Πού αρχίζει και πού σταματάει η ανάγκη θέσπισης νόμων και κανονιστικών διατάξεων, που χρειάζεται μια κοινωνία ανθρώπων για να λειτουργεί και να συνδιαλέγεται; Γιατί δεν αρκούν οι νόμοι που ονομάζονται κατά παράδοσιν «Άγραφοι», για να ορίζονται οι συμπεριφορές και οι σχέσεις μεταξύ μας;
Γιατί δεν αρκεί το «Δεν κάνω στον συνάνθρωπο αυτό που δεν θέλω να μου κάνουν»; Γιατί υπάρχει ανάγκη αυτό να είναι νομοθετημένο, απ’ τα αρμόδια προς τούτο, όργανα μιας πολιτείας; Γιατί δεν είναι φυσικός κανόνας και για να έχει ισχύ θα πρέπει να έχει νομικό ένδυμα; Και εν τέλει, αυτή η αναγκαιότητα να νομοθετηθούν τα πάντα, ακόμα και τα πλέον αυτονόητα και απλά, καταδεικνύει άραγε την πρόοδο του ανθρώπου, ή την έκπτωσή του και την φθοροποιό μιζέρια του; Γιατί δεν είναι αυτόματα κατανοητό, πως οφείλουμε να αποδεχόμαστε απολύτως την θέληση του συνανθρώπου, να διαθέσει εαυτόν όπως εκείνος επιθυμεί, χωρίς να ζητήσει την έγκρισή μας και χωρίς εμείς να έχουμε το παραμικρό δικαίωμα να του επιβάλουμε την δική μας θέληση (βιασμός, όχι κατ’ ανάγκην μόνον σωματικός), σε ό,τι τον αφορά; Γιατί δεν είναι άμεση η αποδοχή της μη συναίνεσης σε οτιδήποτε μας ζητείται να συμπράξουμε, αλλά χρειάζεται η περιβόητη νομική κατοχύρωση γι’ αυτό, προκειμένου να νοιώθουμε ασφαλείς;
Η ένδειά μας και οι φόβοι μας, μας κάνουν να πιστεύουμε πως τα εκατομμύρια νομικών σελίδων, θα μας σώσουν απ’ τα δεινά μας και την τερατοεξέλιξή μας. Φευ! Το μόνο που καταφέρνουμε μ’ αυτήν την ακατάσχετη νομολαγνεία, είναι να επιβεβαιώνουμε το κατρακύλισμα και την ασημαντότητά μας, ενώ είναι στο δικό μας χέρι να ορθώσουμε το ανάστημα του Ανθρώπου. Να επιδιώξουμε το ξύπνημα της Γνώσης αντί να συλλέγουμε, ως απελπισμένοι ρακοσυλλέκτες, κάθε λογής πληροφορία, ίσα-ίσα για να γεμίζουμε το κενό μας.
