Το θεατρικό έργο “Άλλες εποχές” του Χάρολντ Πίντερ, που παίζεται στο θέατρο της οδού Κυκλάδων Λευτέρη Βογιατζή, σε σκηνοθεσία του Άρη Τρουπάκη και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τον Δημήτρη Αλεξανδρή, την Ερατώ Πίσση και την Δέσποινα Κούρτη, προσφέρει μέσα από ένα συγκροτημένο ερμηνευτικό αλλά και σκηνικό σύνολο, σκέψεις αλλά και προβληματισμούς, σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές.
Το έργο έχει να κάνει με την απομονωμένη ζωή που ζει ένα ζευγάρι η Κέιτ (Ερατώ Πίσση) και ο Ντίλι (Δημήτρης Αλεξανδρής) σε ένα σπίτι κοντά στην θάλασσα. Την ήρεμη ζωή του ζευγαριού όμως έρχεται να ταράξει η φίλη της Κέιτ, Άννα (Δέσποινα Κούρτη). Μέσα από την επίσκεψη της, η Άννα θα αναπολήσει και θα νοσταλγήσει το παρελθόν μαζί με την Κέιτ φέρνοντας στην επιφάνεια γεγονότα και καταστάσεις για τις ζωές τους, τα οποία με την σειρά τους θα ανατρέψουν με απρόσμενο τρόπο την πραγματικότητα του ζευγαριού.
Από σκηνοθετικής άποψης, το έργο έδειχνε να επικεντρώνεται αρκετά έως πολύ στο συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων, δίνοντας όμως έμφαση και στη δράση και αναδεικνύοντας χωρίς υπερβολή την ιστορία των ρόλων του έργου.
Κυριαρχούν συναισθήματα όπως η χαρά της επανένωσης των δύο φίλων μετά από καιρό, η έντονη λαχτάρα για το παρελθόν τους, που εκφράστηκαν στο κοινό μέσα από τις αφηγήσεις για την ζωή τους, καθώς και ένα μικρό δείγμα αλαζονείας από την πλευρά του Ντίλι (Δημήτρη Αλεξανδρή) όταν ο ίδιος αναφέρεται στην επαγγελματική του ζωή και στο πώς βλέπει τον εαυτό του μέσα από την δουλειά του.
Ο σκηνικός χώρος παραπέμπει τους θεατές σε σπίτι κοντά στην θάλασσα (όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση του έργου) λόγω του όχι εντυπωσιακού αλλά ιδιαίτερου σκηνικού αντικειμένου, του παραθύρου, που βρισκόταν στο κέντρο της σκηνής, ενώ και τα υπόλοιπα σκηνικά από τον Θοδωρή Χρυσικό, όπως οι καρέκλες και ο καναπές, έδιναν μία αρκετά αληθοφανή εικόνα σχετικά με τον χώρο ενός σπιτιού.
Άξια απορίας η παντελής έλλειψη μουσικής κατά την διάρκεια της παράστασης, που όμως ισοσταθμίζεται με τον τραγουδιστικό τόνο των ηθοποιών επί σκηνής, δίνοντας έτσι μία νότα ζωντάνιας στον διάλογο μεταξύ τους, που όμως κάποιες φορές έτεινε να γίνεται υπερβολικός, ενώ ο φωτισμός από τον Δημήτρη Λογοθέτη παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό ίδιος κατά την διάρκεια της παράστασης, με μικρές εξαιρέσεις.
Περνώντας στο υποκριτικό κομμάτι, οι τρείς ηθοποιοί απέδωσαν σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό την εκτέλεση των ρόλων τους, με την Ερατώ Πίσση να παρουσιάζει μια Κέιτ που ζει μια μετρημένη ζωή στο παρόν, κρύβοντας ωστόσο μία πλευρά του παρελθοντικού της εαυτού: αυτή την πλευρά της ανέμελης και χαρούμενης Κέιτ που ζούσε κάθε στιγμή της με ζωντάνια και μακριά από κάθε έννοια, παρέα με την φίλη της Άννα.
Η Δέσποινα Κούρτη, ανέδειξε τον ρόλο της Άννας, μίας γυναίκας με έντονο και φλογερό ταμπεραμέντο, με έναν χαρακτήρα πολύ διαφορετικό από αυτόν της φίλης της, αφού δεν έδειξε στιγμή να έχει χάσει την διάθεσή της για φλέρτ και ζωή. Χαρακτηριστικό της ήταν το έντονο κόκκινο φόρεμα της, υπό την ενδυματολογική επιμέλεια του Θοδωρή Χρυσικού, όπου με αυτή την επιλογή του χρώματος, συμβολίζονταν το πάθος και η ανατρεπτικότητα, στοιχεία τόσο του χαρακτήρα της όσο και των πραγμάτων που έφερε στην ζωή της φίλης της.
Ο Δημήτρης Αλεξανδρής μέσα από το παίξιμο του ρόλου του απέδωσε στον Ντίλι, τα στοιχεία μιας απλής και ταυτόχρονα συγκροτημένης προσωπικότητας δείχνοντας να μην γνωρίζει πολλά πράγματα για το παρελθόν της γυναίκας του, καθώς επίσης και την ίδια τη φίλη της. Έντονη ήταν η απορία που έδειχνε να προβάλλει κατά την διάρκεια της εξιστόρησης κάποιων πραγμάτων της ζωής της γυναίκας του όπως επίσης και η περιέργειά του σχετικά με όλα αυτά που δεν γνώριζε για εκείνη τόσο καιρό, δίνοντας έτσι μια ακόμα πιο ρεαλιστική χροιά στο παίξιμό του.
Η ενδυματολογική προσέγγιση του Θοδωρή Χρυσικού ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστική σε σχέση με την θεματολογία του έργου, δίχως ίχνος υπερβολής, ενώ συνέδεε οικεία όλο το έργο με τον ρουχισμό του δίνοντας μια καλοφτιαγμένη εικόνα.
Το όλο νόημα του Πιντερικού αυτού έργου, είναι θα λέγαμε η σύνδεση των ανθρώπων με την χρονικότητα, αφού ο παροντικός χρόνος των δύο πρωταγωνιστών τους βρίσκει να ζουν μόνοι τους και ήσυχοι, μέχρι που ο παρελθοντικός τους χρόνος που συμβολίζεται από το πρόσωπο της Άννας, θα έρθει για να θορυβήσει αυτή τους την ησυχία. Πράγματα όπως οι ερωτικές περιπέτειες των δύο γυναικών, τα έντονα ξενύχτια τους και η γεμάτη εμπειρία ζωή τους θα κάνουν ακόμα και τον ίδιο τον Ντίλι να αποκαλύψει πτυχές για την δική του ζωή, όπως το ότι φλέρταρε την ίδια την Άννα, ενώ ήταν και ο ίδιος ερωτικά δραστήριος, πράγματα που έδειχνε να έχει ξεχάσει αλλά θυμήθηκε με τον ερχομό της Άννας, που όπως έλεγε δεν είχε δει και ποτέ, ανατρέποντας έτσι τις ισορροπίες.
Μία παράσταση με πολύ ενδιαφέρον, όμορφες ερμηνείες, προσεγμένο σύνολο και σαφή σκηνοθετική προσέγγιση.
