Του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου
Κουτσαβάκης, ή κουτσαβάκι (το), (πληθυντικός: κουτσαβάκηδες ή κουτσαβάκια): «φέρονταν στη Παλιά Αθήνα, περί το τέλος της Βασιλείας του Όθωνα και αρχές της Βασιλείας του Γεωργίου του Α’ διάφοροι επιδεικνυόμενοι ως δήθεν παλληκαράδες κοινώς «ψευτόμαγκες». Σύμφωνα με τον Επαμεινώνδα Στασινόπουλο το όνομα έχει προέλθει από τον Δημήτριο Κουτσαβάκη, δεκανέα του ιππικού επί Όθωνα και διάσημο καβγατζή».
Έκτοτε, ο «κουτσαβακισμός» ως αντίληψη -ενίοτε και στάση ζωής- πέρασε και αυτός στο DNA της φυλής μας. Από τα παιδικά χρόνια της γειτονιάς (όσοι ήμασταν τυχεροί και τα ζήσαμε), έως το σημερινό bulling, όλοι λίγο πολύ έχουμε συναντήσει ή έχουμε πέσει θύματα εκπροσώπων της «ψευτομαγκιάς». Το φαινόμενο δεν σταματά στη πεζή καθημερινότητα, αλλά διεισδύει σε όλα τα επίπεδα. Είναι σαν την υγρασία… όπου βρίσκει ρωγμή εξαπλώνεται.
Έτσι λοιπόν μπήκε και στην Βουλή.
Εξάλλου, οι άνθρωποι που στέλνουμε για να μας εκπροσωπήσουν στο Κοινοβούλιο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Ο κ. Παύλος Πολάκης, που προέτρεψε τον συνάδελφο του και νυν υπουργό να «φορέσει τσίγκινο», θα μπορούσε να μεταφέρει αυτή την επιθυμία του στον δρόμο και όχι να κάνει τη Βουλή πεζοδρόμιο.
Δεν θα παραστήσω τον έκπληκτο, ούτε τρέφω αυταπάτες ότι οι εθνοπατέρες μας πρέπει να είναι του Κατηχητικού! Απεναντίας, όσο πιο περπατημένοι είναι, τόσο πιο καλή επαφή θα έχουν με την κοινωνία. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα, διότι η πλειοψηφία προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα. Το να μπορείς να κρατάς το μέτρο είναι αρετή! Το να είναι κάποιος αψύς είναι δικό του πρόβλημα και δεν έχει κανένα δικαίωμα -στο όνομα της όποιας ιερής αγανάκτησης- να μπαχαλοποιεί το σύμπαν.
Ο βουλευτής εκπέμπει ένα κοινωνικό στίγμα το οποίο όταν αναμειγνύεται με ιδεολογίες, ορισμένες φορές δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Ενίοτε και πρότυπο. Οφείλει λοιπόν ο κάθε βουλευτής να προσέχει τα μέτρα του. Μπορεί για κάποιους ο ήχος του «τσίγκινου» να ακούστηκε ευχάριστα… Να προκάλεσε το γέλωτα… Σε κάποιους άλλους, όμως, προκάλεσε ανατριχίλα. Όχι επειδή έμαθαν ξαφνικά για τα «τσίγκινα», αλλά εξαιτίας του αντιαισθητισμού που, εκτός των άλλων, πολιορκεί και την πολιτική ζωή του τόπου. Εξάλλου, τα αποτελέσματα αυτού του αντιαισθητισμού τα βιώνουμε καθημερινά και δυστυχώς χωρίς… τσίγκινο!
Αφιερωμένο το άσμα…
«Η παρεξήγηση του Φάουστ»
Του Κωστή Μαραβέγια
… Ποιο το πρόβλημα ρωτάω
τον ψευτόμαγκα εγώ
γιατί λες πως ενοχλάω
ούτε καν που σε κοιτώ
Το προφίλ σου δε μου αρέσει
κάπως απολιτικό
λέει ο μάγκας και του λέω
που το ξέρεις τι είμαι εγώ
Λες πως δε σ’αρέσει η βία
κάπως αχρωμάτιστο
λέει ο τύπος και γελάει
και με σπρώχνει στο κενό
Ψυχραιμία…
Όχι βία…
Εξεπλάγην και τραβιέμαι
εξουσία μου λέει εγώ
δεν με νοιάζει του απαντάω
κι αν χτυπάς θα μείνω εδώ
Σου μίλησα για όνειρα
μου πήρες το κεφάλι
καμάρι Ελληνάρα μου
αγύριστο κεφάλι
Το σπίτι σου το έκαψες
ζεστάθηκες λιγάκι
επαίτης τώρα μου ζητάς
θεσούλα στο παγκάκι
