συμβαίνει, να το συνειδητοποιήσουμε, να διερωτηθούμε τι κρατάμε και τι αφήνουμε…
Η φύση ξέρει καλά να το κάνει αυτό και να μας διδάσκει. Αν μάθουμε να την κοιτάμε ίσως να βρούμε έναν κοινό ρυθμό μαζί της, άλλωστε είμαστε μέρος της, είναι κομμάτι μας. Με όλα γύρω μας έχουμε μία σύνδεση, απλά έχουμε ξεχάσει να την παρατηρούμε, ειδικά όσοι μένουμε στην πόλη. Αναπτύσσοντας την ικανότητα μας να παρατηρούμε τι κάνει η φύση, μαθαίνουμε πολλά πράγματα για μας και για τα διάφορα στάδια τα όποια βιώνουμε.
Αυτήν την εποχή, λοιπόν, μαθαίνω, κυρίως από τα δέντρα και τη μέρα που μικραίνει ότι:
- είναι εντάξει να παίρνω το χρόνο μου
- είναι εντάξει να μην είμαι πάντα “ανθισμένη”
- είναι εντάξει να βιώνω μεταβάσεις και αλλαγές
- είναι εντάξει να πετάω όσα παλιά δεν μου χρειάζονται
- είναι εντάξει να κάνω παύση
- είναι εντάξει να στρέφομαι προς τα μέσα.
Σε μία τοξική κουλτούρα που μας θέλει συνέχεια παραγωγικούς, δημιουργικούς και δυνατούς, το να μπορέσω να τα δω όλα αυτά και να μου επιτρέψω να παίρνω τον χρόνο μου είναι σχεδόν επαναστατικό!
Το να μπορώ να κοιτάω μέσα μου και να μου δίνω χρόνο και χώρο να υπάρχω ακόμα και στα δύσκολα, να φροντίζω τον εαυτό μου, να μην βιάζομαι, να αγκαλιάζω το κάθε στάδιο μου και να αναπτύσσω την αποδοχή σαν ποιότητα, δηλαδή όλα όσα με καλούν προς το να είμαι και όχι να κάνω, μπορεί να φαίνεται περίεργο, όμως είναι και το πιο ουσιαστικό, ακόμα και αναγκαίο για την επιβίωση μου!
Καλές μεταβάσεις και καλό φθινόπωρο!
