Παρά τις όποιες αποστάσεις, τις ανησυχίες, τις μάσκες, που κρύβουν τα μισά πρόσωπα και ολοκληρα τα χαμόγελα ή τα γάντια, που φυλακίζουν τη ζεστασιά της παλάμης, φαίνεται πως οι άνθρωποι συνεχίζουν ν’ αναζητούν την κοινωνική επαφή και την ανθρώπινη συμπαράσταση.
Της Κλεονίκης Γκεβέζου
Τους τελευταίους μήνες βρεθήκαμε αιφνιδιαστικά μπροστά σε απρόβλεπτες δυσκολίες και ιδιαίτερα στρεσογόνες συνθήκες. Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, ανησυχητικές ειδήσεις μετατράπηκαν σε καθημερινή πραγματικότητα επιβάλλοντας νέες συνήθειες αλλά και νέες έγνοιες. Εικόνες αρρώστιας και θανάτου που ακούγονταν πολύ μακριά από την καθημερινότητά μας, μέσα σε λίγες μέρες έγιναν η δική μας πραγματικότητα. Λέξεις όπως αποστείρωση, μάσκα, γάντια, αντισηπτικά, απόσταση, καραντίνα πήραν βασιλική θέση στο συνηθισμένο λεξιλόγιό μας ενώ η ανησυχία κι ο φόβος κυριάρχησαν στη σκέψη και τις συζητήσεις μας.
Πολλά και δύσκολα θέματα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πολλές “μεγάλες” πληροφορίες που χρειάστηκε να επεξεργαστούμε και να αφομοιώσουμε πολύ γρήγορα. Χωρίς να έχουμε προλάβει να κατανοήσουμε καλά καλά τη μια πληροφορία, τι είναι όλο αυτό και τι σημαίνει, ακολουθούσαν νέες ειδήσεις, καινούργια μετρά μέχρι και περιορισμός κατ’ οίκον.
Πρωτόγνωρα δεδομένα σε πρωτόγνωρες συνθήκες με επίκεντρο το άγχος και τον φόβο της υγείας αλλά και της ίδιας της ζωής.
Το βασικό θέμα της όλης κατάστασης ήταν και παραμένει το “άγνωστο” σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε, για άλλη μια φορά στην ιστορία της, απέναντι σε μια πανδημία που σημαίνει μια απρόσμενη, ανεξιχνίαστη και ανεξέλεγκτη επέλαση μιας κατάστασης που θέτει σε κίνδυνο την ακεραιότητα και την επιβίωση όλων (παν – όλοι και δήμος – σύνολο πληθυσμού).
Μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο πλήγμα είναι σύνηθες και αναμενόμενο να δημιουργούνται προσωπικές και κοινωνικές άμυνες που σκοπό έχουν να διαφυλάξουν τη συνέχεια και την κανονικότητα της ζωής.
Αυτό μπορεί κανείς να το διακρίνει σε κάθε είδους προσπάθεια ερμηνείας αυτής της πανδημίας από τις ψυχραιμότερες μέχρι τα σενάρια συνωμοσίας ή τις στατιστικές αναλύσεις. Κάθε πλευρά προσπαθεί με το δικό της τρόπο να εντάξει σε μια θεωρία, άρα σε μια λογική κατασκευή, αυτό που είναι ά – γνωστο. Εφόσον το άγνωστο γίνει γνωστό μπορεί να καταχωρηθεί κι επομένως να γίνει ελεγχόμενο από τη συνείδηση. Επομένως δεν μας ξεπερνά πια, δεν μας τραυματίζει τόσο κι έτσι μας αγχώνει λιγότερο.
Αναμφίβολα η κρίση είναι μια δοκιμασία πολυεπίπεδη. Η τωρινή, μας δοκίμασε και μας δοκιμάζει σωματικά, ηθικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτειακά. Σε κάθε ισχυρή δοκιμασία είναι λογικό πως θα προκύψουν και έντονες αντιδράσεις και ακραίες συμπεριφορές προς κάθε κατεύθυνση. Άλλωστε μιλάμε για οριακές καταστάσεις. Είναι λοιπόν φυσικό να αυξάνουν μανιακού τύπου αντιδράσεις όπως η έντονη επιθετικότητα και η βία αλλά και τα αντίθετά τους όπως ο φόβος, η εσωστρέφεια και θλίψη.
Ίσως το σπουδαίο να μην βρίσκεται ακριβώς στο αν αυξήθηκαν τα περιστατικά βίας ή κατάθλιψης.
Ίσως το σπουδαίο να βρίσκεται κυρίως στο ότι αυξήθηκαν οι άνθρωποι που ζήτησαν βοήθεια στα βάσανά τους.
Παρά τις όποιες αποστάσεις, τις ανησυχίες, τις μάσκες που κρύβουν τα μισά πρόσωπα και ολοκληρα τα χαμόγελα ή τα γάντια που φυλακίζουν τη ζεστασιά της παλάμης, φαίνεται πως οι άνθρωποι συνεχίζουν ν’ αναζητούν την κοινωνική επαφή και την ανθρώπινη συμπαράσταση.
Δεν είναι τυχαίο που παρά τις τόσες πολλές απόψεις ειδικών, ο μέσος άνθρωπος εξακολουθεί να αναφέρεται στο διπλανό του με κάθε ευκαιρία στο δρόμο, στο λεωφορείο, στα μαγαζιά.
Μπροστά σε όλα αυτά τα άγνωστα και αβέβαια η κοινωνική συσπείρωση αποτελεί ξανά ασφαλές καταφύγιο.
Η ατομική ευθύνη είναι εκείνη που θα διασφαλίσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και η ανθρωπιά τη μέγιστη ανακούφιση και παρηγοριά.
Κλεονίκη Γκεβέζου Βιοθυμική Υπνοθεραπευτρια (GHR), Κλινική Ψυχολόγος (DESS) Φορμίωνος & Κρυστάλλη 55, τ. 21111388321 www.psyhologia – hypnosi.gr
