Για έναν παράξενο λόγο ο Μάης μας «δίνει» και μας «παίρνει». Δεν είμαι καλός σε τέτοιους υπολογισμούς ωστόσο.
Να μη σας τα πολυλογώ, στα μέσα του Μαΐου ο Νίκος πέρασε απ΄το κατώφλι της ζωής σ΄ αυτό της Εντροπίας. Δε θα σας πω για προεδριλίκια και καμώματα κομματικά, μήτε αν ήταν καλός στου λόγου το παιχνίδι, στις τράπουλας τα μυστικά, στους ήχους απ’ το τάβλι. Έχει καλύτερους σ΄αυτό το γήπεδο από μένα.
Θα σας πω για το Νίκο, του δικού μας κόσμου.
Το Νίκο στο «ταξίδι».
Περάσματα στην κόψη της καρδιάς, σε ήχους των κρυστάλλων, στη φλόγα από τα κάρβουνα, στην κνίσα του μεζέ, παρέα με τη σύντροφο τη Θεσσαλονικιά, στον ίσκιο απ’ τα πεύκα της αυλής, στη χώρα του Απόλλωνα του Δήλιου, εκεί στην άκρα της Αυλίδας. Μας έβρισκε ο Εύριπος μαζί αγκαλιασμένους, σε κόσμους μαγικούς, σε μυστικά περάσματα στο πνεύμα των αγγέλων. «Ταξίδια» στα νερά του Βόσπορου, στο μπλε του Voronet, στις στοές του Καϊμακλή, στις πέτρες της Πυρσόγιαννης, στους λόφους της Ερμούπολης, μαζί με τους φίλους τους καλούς… πλην Λακεδαιμονίων. Ο Νίκος ήταν πάντα εκεί… Κύριος.
Αυτόν το Νίκο ξέρω.
Κι όταν μάλωσαν τα βουβάλια στης Στέγης το λαβύρινθο και βγήκα απ’ το κάδρο, μου ζήτησε συγγνώμη. Φτώχυνε, μού ΄πε, ο μπαξές που είχαμε γεννήσει.
Αυτόν το Νίκο ξέρω.
Μου στάθηκε στα δύσκολα μαζί με τη Μαρία.
Και επειδή το επιδόρπιο είναι για το τέλος, στους λουκουμάδες πέσαμε ξημέρωμα Σαββάτου στο 2017, στης Σωκράτους τα περάσματα, παρέα με της νύχτας τα καμώματα, τα νυσταγμένα φώτα.
Αυτόν το Νίκο ξέρω.
Αυτόν να μη ξεχάσω…
Γιώργος Τζανίνης, 19.5.2021
