Στην Ελλάδα της φορολογίας του 24% και με τους πενιχρότερους μισθούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν είναι λογικό να αποκλείονται όλοι, μα όλοι, οι χώροι στις καφετέριες ή στα μπαρ.
Της Στεφανίδου Ευαγγελίας, Φιλόλογου – Ιδιοκτήτριας της καφετέριας «ΠΑΠΥΡΟΣ ΚΑΦΕ»
Η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους είναι γεγονός.
Η «σκληρή πραγματικότητα» είναι γεγονός.
Ο έλληνας έξω απ’ τη συνήθειά του. Έξω απ’ την κοσμοθεωρία του.
Μια κοσμοθεωρία ωχαδερφισμού, που παραπέμπει κι ακούει στη φράση «Έλα μωρέ Ελλάδα είμαστε θα τον άρουνε συντόμως». Πως όμως ο νόμος επηρεάζει το οικονομικό και κοινωνικό σκηνικό, κυρίως στους χώρους εστίασης;
Το πρέπον, ίσως θα ήταν, μα δούμε τη θετική και την αρνητική όψη του νομίσματος.
Στην Ελλάδα του προηγούμενου και του τωρινού αιώνα είχαμε «καταντήσει», να επισκέπτεται κάποιος μια καφετέρια κι αυτή να έχει τη μορφή καπηλειού ή κυβευτηρίου απ’ την ανυπέρβλητη συσσώρευση καπνού. Αυτόματα απόρριψη, συγκεκριμένου πληθυσμιακού ποσοστού. Παιδιά, έγκυες, μη καπνιστές, άνθρωποι με αναπνευστικά προβλήματα κλπ. Άκαρπο επίσης ηχεί το επιχείρημα του τύπου ότι απ’ τη μια το κράτος πουλάει τσιγάρα, για να κερδίζει απ’ τους φόρους κι απ’ την άλλη απαγορεύει το κάπνισμα, αφού χαρακτηριστικά το Βέλγιο είναι η πρώτη χώρα σε ποσοστό καπνιστών στην Ευρώπη, πουλάει το πακέτο χρυσάφι, (πάντα σε σχέση με τους μισθούς) κι όμως δεν επιτρέπεται το κάπνισμα, σε κανέναν δημόσιο χώρο. Επιπροσθέτως κατά πόσο συμφέρει την παρούσα κυβέρνηση ο αντικαπνιστικός νόμος, εάν δεχτούμε και την παράμετρο, ότι κάποιοι ίσως διακόψουν η ελαττώσουν το κάπνισμα; Σίγουρα το τελευταίο σημείο έρχεται σε αντιδιαστολή με το προηγούμενο.
Ας δούμε τι συμβαίνει όμως όταν τα προαναφερθέντα μπαίνουν στο ισοζύγιο με τις αρνητικές επιπτώσεις του νόμου αυτού.
Οι αντιδράσεις ήταν βέβαια αναμενόμενες. Ίσως δικαιολογημένες. Αμερόληπτα, ο νόμος δημιούργησε οικονομική αιμορραγία στις επιχειρήσεις εστίασης, αφού οι τζίροι των καταστημάτων έπεσαν κατακόρυφα. Για κάποιους η απαγόρευση του τσιγάρου με συνοδεία καφέ ή ποτού φαντάζει εκβιαστικός κοινωνικός εξαναγκασμός. Άρα λοιπόν τι λύση υπάρχει;
Θα στερηθώ την όποια κοινωνική δραστηριότητα, αλλά θα κάτσω σπίτι ν’ απολαύσω τον καφέ μου συνοδεία τσιγάρου. Έτσι σκέφτονται αρκετοί, με αυτό να έχει φοβερό αντίκτυπο, εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, στις επιχειρήσεις.
Και καλά όσο ο καιρός κρατά ακόμη. Μετά;
Σίγουρα ο νόμος έχει κενά. Δεν είναι εφικτό πρακτικά, να απαγορεύεται το κάπνισμα σε ανοιχτές στοές, σε εξωτερικούς χώρους ημιυπαίθριους, σε χώρους ανοικτούς αλλά με στέγαστρο ή πέργκολες και μάλιστα σε περίπτωση βροχής. Τα δε καταστήματα τύπου μπαρ, μπαίνουν πλήρως στο περιθώριο, ενώ επιχειρήσεις που πληρώνουν για κατασκευή στεγάστρου, υπαίθριους «ημίκλειστους» χώρους ένα σωρό δημοτικά τέλη δυσανασχετούν δικαίως. Φυσικά κι ο νόμος είναι ημιτελής. Χαρακτηριστικά αναφέρω, πως τις προάλλες στην πλατεία Μαβίλη, η οδός Σούτσου ήταν κατακλυσμένη στα πεζοδρόμια από καπνιστές, με αποτέλεσμα να χτυπηθεί από διερχόμενο αυτοκίνητο μια κοπέλα.
Άρα αντικαπνιστικός νόμος με ευρωπαϊκές προδιαγραφές ή μήπως όχι, όταν τα πεζοδρόμια έξω από καταστήματα είναι χιλιοκατεστραμενα; Μηδέν ευρωπαϊκές προδιαγραφές.
Έπειτα, πως αποκλείονται ολοσχερώς οι χώροι ενός μπαρ ή μιας καφετέριας με την τωρινή αιματηρή φορολογία; Ας μιλήσουμε με νούμερα. Όταν ο καφές φορολογείται με 24% δηλαδή τον ¼ της αξίας του, εάν υποθέσουμε ότι κοστίζει 2.00 ευρώ, τα 0,50 ευρώ πηγαίνουν αυτόματα στο κράτος, Μας μένουν 1,50 ευρώ με τα οποία πρέπει να πληρώσουμε ΕΦΚΑ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, ΙΚΑ, τον ίδιο τον καφέ, άδεια μουσικής, δημοτικά τέλη, τραπεζοκαθίσματα, υπαλλήλους, λοιπά ψώνια. Και δεν θα κάνεις και μια ανακαινισουλα, μια στις τόσες, για να ανανεωθεί το μάτι του πελάτη; Και δεν θα χαλάσει και κάτι στο κατάστημα που να χρήζει επισκευής; Αυτά με το 1,50 ευρώ, που απέμεινε. Τι μένει στο τέλος; Σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ. Αυτά έπρεπε το κράτος να προβλέψει.
Επιπλέον θα πρέπει να ρυθμιστεί το θέμα των προστίμων. Δεν είναι δυνατόν ένας επιχειρηματίας να πληρώνει πρόστιμο της τάξης των 500 έως 10.000 ευρώ κι ένας καπνιστής που δεν συμμορφώνεται με τον νόμο να πληρώνει ως και 1.500 ευρώ. Έτσι οι καταστηματάρχες παίρνουν το ρόλο του χωροφύλακα, κάτι το οποίο δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει.
Ίσως λοιπόν θα έπρεπε να οριστούν χώροι καπνιστών και μη.
Τέλος σίγουρα όλο αυτό έχει συνάφεια με τον καιρό, γιατί άλλα τα δεδομένα των 2 βαθμών κελσίου και άλλα των 20 βαθμών κελσίου (που ευτυχώς μας έκανε τον Νοέμβριο του 2019).
Ναι σε κλειστό χώρο με θέρμανση κι ας είναι το κρύο τσουχτερό. Όχι όμως σε εξωτερικό. Αυτά όλα έχοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω φορολογικά μέτρα.
Ας ελπίσουμε η αντίδραση των καταναλωτών να είναι πρόσκαιρη και με την πάροδο του χρόνου η Ελληνική πραγματικότητα να εφαρμοστεί στον τρόπο σκέπτεσθαι και να επανέλθει η οικονομική ευημερία των επιχειρήσεων.
Ακόμη θα πρέπει κανείς να ζυγίζει το βάρος των καταγγελιών διότι πολλές φορές, αυτές έχουν απλά εκδικητικό χαρακτήρα κι όχι βάση και νόημα πραγματικά.
