Tης Ηλιάννας Πεσσάρη
Γίνονται τόσα πολλά τον τελευταίο καιρό. Τόσα επώδυνα γεγονότα ακούγονται σε κοινωνικό επίπεδο, που απασχολούν μεγάλο μέρος της κοινωνικής μας ζωής. Τα τελευταία χρόνια είμαστε συνεχώς συνδεδεμένοι με πόνο και απώλεια. Ο συλλογικός και κοινωνικός πόνος είναι συνεχώς παρόν, παντού, στις συζητήσεις μας, ανάμεσα μας, στο κλίμα γύρω μας.
Ελκόμαστε από τον πόνο, μας συνεπαίρνει, θέλοντας να κρατήσουμε έναν κάποιο έλεγχο μέσα στον ανεξέλεγκτο αυτό ρυθμό που έχει πάρει η ζωή μας, με μία συνεχόμενη απειλή πάνω μας… Μιλάμε συνέχεια για αυτά τα γεγονότα, σε μία προσπάθεια να κάνουμε το τρομακτικό και ανοίκειο λίγο πιο κατανοητό, λίγο πιο στα μέτρα μας. Σαν μία ρουφήχτρα μας τραβάει το σκοτάδι και μένουμε στο βάθος ενός πηγαδιού κοιτώντας από εκεί το φως και νιώθοντας ότι αυτό είναι άπιαστο.
Δεν θέλω να είμαι άλλο ένα άρθρο που θα σου κάνω μία ανάλυση για το σκοτάδι, που θα σου πω για τα τρομακτικά που συμβαίνουν, που θα σου εξηγήσω γιατί αυτά συμβαίνουν.
Θέλω να είμαι μία άλλη φωνή που θα σου πω ότι υπάρχουν κι άλλα στη ζωή, υπάρχει και το φως, υπάρχει και η ειρήνη, υπάρχει και η αγάπη. Υπάρχει ο φόβος αλλά υπάρχει και το θάρρος, υπάρχει η βία αλλά υπάρχει και η καλοσύνη, υπάρχει ο πόλεμος σε όλα τα επίπεδα, αλλά υπάρχει και η δημιουργία. Υπάρχει πάντα το σκοτάδι και κάπου εκεί πάντα υπάρχει το φως.
«Υπάρχει πολλή βία γύρω μας», φαίνεται σαν να είναι το μόνο που ακούμε. Όλο αυτό το κλίμα, μας συνδέει συνεχώς με την ενοχή. Νιώσε ένοχος που έχεις να φας, που ζεις στην ειρήνη, που έχεις δουλειά, που έχεις γονείς να σε αγαπούν, που νιώθεις ασφαλής, που είσαι χαρούμενος, που θες να διασκεδάσεις, που τα καταφέρνεις ή δεν τα καταφέρνεις, που θες να χαίρεσαι, ή που δεν μπορείς να χαρείς. Ότι και να συμβαίνει νιώσε ένοχος και σκέψου συνέχεια ότι θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι άλλο από αυτό που συμβαίνει στη μικρή ζωή σου.
Δεν ξέρω πως αλλάζει ο κόσμος. Καταλαβαίνω όμως ότι αυτός ο κόσμος χρειάζεται παρηγοριά και αγκαλιά. Χρειάζεται μια φωνή που να του πει ότι αυτό που νιώθεις καταλαβαίνω γιατί το νιώθεις. Είναι πολύ δύσκολα όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σου. Είναι εντάξει να φοβάσαι, να λυπάσαι, να θυμώνεις. Είναι εντάξει να μην θες να συνδέεσαι με όλα αυτά, είναι εντάξει να βρίσκεις ρωγμές χαράς, να διασκεδάζεις, είναι εντάξει να μην θες να ξέρεις τι συμβαίνει. Είναι εντάξει να χαίρεσαι τη ζωή σου, να νιώθεις ανακούφιση που δεν συμβαίνει σε σένα αυτό που συμβαίνει. Είναι εντάξει ακόμα κι αν δεν είσαι εντάξει. Είναι εντάξει να θες να υπάρχει χώρος για τη ζωή, είναι εντάξει ακόμα κι αν δεν τον βρίσκεις αυτόν τον χώρο. Και ο δικός σου πόνος μπορεί να χωρέσει σε αυτόν το κόσμο.
Αυτό που καταφέρνεις κάθε μέρα μπορεί να σου φαίνεται μικρό όμως ταυτόχρονα, αν αλλάξεις την οπτική, είναι ένας καθημερινός μεγάλος αγώνας για ζωή, ένας αγώνας να βγεις ξανά εκεί έξω, να βρεις άλλους ανθρώπους, να δημιουργήσεις κάτι, να αγαπήσεις, να γίνω αποδεχτός, να αγαπηθείς. Συνέχισε να αγωνίζεσαι για όλα αυτά τα μικρά που τελικά μόνο μικρά δεν είναι και ίσως τελικά όλοι αυτοί οι μικροί καθημερινοί μεγάλοι αγώνες για αγάπη να είναι αυτό που αλλάζει τον κόσμο.
