Του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου
«Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα ‘ταν γεράματα»
(Κική Δημουλά)
Αυτή η αντίληψη για το «όνειρο» που αναδύει από τους στίχους της Κικής Δημουλά, ίσως σε μια διαφορετική ανάγνωση, να καθρεφτίζει το «αληθές αζιμούθιο» στις δυο «οριζόντιες συντεταγμένες» που χαράξαν κάποιοι για τη πορεία της ζωής τους. Ο Σωτήρης πιστεύω ότι ήταν ένας από αυτούς… Με όχημα ένα όνειρο, ξεκίνησε το δικό του ταξίδι στην ουτοπία. Εκείνος όμως είχε τη σπάνια ικανότητα αυτή την ουτοπία να την κάνει πιο προσιτή και να μοιάζει με … «φρουτοπία». Ακόμη και σε εκείνο το εγκόσμιο τελευταίο αντίο όταν είχε διαβεί τις πύλες της Αιώνιας Ανατολής είχε «φροντίσει» να είναι «προσαρμοσμένο» στο στιλ του. Τα όνειρά του δεν ήταν πεζά. Ούτε μεγαλεπήβολα. Ήταν ένας έντιμος Αριστερός μέχρι το τέλος. Πάντα κόντρα στο ρεύμα της εποχής, δεν πούλησε, δεν πουλήθηκε. Εκείνο που τον έκανε να διαφέρει ήταν ότι εκτός από όνειρα είχε και όραμα. Είχε ένα ρεαλιστικό όραμα για τη πόλη του. Και μάλιστα είχε βρει και τον τρόπο να το μεταδίδει. Να στηλιτεύσει τα στραβά και τα ανάποδα. Εκείνο όμως που τον έκανε στα μάτια μου μοναδικό, ήταν η ικανότητά του να «θυμώνει» κόσμο «οδηγώντας τους μπροστά στον καθρέφτη». Και το απολάμβανε. Και καλά έκανε! Τον Βύρωνα τον νοιάστηκε όσο λίγοι και ο Βύρωνας τον αγάπησε! Το καλό με τον Σωτήρη είναι ότι για τους ανθρώπους του δεν θα φύγει ποτέ! Οι μουσικές του, τα κείμενα του, οι ιδέες του, τα όνειρά του… θα είναι πάντα δίπλα τους. Τους φίλους, όταν τους «αποχαιρετάμε», τους γλεντάμε.
Καλό αγνάντιο Φίλε!
«Ο ΩΡΑΙΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ»
(Γ.Ρίτσος)
Φτηνό το φως, φτηνά μαγαζιά, φθηνότερα λόγια.
Άλλοι έφυγαν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι πεθάνανε.
Κι αυτοί κι εκείνοι το ίδιο γερνάνε.
Εσύ αρνήθηκες τον γενικό κανόνα.
Άφησες πλαγιασμένο στο κρεβάτι σου το ομοίωμά σου
μην καταλάβουν πως εσύ πλανιέσαι
στο μέγα δάσος, άοπλος κυνηγός,
φορώντας τις λευκές σου μπότες.
