…Και φτάσαμε εδώ. Από πού ήρθα; Από πού ήρθες; Από πού ήρθαμε; Θυμάσαι; Ποιος θυμάται; ποιος μπορεί να πει για το Ταξίδι; Ποιος μπορεί να μιλήσει; Ποιος έχει τις λέξεις; Είμαστε πολλοί! Δισεκατομμύρια! Πλήθη! Πλήθη ατάκτως ειρημένα˙ δίχως πρόσωπα˙ δίχως μνήμη˙ σαν κάποιος να μας πέταξε εδώ, στο πουθενά του Σύμπαντος… Δισεκατομμύρια, αλλά είμαστε μόνοι˙ είμαστε μαζί, αλλά μόνοι… όχι μοναχικοί˙ μόνοι! Καθένας, ένας μόνος… όχι μοναχικός!
Περασμένα μεσάνυχτα, επιστρέφοντας με τα πόδια απ’ την δουλειά. Στον καιρό του μεγάλου εγκλεισμού. Ψυχή στον δρόμο. Που και που μόνο, κάποιοι αναγκασμένοι να βγουν απ’ το σπίτι και με τα ανάλογα διαπιστευτήρια, ή ακόμα μερικοί “παραβάτες’’…
Τον είδα στο βάθος του δρόμου να έρχεται προς την μεριά μου, απ’ το ίδιο πεζοδρόμιο. Όσο πλησίαζε, διέκρινα καθαρά την διπλή λευκοπράσινη μάσκα που έκρυβε ασφυκτικά το πρόσωπό του. Στοιχημάτισα με τον εαυτό μου πως όπου να ‘ναι θ’ αλλάξει πεζοδρόμιο. Είκοσι μέτρα μακριά, κέρδισα χαλαρά το στοίχημα. «Σαν να κλέβεις εκκλησία!..» με κορόιδεψα. Με προσπέρασε από απέναντι πολύ γρήγορα, σχεδόν τρέχοντας. Άραγε σε ποια πραγματικότητα μπαίνουμε; αναρωτήθηκα. Ο Χάξλεϋ κι ο Όργουελ τα προέβλεψαν όλα, στα μέσα του περασμένου αιώνα, πριν και μετά τον μεγάλο πόλεμο… Εμείς πλέον τα κάνουμε πράξη.
Μπότες πάνω στα ανθρώπινα πρόσωπα.
Μόνος!… κάποιος να πει! Από πού ήρθαμε; Κάποιος να θυμηθεί, ν’ απαντήσει! Από πού ήρθαμε; κάποιος ν’ ακούσει την ερώτηση… κανείς δεν ακούει˙ κανείς! Την ερώτηση δεν την ακούει κανείς. Μονάχα ουρλιάζουμε˙ όλοι ουρλιάζουμε!… καθένας, ένας μόνος˙ καθένας κατέχει, λέει, την αλήθεια , την ορθή σκέψη, κι όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να συνταχθούν! Ασφυξία˙ ουρλιάζουμε… να τρομοκρατήσουμε, καθένας ένας μόνος, τον Τρόμο! Σε ποια χρονική στιγμή του Ταξιδιού, φώλιασε μέσα μας; ο Τρόμος… στην πτώση της Τροίας; Στον λοιμό της Αθήνας; Στον βραχότοπο του Γολγοθά; Στους λάκκους των λεόντων; Την ώρα της Κερκόπορτας; Στο παιδομάζωμα; Στις πνιγμένες οιμωγές των Αρμενίων; Στο Άουσβιτς και στο Μπέλζεν; Όταν ούρλιαζε η Γκουέρνικα; Στην λωρίδα της Γάζας; Σε κάθε απανθρακωμένη ζωή, σε κάθε πνιγμένη, σε κάθε βιασμένη; Στο πέρασμα απ’ την Σκύλα και την Χάρυβδη; Στις δολοφονημένες γυναίκες του εικοστού πρώτου αιώνα; Στα από την γέννηση εγκαταλειμμένα παιδιά, του εικοστού πρώτου αιώνα; Πότε;
Μπότες πάνω στα ανθρώπινα πρόσωπα…
Η ερώτηση δεν ακούγεται… το αναπάντητο, μένει αναπάντητο.
“Παρακαλώ σηκώστε την μάσκα σας!”… παρ’ ότι το είπε με κανονική φωνή η ταμίας στο σούπερ μάρκετ, την ώρα που χτυπούσε τους κωδικούς των προϊόντων που περνούσαν απ’ το ταμείο της, ακούστηκε ίδια με ουρλιαχτό τρόμου… σαν πριν την τελευταία ανάσα του κόσμου. Μπότες πάνω στα ανθρώπινα πρόσωπα. Τέτοιος τρόμος! Τέτοιος… Της χαμογέλασα και μισοσήκωσα τη μάσκα να πιάσει και λίγο την μύτη μου, προσπαθώντας να νιώσω συμπόνια. Δεν ένιωσα.
Απόσπασμα από το προς έκδοση βιβλίο του Αλέξανδρου Στεφόπουλου “Αθέατος”
