Tης Ηλιάννας Πεσσάρη
Η κουλτούρα στην οποία μεγαλώνουμε είναι μία κουλτούρα τοξική, μακριά από τη φύση, μακριά από το μέσα μας. Τα στερεότυπα έρχονται κατά πάνω μας και εμείς προσπαθούμε να ζήσουμε με αυτά, μέσα σε αυτά, γύρω από αυτά. Κυρίως αυτό που ονομάζουμε νορμάλ μας μαθαίνει να ζούμε με τρόπους που δεν σέβονται τον εσωτερικό μας κόσμο και τον προσωπικό μας ρυθμό.
Νορμάλ για την κουλτούρα μας είναι να φοράμε «μάσκα», να κρύβουμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε, να είμαστε δυνατοί, να παράγουμε συνεχώς, να τρέχουμε, να είμαστε όλοι το ίδιο αλλά να ξεχωρίζουμε κιόλας, να παντρευόμαστε στην σωστή ηλικία, να θέλουμε παιδιά, να βιαζόμαστε, να μην έχουμε επαφή με το σώμα μας, να μην αρρωσταίνουμε, να μην είμαστε ευάλωτοι ή αδύναμοι…
Ο μεγαλύτερος μύθος και το μεγαλύτερο αγκάθι είναι αυτό το νορμάλ, που μόνο νορμάλ δεν είναι.
Ο καθένας μας έχει ένα εσωτερικό κόσμο τόσο πλούσιο και γεμάτο αλλά από νωρίς μαθαίνουμε να μην τον ακούμε. Από νωρίς αποκοβόμαστε από αυτόν και φοράμε την αποδεκτή από την κοινωνία μας «μάσκα». Αυτή που μας κάνει να φαινόμαστε δυνατοί, άτρωτοι και ότι έχουμε τον έλεγχο.
Μέσα σε αυτό το νορμάλ προσπαθούμε να επιβιώνουμε κάθε μέρα και να ανταποκρινόμαστε σε όσα ζητούνται από μας.
Τι είναι όμως πραγματικά φυσιολογικό;
Όλα είναι ανθρώπινα και φυσιολογικά. Όλα όσα μπορούν να συμβούν μέσα μας είναι φυσιολογικά, όλα τα συναισθήματα και όλες οι εσωτερικές καταστάσεις. Όλα τα συναισθήματα είναι οικουμενικά, όλα όσα νιώθουμε τα έχουν νιώσει και άλλοι σε διαφορετικές καταστάσεις, όλα όσα συμβαίνουν μέσα μας έχουν κάποιο λόγο να συμβαίνουν. Ο ψυχικός μας κόσμος είναι έτοιμος και καλά εξοπλισμένος για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε με το καλύτερο τρόπο από τις δύσκολες καταστάσεις που θα βρεθούν στη ζωή μας.
Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο είναι αυτό που η ίδια η κοινωνία ονομάζει νορμάλ, είναι η απαίτηση να τα καταφέρνουμε μόνοι μας σε έναν δύσκολο κόσμο, είναι η αποξένωση, ο ρατσισμός, η περιθωριοποίηση, η έλλειψη ενσυναίσθησης, η μοναξιά, η προσπάθεια να είμαστε πάντα δυνατοί, η απομάκρυνση από τη διαίσθηση μας και τις ανάγκες μας.
Η ίδια η κουλτούρα μας τραυματίζει συνεχώς, χωρίς να σέβεται τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, μας απομακρύνει από εμάς, μας αρρωσταίνει. Η κουλτούρα της υπερπαραγωγής και της ταχύτητας, η κουλτούρα της μη παύσης και της δύναμης, η κουλτούρα που ευνοεί τον ρατσισμό, την ανισότητα, την επιβολή και που ακυρώνει την ευαισθησία και τη σύνδεση.
Αν νιώθεις διαφορετικός ή πολύ ευαίσθητος γι’ αυτόν τον κόσμο, αν αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να συμβαδίσεις, ίσως να είναι ο εσωτερικός σου κόσμος που σου φωνάζει να τον ακούσεις, ίσως είναι ότι εσύ είσαι ο φυσιολογικός και ο υγιής σε μία τοξική κουλτούρα. Ίσως εσύ είσαι αυτός που αλλάζει τον κόσμο σιγά σιγά προς μία κουλτούρα συμπεριληπτική και ευαίσθητη που χωράει περισσότερα και σέβεται πραγματικά τον άνθρωπο. Μην αλλάξεις, μείνει πιστός στον εαυτό σου!
