Τελικά, ήταν ωραία η Φυσική! Τι κρίμα που δεν την διάβαζα στο Λύκειο! Ίσως φταίει το ότι τότε τα μαθαίναμε εντελώς θεωρητικά, ενώ τώρα βλέπω με χαρά ότι η θεωρητική διδασκαλία συνδυάζεται απαραιτήτως με πρακτικά παραδείγματα. Μπορεί να ήμουν και εγώ αρνητική απέναντί της. Ωστόσο, κάποια πράγματα μού έχουν μείνει, όπως ο νόμος της βαρύτητας.
Η εικόνα του Νεύτωνα να κάθεται κάτω από μία μηλιά, να βλέπει ένα μήλο να πέφτει, και, αντί να το φάει κατευθείαν, να κάθεται να σκέφτεται ποια δύναμη το τράβηξε προς την γη, έχει πλαστεί από την φαντασία μου και έχει χαραχτεί στο μυαλό μου ως κλασικό παράδειγμα επιστημονικής σκέψης. Το ότι δεν πέφτει, απλώς, το σώμα αλλά ένα άλλο σώμα το τραβάει προς τα κάτω, είναι μαγικό! Η βαρύτητα, λοιπόν, έχει να κάνει με την έλξη! Εξ ου και έλκομαι τόσο από την βαρύτητα! Θα μού πείτε, μόνο εσύ; Όλοι ελκόμαστε από την δύναμη αυτήν… Και όμως, όχι, θα σας απαντήσω! Η πλειονότητα αρέσκεται στο να προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτήν!
Φιλότιμες προσπάθειες γίνονται να χαθεί κάθε περιττό γραμμάριο σωματικού βάρους λόγω των επιταγών της μόδας… Ακόμα πιο φιλότιμες προσπάθειες προωθούνται για να απαλλαγούν από το «περιττό βάρος» της σκέψης μάζες ολόκληρες, γεγονός επικίνδυνο! Πώς θα πατήσουν γερά αυτοί οι άνθρωποι στη γη (κυριολεκτικά και μεταφορικά); Πώς θα συμβάλουν στο να λυθούν τα προβλήματα του κόσμου μας; Για να μην μιλήσω για τα βάρη των συνανθρώπων μας που μένουν ασήκωτα γιατί κανείς δεν θέλει να προσθέσει παραπάνω βάρος στο ήδη υπάρχον δικό του…
Έτσι, καταλήξαμε να επιπλέουν οι φελλοί, να ορίζουν τις ζωές μας άνθρωποι κενοί περιεχομένου και βαρύτητας, άνθρωποι ελαφροί και ανάλαφροι που δεν μπορούν να υλοποιήσουν τίποτα δικό τους γιατί «τους πέφτει βαρύ». Μάλλον αυτοί μας αξίζουν, αφού τους επιλέγουμε…
Τον καημένο τον Νεύτωνα σκέφτομαι, όμως, που, αν ζούσε σε αυτήν την εποχή, δεν θα μελετούσε την έλξη των μήλων από τη γη αλλά την ρίψη τους προς όσους «το ζητάει ο οργανισμός τους»… Μπορεί να το σκεφτόταν και για τις πέτρες…
Άννα Δημάκη – Φιλόλογος
