Το έργο “Κραυγές», σε σκηνοθεσία και κείμενο του Γιώργου Βούλγαρη και του Γιάννη Μακρυνόρη, που παρακολουθήσαμε στη θεατρική σκηνή Φ.Ο.Υ, ανέδειξε με μία πολύ συγκεκριμένη και αληθοφανή προσέγγιση ένα φαινόμενο που δυστυχώς, τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν, δείχνει να κυριαρχεί σε πολύ μεγάλο βαθμό: η βία και η κακοποίηση κατά των γυναικών.
Ένα λυπηρό φαινόμενο, που θα έπρεπε να μας απασχολήσει ακόμα περισσότερο, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά καθώς αν τέτοιες πράξεις υφίστανται κάπου, είτε κοντά μας, είτε μακριά μας, η ευθύνη για αυτό μας βαραίνει όλες και όλους.
Η παράσταση των Βούλγαρη και Μακρυνόρη πραγματεύτηκε αυτή την θεματολογία με έμφαση στην σκληρότητα και την “ωμή” βία, αφού παρουσίασε γυναίκες ηθοποιούς η κάθε μία με την δική της χαρακτηριστική ιστορία, γεμάτη από πόνο και θλίψη, είτε σωματικά είτε ψυχολογικά.
Είδαμε και παρακολουθήσαμε σκηνές από τις οποίες αναδύθηκαν αρκετά συναισθήματα, όπως αυτά της θλίψης, της αγανάκτησης, του φόβου και της απελπισίας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι γυναίκες αυτές επί σκηνής, μπορεί να δώσανε την αφετηρία μίας ταύτισης ανάμεσα σε αυτές και τους θεατές (ιδίως τις γυναίκες), αφού είναι πιθανό και κάποια από αυτές να είχε πέσει θύμα κακοποίησης και βίας από τον ερωτικό της σύντροφο, που στην πλειονότητα αυτός είναι και ο θύτης.
Μία από τις δύο σκηνές από τις οποίες θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε έντονες, εώς και σοκαριστικές, ήταν η σκηνή όπου ο άντρας κακοποιητής και βασικός ανδρικός ρόλος του έργου (Στέλιος Κατημερτζόγλου), πάνω σε μία έκρηξη θυμού, ξυλοκοπεί βάναυσα την γυναίκα του (Κατερίνα Ρόθου) ενώ αποπειράται να την πνίξει με τα ίδια του τα χέρια. Μία σκηνή όπου μας σοκάρει και μας φοβίζει, αλλά ταυτόχρονα μας ξυπνάει αναμνήσεις από το παρελθόν, καθώς και μας υπενθυμίζει, δυστυχώς, το παρόν στο οποίο ζούμε. Για πόσες γυναίκες που έπεσαν ή συνεχίζουν να πέφτουν θύματα τέτοιων καταστάσεων, ακούμε καθημερινά;
Η δεύτερη, εξίσου αξιοσημείωτη σκηνή που ανέδυε έντονο σοκ, ήταν αυτή του βιασμού ενός μικρού κοριτσιού (Κατερίνα Κόρδα) από τον ίδιο άντρα-θύτη και πατέρα της (Στέλιο Καμιρετζόγλου). Προφανώς αυτή την φορά, σε μία εντελώς διαφορετική κατάσταση, το έργο προσπαθεί να μας υπενθυμίσει πώς καθημερινά νεαρά κορίτσια πέφτουν θύματα βιασμού από μεγαλύτερους άντρες, τονίζοντας ότι τέτοια τραγικά γεγονότα ακόμα εξακολουθούν να συμβαίνουν.
Σημαντική ήταν και η τελειωτική κατάληξη του άντρα θύτη, αφού στο τέλος βγαίνει στην επιφάνεια ότι ο ίδιος, αν και βίαιος και γεμάτος θυμό, στην πραγματικότητα υπέφερε στην παιδική του ηλικία από τον πατέρα του, που τελικά αυτός ήταν και ο λόγος που σε έναν μεγάλο βαθμό κατέληξε να γίνει έτσι.
Μία επίσης σημαντική και αξιοπρόσεκτη αντρική φιγούρα ήταν αυτή του αφηγητή (Σπύρου Σιλιβίστρα) που κατεύθυνε και καθοδηγούσε την παράσταση, δίνοντας στοιχεία για την βία κατά των γυναικών, όσο και για το τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν άντρα να φερθεί έτσι. Πράγματα όπως η πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζούμε, που καθημερινά αναπαράγει την νοοτροπία ότι οι γυναίκες και τα σώματά τους ανήκουν στους άντρες, όσο και ότι η εικόνα του “ατρόμητου” και δίχως ευαισθησία άντρα που μπορεί να τα καταφέρει, ανεξάρτητα από την κατάσταση που αντιμετωπίζει, και ότι πρέπει πάντα να είναι δυνατός, είναι κάποια από τα πράγματα που μας δείχνουν τι συμβαίνει σε ό,τι έχει να κάνει με αυτό το πρόβλημα, όπως και στην περίπτωση του άντρα στο έργο που παρακολουθήσαμε.
Η ενδυματολογία και ο ρουχισμός της Φωτεινής Σιούτη στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελούνταν από μαύρα ρούχα, θέλοντας να προβάλλει την ήδη βαριά και συντριπτική αύρα που θα ακολουθήσει, ενώ ταυτόχρονα συμβόλιζε την θλίψη και την πένθιμη διάθεση των ηθοποιών σχετικά με αυτό το οποίο και οι ίδιοι αισθάνονταν για τους ρόλους τους. Ο ήχος του Γιάννη Μακρυνόρη και η μουσική του Nighthunter είχαν έντονο ενδιαφέρον στο έργο, ενώ επίσης ενδιαφέρουσα ήταν και η παρουσία προτζέκτορα όπου προέβαλλε βίντεο και φωτογραφίες.
Εξαιρετική ήταν η παρουσία των γυναικών ηθοποιών: Φωτεινή Σιούτη, Κατερίνα Ρόθου, Βανέσσα Ζαφειροπούλου, Σέβη Μολυντρή, Σιλβάνα Φωτεινοπούλου, Σοφία Πιλαφά, Μαίρη Δασκαλάκη, Κατερίνα Κόρδα. Μέσα από αυτές και τις ιστορίες τους, ήρθαμε ένα βήμα πιο κοντά σε κάτι που βιώνουν χιλιάδες γυναίκες καθημερινά στον κόσμο.
Εξίσου και των ανδρών ηθοποιών: Στέλιος Καμιρετζόγλου, Σπύρος Σιλιβίστρας, που ο καθένας είχε κάτι ιδιαίτερο να πει στο σύνολο του έργου.
Μία παράσταση που μας έδωσε τροφή για σκέψη, μας συγκίνησε και ταυτόχρονα μας έκανε να νιώσουμε αγωνία, φόβο, αγανάκτηση αλλά και οίκτο, ενώ κατανοήσαμε καλύτερα από ποτέ ότι το ξύλο, ο τρόμος και η λεκτική βία απέναντι στις γυναίκες μπορεί να λυθεί μόνο αν η οικογένεια, το σπίτι, οι παρέες και κατά συνέπεια η ίδια η κοινωνία αλλάξει.
Νίκος Μπαρμπαρόσος,
Φοιτητής Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ
ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΒΥΡΩΝΑ
