Του Αντώνη Ι. Αντωνόπουλου
Και ξαφνικά, εκεί που είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε σε «Φθινοπωρινή ετοιμότητα» με τα «πολιτικά πρωτοβρόχια» της ΔΕΘ, ξέσπασε μπόρα με «σταγονίδια». Ευθύς άρχισαν και οι βαρύγδουπες αναλύσεις από τη θαλπωρή των σαλονιών και την πολυτέλεια της αναλυτικής (λέμε τώρα) σκέψης που σου προσφέρει η απόσταση από το σημείο όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Τι έγινε ακριβώς στη Θεσσαλονίκη και έχει προκαλέσει τόσο θόρυβο; Σε πρώτη φάση, κάποιοι πιτσιρικάδες προχώρησαν σε κατάληψη γιατί έτσι γούσταραν. Ή μήπως γιατί κάποιοι έτσι τους έμαθαν; Βαθύς ο αναστεναγμός, μεγάλη η κουβέντα… Πάμε παρακάτω… Σε κάθε κατάληψη είναι γνωστό ότι κάνουν «πάρτι» οι εξωσχολικοί… Και εδώ αρχίζουν τα περίεργα… Δεν μιλάμε για κατάληψη όπου κυριαρχεί ο αγώνας για το δίκαιο των αιτημάτων. Μιλάμε για χαβαλέ που μερικές φορές οδηγεί σε ακρότητες. Και εκεί παραφυλάει το «φίδι». Χουλιγκάνια, χρυσαύγουλα, χαβαλέδες βρίσκουν την ευκαιρία να αναμετρηθούν με τους απέναντι… αυτούς που βαδίζουν στην «αριστερή όχθη» και θεωρούν ως προσωπική τους υποχρέωση να μονοπωλούν την υπεράσπιση της δημοκρατικής ιδεολογίας, όπως τους έχουν μάθει οι καθοδηγητές τους. Μήπως όμως, όλοι αυτοί χωρίς να το ξέρουν, «πετροβολούν» όλους εμάς;
Ας δούμε και κάτι άλλο… Ποιο είναι το βιωτικό επίπεδο σε αυτές τις γειτονιές; Δεν θέλει πολύ σκέψη… Μικρομεσαίοι (ναι υπάρχουν ακόμη) και κάτω. Μεροκαματιάρηδες δηλαδή… Ο στόχος κοινός: να αναπνεύσουν λίγο παραπάνω… Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Οι υποσχέσεις δυστυχώς δεν χορταίνουν πια. Ειδικά τους νέους, που το αιματάκι τους βράζει και σε κάθε τους βήμα πέφτουν με δύναμη σε τοίχους.
Ποιο είναι το προφίλ των νέων που πηγαίνουν σε ένα Επαγγελματικό Λύκειο; Σύμφωνα με έρευνες, στα ΕΠΑ.Λ. φοιτούν στην πλειοψηφία οι «αδύναμοι» μαθητές, που προέρχονται από́ χαμηλά́ κοινωνικοοικονομικά́ στρώματα και που το μορφωτικό́ επίπεδο των γονέων τους είναι χαμηλό́. Επιπλέον, διαφαίνεται ότι οι μαθητές των επαγγελματικών λυκείων συνηθώς εργάζονται και ότι η επαγγελματική́ εκπαίδευση είναι ένας «ανδροκρατούμενος» χώρος. Με λίγα λόγια, βαδίζοντας στην «κοινωνία της γνώσης» η εν λόγω εκπαίδευση θεωρείται από́ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ως «Εκπαίδευση Β ́ κατηγορίας» και «λύση ανάγκης» για «αδυνάτους» μαθητές.
Όπως είναι φυσικό, τέτοια μηνύματα «ξεσκίζουν» και με το παραπάνω αυτά τα παιδιά που ψάχνουν να βρουν εναγωνίως αυτό που ως κλισέ λέμε «φως στο τούνελ». Όταν λοιπόν η πολιτεία φαντάζει αδύναμη να γεφυρώσει παρόμοια κοινωνικά χάσματα, εκεί καραδοκούν τα κάθε λογής φασιστοειδή προσηλυτίζοντας «νεαρούς ανθούς». Και όταν το «αβγό σκάει» μένουμε όλοι έκπληκτοι και ανατριχιάζουμε μπροστά στην εικόνα του αδαή νεανία που χαιρετά ναζιστικά μπροστά στις οθόνες μας. Κανείς μας όμως δεν αναρωτιέται ποιος και γιατί του σήκωσε το χέρι; Είδαμε και βιώσαμε την Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Το γιατί μπήκε στη Βουλή όμως δεν έχει απαντηθεί επαρκώς. Έχει μπει και αυτό κάτω από το χαλί… Άσε που ορισμένοι «ψιλοχαμογελούσαν» κιόλας με τα «χρυσαυγίτικα έκτροπα» στο Κοινοβούλιο, διότι το έβλεπαν ως μια τιμωρία για τα δεινά που προκάλεσαν οι πολιτικοί του συνταγματικού τόξου.
Και πάμε στα πολύ σοβαρά… Ένα από τα πλέον σοβαρά ψυχολογικά ερωτήματα της ιστορίας είναι το ακόλουθο: «Πώς ήταν δυνατόν η ανθρωπότητα να επιτρέψει το Ολοκαύτωμα και να υποστηριχθεί ένα καθεστώς όπως αυτό του Ναζισμού;» Ο Ρον Τζόουνς, δάσκαλος στο Γυμνάσιο Κάμπερλι του Πάλο Άλτο, αποφάσισε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα των μαθητών του το 1967, μέσω μιας επίδειξης. Ήταν ένα ψυχολογικό πείραμα που κράτησε πέντε μέρες. Την πρώτη ημέρα, ο Τζόουνς δημιούργησε μια αυταρχική ατμόσφαιρα μέσα στην τάξη του, καθιστώντας τον εαυτό του ως ένα είδος ανώτατου ηγέτη. Όσο προχωρούσε η εβδομάδα, η ατομική φασιστική συμπεριφορά του Τζόουνς εξαπλώθηκε σε ολόκληρο το σχολείο. Οι μαθητές δημιούργησαν τα δικά τους διακριτικά και υιοθέτησαν έναν χαιρετισμό σε ναζιστικό στιλ. Έμαθαν να υπακούν σταθερά στις εντολές του Τζόουνς και να γίνουν αντιδημοκρατικοί στον πυρήνα τους, ακόμη και να «καταδίδουν» ο ένας τον άλλον. Η νέα ιδεολογία του Τζόουνς, η οποία ονομάστηκε «Το Τρίτο Κύμα», διαδόθηκε αστραπιαία. Την τέταρτη μέρα της διεξαγωγής του πειράματος, ο δάσκαλος ανησύχησε ότι το ναζιστικό κίνημα που είχε εξαπολύσει, είχε ξεφύγει από το χέρι του και το σταμάτησε. Την πέμπτη ημέρα, ανέφερε στους μαθητές ότι είχαν ανασύρει ένα παρόμοιο αίσθημα υπεροχής με αυτό του γερμανικού λαού υπό το ναζιστικό καθεστώς. Ευτυχώς, δεν υπήρξαν επιπτώσεις…
Όσοι λοιπόν από εμάς που παρακολουθούμε και σχολιάζουμε από απόσταση ασφαλείας αυτές τις «ομορφιές» θα πρέπει -σε πρώτη φάση- να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ψιχαλίζει…
