Γράφει η Άννα Δημάκη
Καθηγήτρια φιλόλογος
«Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη παρακολούθησε μία ακόμα δολοφονία ερωμένης, μητέρας, συζύγου, γιαγιάς…» κλπ, κλπ, κλπ… Πόσο συγκλονισμένη; Πόσο «κοινή»; Πόσο γνώμη;
Ανακοινώσεις φρικαλέων γυναικοκτονιών με τον ενθουσιασμό της πρωτιάς στην είδηση. «Έκτακτα παραρτήματα», που δεν είναι και τόσο έκτακτα, τελικά, γιατί κατέληξαν να αποτελούν την τραγική καθημερινότητα… Πιο συγκλονισμένες, φυσικά, οι ίδιες οι γυναίκες, οι οποίες βλέπουν τόσο ευάλωτο τον εαυτό τους, τόσο αναλώσιμο… Πού να μιλήσεις; Τι να πεις; Ποιον να εμπιστευτείς, αφού και η αστυνομία σε διώχνει να πας στο σπίτι σου, λέει, στην εστία σου… Εσύ δεν είσαι «ανέστια»… άλλο που θα πεθάνεις αναίτια…
Θέλω πολύ να μην είμαι σκληρή με αυτήν την παλιοκοινωνία, που μιλάει για αγώνες των γυναικών, για ισότητα των φύλων, και στην πράξη ενισχύει μετά ζήλου την πατριαρχία… Θέλω πολύ να μην είμαι σκληρή με τους γονείς που προτρέπουν τις κόρες τους να υπομένουν ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια προκειμένου να «μην χαλάσουν το σπίτι τους»… Θέλω πολύ να μην είμαι σκληρή με αυτούς τους γονείς, κυρίως τις μανάδες, που δεν μπόρεσαν να μεταλαμπαδεύσουν τον σεβασμό για τις υπόλοιπες γυναίκες στους γιους τους… Θέλω πολύ να μην εξοργίζομαι κάθε φορά που το επίσημο κράτος παρίσταται μόνο με τη μορφή της «καταστολής», της αναποτελεσματικής αυτής παρουσίας της αστυνομίας, και όχι με τη μορφή της πρόληψης, με διορισμούς κοινωνικών λειτουργών, ψυχολόγων, ειδικών εν πάση περιπτώσει…
Θέλω πολύ να ακούσω από την πλειονότητα των ανδρών και όχι από τους λίγους και εκλεκτούς το «θα κάνω τα πάντα για να μην πληγωθείς»…
Θέλω πολύ να μην πω ξανά υποτιμητικά «της μάνας σου ο γιος»…
Αλλά είναι δύσκολο φαίνεται…
